Πράξεις αντίδρασης, όχι άλλες διαπιστώσεις
Ο Γιώργος Κιμούλης μάς μιλά για την παράσταση «Ψηλά από τη γέφυρα»
νιώσει πως διακυβεύεται η κτητικότητα, η ισχύς και ο έλεγχος που πιστεύει πως έχει απάνω σε κάποιους άλλους ανθρώπους».
Μιλήστε μας για τον Έντι Καρμπόνε. Κάτι που σας αρέσει και κάτι που, ίσως, σας δυσαρεστεί σε αυτόν;
«Ο Έντι Καρμπόνε ανήκει στη λαϊκή τάξη και όλη του η σκέψη είναι πώς θα αλλάξει τάξη. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, αφού κανείς δεν γίνεται να αλλάξει τάξη. Οι κοινωνικές τάξεις ή καταργούνται, αλλάζοντας το κοινωνικό σύστημα, ή παραμένουν ως έχουν. Παράλληλα είναι μετανάστης. Κι αυτό ολοκληρώνει ακόμη πιο πολύ την αλλοτρίωσή του. Ο μετανάστης, φεύγοντας μονίμως από τη χώρα του, έχει σχεδόν απεκδυθεί την ανάγκη να κατέχει έναν τόπο. Ο τρόπος όμως που τον αντιμετωπίζει ο αυτόχθων, περιορίζοντάς τον και τοποθετώντας τον σ’ ένα γκέτο, του ξυπνά με πιο βίαιο τρόπο την επιθυμία για απόλυτη κτητικότητα ενός χώρου. Πάντα μ’ αρέσει να παίζω άντρες που θεωρούν πως το σημαντικότερο στη ζωή του ανθρώπου είναι η κτητικότητα πάνω στα πράγματα και τους ανθρώπους. Κι αυτό, γιατί μ’ έναν τρόπο τους υπονομεύω».
Πλούσια η καλλιτεχνική σας πορεία, με παραστάσεις, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν διαχρονικά. Μοιραστείτε κάποια γλυκιά σκέψη ή ανάμνησή σας.
«Είναι φυσικό αυτά που παραμένουν στη μνήμη μας να έχουν σχέση με τη νεαρή μας ηλικία. Η πιο όμορφη και γλυκιά ανάμνηση που έχω είναι όταν, το 1979, ο Δημήτρης Χορν με κάλεσε να παίξω μαζί του. Ήμουν 23 ετών τότε».
Και κάποια πικρή;
«Είναι αρκετές. Αλλά επειδή αυτές είναι που μας δυναμώνουν, δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποια, γιατί θα αδικήσω τις άλλες».
Μια αγαπημένη σας φράση από ρόλο που έχετε ερμηνεύσει;
«Είναι η φράση του Άμλετ σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά που λέει: “Η Τέχνη δε μιλάει στους πολλούς, αλλά ούτε και στους λίγους. Η Τέχνη μιλάει στον καθένα χωριστά”». Κάποια σχόλιά σας για τη δύσκολη καθημερινότητά μας;
«Η καθημερινότητα δεν χρειάζεται σχόλια. Φτάνουν πια οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα. Πράξεις αντίδρασης χρειάζονται. Είμαστε λαός διαπιστώσεων κι εκεί τις περισσότερες φορές σταματάμε».
Μια ευχή σας;
«Να μη χαθεί ποτέ η ανάγκη της κοινωνικής αλλαγής». [SID:11754434]