Αναζητώντας τους νέους ήρωες του ανθρώπινου είδους
Η Ελένη Μποζά μιλά για το «Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»
«Επίκαιρο ως προς τα ερωτήματά του» χαρακτηρίζει η σκηνοθέτις Ελένη Μποζά το έργο του Ιάσονα Σίγμα «Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ». Πρωτότυπο, γραμμένο σε μια ιδιότυπη γλώσσα και ελισσόμενο ανάμεσα σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη και ρεύματα, αναζητώντας την κάθαρση με όρους αρχαίας τραγωδίας, το έργο, το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2016 από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, παρουσιάζεται στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου (Αγ. Κωνσταντίνου 22 - 24). Το έργο μάς μεταφέρει σε ένα κοντινό μέλλον, όπου ένα παιδί, αφού διαγνώστηκε φορέας του «επιθετικού γονιδίου», παραδόθηκε από τους γονείς του στο σκληρό καθεστώς του στρατού, προκειμένου να μη γίνει εγκληματίας. Μα όταν η φύση μέσα του εκρήγνυται, ο νεαρός στρατιώτης δραπετεύει. Η Ελένη Μποζά σκηνοθετεί αυτήν τη σκοτεινή ιστορία και μιλά για την παράσταση και για τη σημερινή Ελλάδα.
Πώς θα περιγράφατε αυτό το πρωτότυπο σύγχρονο έργο; «Εκρηκτικό ως προς τη θεματική του, ευρηματικό ως προς τη γραφή του και επίκαιρο ως προς τα ερωτήματά του».
Τι πραγματεύεται ο συγγραφέας μέσα από αυτό;
«Σε μια εποχή που οι οικονομικοί δείκτες έχουν μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή και γενικότερα οι οικονομικές συναλλαγές ορίζουν ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις, σε μια εποχή που κλείνει το μάτι σε καινούργια ανεξερεύνητα είδη ολοκληρωτισμού, σε μια εποχή που ζει με την ταχύτητα της τέταρτης φάσης της εκβιομηχάνισης, το ανθρώπινο είδος αναζητά εναγωνίως εκείνους τους καινούργιους ήρωες που θα εξεγερθούν και θα χαράξουν ένα μονοπάτι για να ανατροφοδοτηθεί η ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και επικοινωνία».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ήρωα του έργου και πώς εξελίσσεται η ιστορία του;
«Ο συγγραφέας προτείνει έναν τέτοιο ήρωα - πιονιέρο, που επιλέγει, μέσα από μια δύσβατη διαδρομή, τη συνειδητοποίηση μιας καινούργιας ελπίδας για τα βασικά της ανθρωπινότητας».
Πού εστιάζει η σκηνοθετική σας ματιά;
«Η σκηνοθεσία εστιάζει στην ανάδειξη της ουσίας του δραματουργικού υλικού, το οποίο -με τη μορφή ενός σκοτεινού αλληγορικού παραμυθιού- μας φέρνει αντιμέτωπους με τις προβληματικές της εποχής μας». Ποιους προβληματισμούς αναδεικνύει η παράσταση, ιδιαίτερα στους ταραγμένους καιρούς που διανύουμε;
«Μπορεί κάποιος να αντισταθεί, έστω και στο ελάχιστο, στον φόβο για το μέλλον της ανθρωπότητας, διεκδικώντας με τις μικρές του εξεγέρσεις ένα τρυφερότερο αύριο;».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά στη δύσκολη φάση που περνάμε στη σημερινή Ελλάδα; «Συνειδητοποίηση ότι πρέπει να χτίσουμε από την αρχή, με βάση την παιδεία, και πίστη ότι θα τα καταφέρουμε».
Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο στον ορίζοντα;
«Το πείσμα των νέων ανθρώπων».