Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη

(του Κοστέλο, αυτό) έχει επιτευχθεί μείζων διόρθωση στα flows/τις ροές: δημοσιονομικά πλεονάσματα αντί ελλειμμάτων, ισορροπία εξωτερικού ισοζυγίου, κάποια ανάκαμψη παραγωγής. Όμως παραμένει βαριά η σκιά των stocks/των βαρών του παρελθόντος: δημόσιο χρέος, ανεργία, ιδιωτικό χρέος (προς Δημόσιο ή Ταμεία, προς τις Τράπεζες/NPLs).

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, για Κοστέλο και για Κουτεντάκη «χρειάζεται» να στραφεί από τη νοοτροπία ανακοπής των επίφοβων flows στην προσπάθεια απορρόφησης των βαριών stocks. Εκεί, ο μεν Κοστέλο -διπλωματικότητα πλην ευκρινέστατα- κατέθεσε την προσδοκία ότι οι περιπέτειες της Ιταλίας «θα φέρουν συγκέντρωση της προσοχής/will focus the minds των εταίρων της Ευρωζώνης» στο ζήτημα του χρέους, ενώ και η Ελλάδα θα 'πρεπε να μη θεωρήσει ότι η επανεκκίνηση της οικονομίας -που θα έρθει, επιταχυνόμενα«σημαίνει ότι απορροφήθηκαν όλα τα υπορρέοντα προβλήματα». Ο δε Κουτεντάκης στάθηκε στο πώς/πόσο προέχει να λήξει σ’ εμάς «η αίσθηση κατάστασης ανάγκης» (γι’ αυτό «και μπορούμε και πρέπει να βγούμε από τα Μνημόνια»), αλλά και (σ’ αυτό βρέθηκε ευθυγραμμισμένος με την τοποθέτηση Παυλόπουλου) στην Ευρώπη «να ξεπεραστεί ο νέος διαχωρισμός ΠιστωτέςΟφειλέτες» που έχει πάρει τη θέση του παλιότερου Βορράς-Νότος...

Και έτσι, η συζήτηση για κάποιας μορφής «προληπτικό μηχανισμό στήριξης» επανέρχεται. Ζητείται επιδέξια, υβριδική φόρμουλα. Μήπως ως ουρά του λήγοντος Προγράμματος, μαζί με κάποια τεχνική βοήθεια;