Βγαίνουμε, αλλά ανασαίνουμε;

«Κάνει ζέστη, ιδρώνω, ιδρώνω πολύ» είπε από την αρχή των δηλώσεών του στο Μέγαρο Μαξίμου, προαναγγέλλοντας ότι δεν θα μιλήσει πολύ.

Μίλησε μετά στη Βουλή και φούσκωσαν από υπερηφάνεια πολλοί. Ο ιδρώτας, όμως, κόβει σαν γυαλί. Δεν είναι ότι λείπουν οι χρήσιμοι άνθρωποι, αν και οι βλαβεροί είναι αρκετοί, «οι λαγουμιτζήδες, οι εγωμανείς, οι σχοινοβάτες, οι προπέτασμα-της-φλυαρίας, οι «αφήστε-με-ήσυχο», οι μωροφιλόδοξοι, αυτοί που σου δίνουν «την εντύπωση ενός βαθιά κοιμισμένου που κάνει μιαν απροσδιόριστη χειρονομία, κι έπειτα πάλι αποχαυνώνεται, ακίνητος», οι «χαμένοι στα οφίκιά τους», όσοι έχουν «μια ακατάπαυστη ανάγκη τοξικών». Ιδίως, οι τελευταίοι δύναμη διαλυτική. Η έξοδος θα γίνει. Αλλού είναι το καμίνι. «Δεν μπορεί να γίνει τίποτε αν δεν πάρουμε ένα δυνατό καθαρτικό αλήθειας. Το ψέμα απ’ όλες τις μεριές είναι ένας τρομαχτικός βραχνάς επάνω μας και μας γαγγραινιάζει». Μας πειράζει;

«Η Ελλάδα μοιάζει σαν ένα νησί της Ουτοπίας, όπου μπορεί να ξεμπαρκάρουμε μέσα από τον ύπνο τούτης της σημερινής νύχτας, όπου όλα είναι πιθανά». Βέβαιο είναι πως η χώρα θα είναι σε επιτροπεία μέχρι το 2059 και με υποθηκευμένη τη δημόσια περιουσία. «Μάλλον θα έχουμε τρεις ή τέσσερις επισκέψεις αντί για δύο», που προβλέπονται για τις χώρες που εξέρχονται από προγράμματα.

Ας είναι. Στις 20 Αυγούστου βγαίνουμε. Βγαίνουμε έξω στο φως; Το μόνο που μπορώ να διακρίνω επί του παρόντος είναι ότι αυτό έπειτα από τρία μνημόνια σχεδόν δεν το προσέχεις, γιατί ξέρεις τι (δεν) θα έχεις.