Ο κακός μας εαυτός
«ΗΤουρκία πηγαίνει τα πράγματα μέχρι εκεί όπου αισθάνεται ότι μπορεί. Κινείται στα όρια, αλλά δεν θα υπερβεί τη γραμμή. Σκοπός της βεβαίως είναι σταδιακά να κερδίζει έδαφος με βάση τις επιδιώξεις της».
Παράγοντας με πείρα και ρόλο στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου οριοθετεί με αυτόν τον τρόπο στη «Ν» τον χώρο που καταλαμβάνει ο σχεδιασμός και τελικά η δράση της Άγκυρας μέσα από το μπαράζ επιθετικών ενεργειών σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Με τον κυνισμό που επιτάσσει το «ναρκοπέδιο» των διεθνών σχέσεων, διπλωματικές πηγές χαρακτηρίζουν εξαρχής λαθεμένη την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης -ως τέτοια την προσεγγίζουν- να δεχτεί τους Τούρκους αξιωματικούς που φέρονται εμπλεκόμενοι στην απόπειρα πραξικοπήματος. «Η ζημιά ήδη είχε γίνει. Τώρα τα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα. Οκτώ (σ.σ.: Τούρκους) για δύο (σ.σ.: Έλληνες)» τονίζουν με βεβαιότητα εξωτερικοί παρατηρητές.
Η Αθήνα είναι αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Όμως δεν δικαιολογείται πανικός και εσωστρέφεια. Κοινή παραδοχή είναι ότι απώτερος σκοπός της ευρύτερης τουρκικής επιθετικότητας στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο είναι η άσκηση πίεσης στις ΗΠΑ προκειμένου η Άγκυρα να αποκομίσει οφέλη στο ζήτημα που πραγματικά την ενδιαφέρει και είναι η αποτροπή της δημιουργίας κουρδικού κράτους στη Βόρεια Συρία. Εξάλλου, η σύμπλευση του Ταγίπ Ερντογάν με τους Τούρκους εθνικιστές επιβάλλει την όξυνση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με το βλέμμα στις προεδρικές εκλογές 2019.
Ωστόσο, οι συνθήκες επιβάλλουν εγρήγορση, σχέδιο και υπευθυνότητα. Η απρόβλεπτη προσωπικότητα του Ντόναλντ Τραμπ δημιουργεί ρίσκα για το status quo στην περιοχή και η Ελλάδα οφείλει να εκπέμπει την εικόνα ενός μικρού, αλλά υπολογίσιμου κράτους, με αυτοπεποίθηση και ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις.
Ορισμένοι αποδοκιμάζουν τη στάση της Ε.Ε. στην οποία αποδίδουν απραξία. Ίσως δεν έχουν σκεφτεί ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. αυτή καθαυτή λειτουργεί ήδη αποτρεπτικά για την Τουρκία. Η τρέχουσα συγκυρία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπογραμμίζει την ανάγκη για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης στα πρότυπα των ΗΠΑ, στερώντας επιχειρήματα από τους ευρωσκεπτικιστές.
Χειρισμοί που προδίδουν την προχειρότητα της κυβέρνησης, ορισμένοι σαν βούτυρο στο ψωμί του τουρκικού ιμπεριαλισμού, κυρίως όμως, η παρατεταμένη καθίζηση της οικονομίας, η απαξίωση των θεσμών και το πλήγμα στο διεθνές προφίλ της χώρας αποτελούν την πραγματική απειλή για την Ελλάδα.
Μια γνήσια πατριωτική στάση συνολικά του πολιτικού συστήματος θα ήταν να σοβαρευτεί, αποκαθιστώντας το χαμένο κύρος που κατά καιρούς συνόδευσε τη χώρα, με πολιτικούς αντιπροσώπους επάξιους του μέλλοντος αντί του παρελθόντος. Σημάδια αδυναμίας ανοίγουν την όρεξη της γείτονος, που επιδίδεται σε ρόλο ταραξία στην περιοχή. Η Ελλάδα χρειάζεται χαμηλούς τόνους, σκληρή δουλειά, στρατηγική και εξέλιξη. Δεν θα έχει τίποτα να φοβηθεί.
[SID:11761321]