Στην επιφάνεια πάλι η καταστροφή των καϊκιών

Διαμαρτυρία για την υψηλή επιδότηση που εξαλείφει τα παραδοσιακά σκάφη

Ττων ο πρόβλημα της καταστροφής

παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών σκαφών στην Ελλάδα, εξαιτίας των υψηλών επιδοτήσεων από την Ε.Ε., αναδεικνύει ο Ελληνικός Σύνδεσμος Παραδοσιακών Σκαφών. Ο Σύνδεσμος επισημαίνει ότι η ενέργεια αυτή, τα τελευταία 30 χρόνια, εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας αναστολής της υπεραλίευσης των θαλασσών, ώστε να προληφθούν δυσμενείς επιπτώσεις για το μέλλον. Ωστόσο, προσθέτει, οι δείκτες υπεραλίευσης έχουν πλέον υποχωρήσει, και οι στόχοι έχουν προσεγγιστεί. Σύμφωνα μάλιστα με τις πληροφορίες που είχαν από τις επαφές τους με τους αρμόδιους φορείς, οι καταστροφές σκαφών δεν θα περιλαμβάνονταν στο νέο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας που υλοποιείται την τρέχουσα περίοδο. Η εξέλιξη όμως ήταν διαφορετική, αφού -όπως τονίζεται- «φαίνεται όμως ότι οι καταστροφές δεν καταργήθηκαν ποτέ ως δυνητική δράση».

Η εξήγηση, για την αρνητική αυτή εξέλιξη αναφορικά με τα παραδοσιακά σκάφη, σύμφωνα με τον Σύνδεσμο είναι απλή. «Η έξοδος των αλιέων από το επάγγελμα μόνο με την κατάθεση των αλιευτικών τους αδειών επιδοτείται από το πρόγραμμα, αλλά η καταστροφή των αλιευτικών σκαφών επιδοτείται επιπλέον, με πολύ υψηλό τίμημα, και γι’ αυτό προτιμάται από τους ενδιαφερόμενους αλιείς» αναφέρεται στην ανακοίνωση στην οποία προστίθεται ότι «με το δεδομένο ότι συνήθως πρόκειται για γερασμένα και ταλαιπωρημένα παλαιά καΐκια, η επιδότηση της καταστροφής τους αντιστοιχεί σε μια πολύ γενναιόδωρη εξαγορά. Όμως τα ελληνικά καΐκια τα συναντάμε σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα, δεν είναι προϊόντα μαζικής παραγωγής, είναι σε μεγάλο βαθμό χειροτεχνήματα και αποτελούν τα τελευταία δημιουργήματα μιας εντυπωσιακής τεχνικής παράδοσης, που έχει ιστορικές καταβολές, τουλάχιστον από τη βυζαντινή εποχή. Ελάχιστα απ’ αυτά έχουν διασωθεί με σωστό τρόπο από ιδιώτες ή από σχετικά μουσεία».

Για τον σκοπό αυτό ζητούν να ελεγχθεί άμεσα η πολιτιστική αξία όλων των αλιευτικών σκαφών που έχουν ήδη εγκριθεί για να καταστραφούν στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και παράλληλα να αναληφθούν ενέργειες ώστε να σταματήσει, για πάντα, αυτή η αντιμετώπιση των δημιουργημάτων της σπουδαίας ναυπηγικής παράδοσης του τόπου μας. Να πάψει να υπάρχει στον σχεδιασμό του προγράμματος αλιείας, σε οποιαδήποτε μορφή, η υποχρεωτική καταστροφή των ξύλινων χειροποίητων αλιευτικών σκαφών.