Μανιφέστο της σάρκινης επιθυμίας

«Οπου

Απόλλων ήθελε την Κασσάνδρα/

δεν του έδινε την Κασσάνδρα/ Δεν είμαι πια εκείνη η Κασσάνδρα/ Είμαι αυτή που έδωσε στον Απόλλωνα/ εκείνο που ήθελε...»

Ο Δημήτρης Δημητριάδης («Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας») αντιστρέφοντας τον αρχαίο μύθο δημιουργεί ένα εμπρηστικό μονολογικό έργο όπου η Κασσάνδρα αντί να αρνηθεί το ερωτικό κάλεσμα του Απόλλωνα και να υποστεί την εκδίκησή του (ουδείς, δηλαδή, να πιστεύει τις προφητείες της), δεν ευαγγελίζεται πια οδύνες αλλά τη μέγιστη σαρκική ικανοποίηση. Και όχι μόνο. Όπως λέει: «Όποιος ποθεί πρέπει να παίρνει... Ο κόσμος τώρα είναι ο κόσμος όπου εκείνος που ποθεί παίρνει ό,τι ποθεί. Ό,τι κι αν είναι αυτό». Σ’ αυτό το μανιφέστο της σάρκινης επιθυμίας η Τρωαδίτισσα προφήτισσα αρνείται το «πριν», το γεμάτο δισταγμούς, αρνήσεις, φοβίες, ματαιώσεις και υποκλίνεται στο «τώρα», στα αγκομαχητά και τις οιμωγές του έρωτα. Ο Θάνος Σαμαράς με τη σειρά του “ερωτεύτηκε” το παραληρηματικό κείμενο του Δημητριάδη που αψηφά κάθε περιορισμό και κάθε επιφύλαξη της λογικής και το επέλεξε για την παρθενική σκηνοθετική του παρουσία. Μια ενδιαφέρουσα, τολμηρή παρουσία που έδειξε τις ποικίλες δυνατότητές του καθώς ο καλός ηθοποιός όχι μόνο κατάφερε να αποτυπώσει την μετάβαση της ηρωίδας από το “σκοτάδι” στο φως, αλλά επιμελήθηκε ταυτόχρονα τον ιδιαίτερο σκηνικό χώρο (ένα κουτί από καθρέπτες), τη μελετημένη κίνηση, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και τον σχεδιασμό του ήχου. Το όραμά του βέβαια υλοποίησε υποδειγματικά η Έλλη Τρίγγου. Φορώντας αρχικά ένα σουρεαλιστικό ρούχο που έκρυβε το σώμα της και έχοντας ένα ασφυκτικό μεταλλικό κράνος στο κεφάλι αναφέρθηκε στο βασανιστικό παρελθόν της. Στη συνέχεια με μία γάζα που κάλυπτε το πρόσωπό της μίλησε για τη μεταμόρφωσή της. Τέλος σιγά σιγά γδύθηκε για να μείνει με τα εσώρουχα, αποκαλύπτοντας το καλλίγραμμο κορμί της και διακηρύσσοντας τη σεξουαλική της ελευθερία. Η ταλαντούχα ηθοποιός άλλοτε πρόφερε τις λέξεις με σπασμένο μακρόσυρτο τόνο, άλλοτε τις προίκιζε με χιούμορ και αποχρώσεις, άλλοτε απευθυνόταν σε μας με απόλυτη ευκρίνεια, κάνοντας κατανοητό τον στρυφνό, παρορμητικό λόγο του συγγραφέα. Μεταφυσική τη μια στιγμή και την άλλη γήινη, κινήθηκε μέσα στους πολλαπλούς αντικατοπτρισμούς των ειδώλων της με την ευελιξία αιλουροειδούς.