Σύγχρονη τελετουργία στην Έρημη χώρα - Μετά

Ο χορογράφος - χορευτής Σπ. Κουβαράς μιλά στη «Ν»

όπως επίσης και η μουσική σύνθεση του αδερφού και επί χρόνια συνεργάτη μου Γιώργου Κουβαρά, αποτυπώνουν το ψυχρό, άγονο και άνυδρο περιβάλλον ενός έρημου τόπου, στον οποίο το άτομο ψάχνει να (ξανα)βρεί τη θέση του. Οι performers, όμως, σε στιγμές της παράστασης, είναι παράλληλα και χωροθέτες, με την έννοια ότι, μέσω της χορευτικής και εικονοπλαστικής τους διάδρασης με τα αντικείμενα, συχνά ανατροφοδοτούν και μετασχηματίζουν τη σκηνική εγκατάσταση. Έτσι το ΜΕΤΑ, κατά κάποιον τρόπο, είναι αιωρούμενο στην παράσταση, με αποτέλεσμα να είναι δυσδιάκριτο αν το έργο ξεκινάει στο ΜΕΤΑ ή περιμένουμε να δούμε το ΜΕΤΑ».

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της χορογραφίας και πώς αυτή αποδίδεται επί σκηνής;

«Στα έργα μου, γενικά, το σώμα/performer προσεγγίζεται, κυρίως, με την οντολογική υπαρξιακή του διάσταση, πέρα από το έμφυλο και τη σεξουαλική ταυτότητα, γι’ αυτό και χρησιμοποιώ συχνά μασκοφορίες ή “άφυλα” σώματα, γι’ αυτό και οι χορευτές “δουλεύονται” συχνά σαν εκτιθέμενα αντικείμενα ή τα ίδια τα αντικείμενα σαν οργανικές φόρμες. Οι πέντε εξαιρετικοί χορευτές, με τους οποίους είχα τη χαρά να συνεργαστώ στο “Έρημη χώρα - ΜΕΤΑ”, δεν διηγούνται κάποια ιστορία, ούτε η χορογραφία έχει κάποια γραμμική αφηγηματικότητα. Θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για μια σύγχρονη νεο-τελετουργία, μιας και η αδιάκοπη, σχεδόν κυτταρική σχέση μεταξύ χορογραφίας και μουσικής δημιουργεί ατμοσφαιρικά έναν άχρονο (μη)τόπο, στον οποίο μοιάζει να συγκροτείται μια κοινότητα “μέθεξης”, που, ενώ αρχικά δεν διακρίνεται από κάποιον ορισμένο στόχο, δρα ως κινητήριος δύναμη για μια νέα νομαδικότητα».