Η «ταυτότητα» του ονόματος

Και ξαφνικά, από εκεί που συζητούσαμε για «Άνω Μακεδονία» ή για «Νέα Μακεδονία» σε ό,τι αφορά την ονομασία της ΠΓΔΜ, από χθες μας προέκυψε η Μακεδονία του Ίλιντεν (Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια). Το όνομα παραπέμπει στην εξέγερση των σλαβόφωνων πληθυσμών της ευρύτερης γεωγραφικής Μακεδονίας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, από τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προορισμό, την οποία έχουν αποδεχθεί τα περισσότερα ελληνικά κόμματα, μπαίνει στο τραπέζι μία ονομασία με ιστορικό προσδιορισμό. Το επιχείρημα του Ζάεφ είναι ότι αυτό το όνομα μπορεί να γίνει αποδεκτό από την εθνικιστική αντιπολίτευση του VMRO και άρα μπορεί να συγκεντρώσει την αναγκαία ενισχυμένη πλειοψηφία για την αλλαγή του Συντάγματος, που θέτει ως προϋπόθεση για την όποια συμφωνία η ελληνική πλευρά.

Ωστόσο, αντί να ικανοποιεί, η (διαφαινόμενη) θετική στάση του VMRO είναι λόγος προβληματισμού. Διότι η εξέγερση του Ίλιντεν, όχι τόσο καθαυτή όσο κυρίως στο πώς έχει αποτυπωθεί στη συλλογική συνείδηση των γειτόνων, αποτελεί το πιο ισχυρό σύμβολο «αλυτρωτισμού» για τα Σκόπια. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή. Αλλά ακόμα κι αν υπάρξει συμφωνία για το όνομα, με αλλαγή στη συνταγματική ονομασία, erga omnes, το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει και αφορά το ακανθώδες ζήτημα της εθνικής ταυτότητας των γειτόνων. Εκεί είναι που η ΠΓΔΜ θα πρέπει να αποδεχθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή (ελπίζουμε πως) δεν μπορεί να γίνει δεκτό από την Ελλάδα ούτε το «μακεδονικό έθνος» ούτε η «μακεδονική γλώσσα», αλλά θα πρέπει να προστεθεί το αντίστοιχο συνθετικό που θα προστεθεί στην ονομασία. [SID:11902171]