Είναι πιο εύκολο να εστιάζουμε στο λάθος του άλλου παρά στο δικό μας
Η Αθηνά Μαξίμου μας μιλάει για την τραγωδία «Αντιγόνη»
να μας φωτίζουν κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτούς. Δεν σταματάνε να ενισχύουν την προσδοκία, την ενθύμηση, την ελπίδα. Αφήνουν χώρο στο φαντασιακό, το απραγματοποίητο. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με αιώνια αναπάντητα ερωτήματα της κοινωνίας, της πολιτείας, του σωστού και του λάθους, του μέτρου και της αλαζονείας, του ανθρώπου ως μονάδα και του ανθρώπου ως μέρος μιας πολιτείας, της προσωπικής ανάγκης και της ανάγκης του συνόλου, του δίκαιου και του άδικου.
Στόχος της παράστασής μας είναι, από κοινού με τους θεατές, να δώσουμε ραντεβού με τον μύθο, να ρωτήσουμε και να αναρωτηθούμε. Σε μια εποχή που όλοι έχουμε εύκολη την απάντηση, είναι στοίχημα και πραγματικά επίκαιρο να τίθεται ξανά η ερώτηση».
Γιατί εξακολουθούμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στους οιωνούς;
«Γιατί είναι δύσκολη η αναμέτρηση με την ευθύνη. Είναι πάντα πιο εύκολο να εστιάζουμε στο λάθος του άλλου, παρά στο δικό μας. Για να κοιτάξεις και να ακούσεις τους “οιωνούς”, χρειάζεται τόλμη και θάρρος να αναλογιστείς και να κοιτάξεις βαθιά τις δικές σου πράξεις. Οι οιωνοί είναι σκληροί, γιατί πάντα σου δείχνουν καθαρά τη λάθος επιλογή, τη λάθος εξίσωση. Χρειάζεται ανοιχτωσιά πνεύματος, χρειάζεται παιδεία και παίδεμα για να μπορεί κανείς να διακρίνει την πλάνη, την οποία έστησε και στην οποία υπέπεσε. Αλλιώς, θα συνεχίζουμε να “πέφτουμε από τα σύννεφα” και θα συνεχίζουμε να θεωρούμε πως κάποιος άλλος είναι ο υπεύθυνος που μας ανέβασε εκεί, από όπου γκρεμιζόμαστε».
Αν η Αντιγόνη ζούσε σήμερα, ποια θα ήταν η δράση της;
«Να υπερασπίζεται τον άνθρωπο! Η Αντιγόνη μάς λέει: “Δεν είναι πόλεμος για μένα η ζωή, αγάπη είναι”. Αυτή είναι και η δράση της».
Τι σας φτιάχνει τη διάθεση και τι μπορεί να σας κάνει έξω φρενών;
«Παρατηρώ, συνεχώς, γύρω μου μία ανικανοποίητη οργή. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ θυμωμένοι. Όχι αδίκως. Και με το παραμικρό, σπεύδουμε, με περισσή ευκολία και αβίαστα, να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, ακόμα και να βιαιοπραγήσουμε αδίκως. Όχι, αυτό δεν με κάνει “έξω φρενών” - αρνούμαι αυτόν τον
παιδικό μηχανισμό θυμικού για να υποστηρίξω τη γνώμη
μου ή την ύπαρξή μου. Με λυπεί βαθιά σαν άνθρωπό το ότι ο θυμός καλύπτει κάθε έννοια και συνείδηση τού να μπορούμε,
πρώτα από όλα, να διακρίνουμε και, κατ/ επέκταση, να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα της ύπαρξης του άλλου, πριν την κρίνουμε ή
την κατακρίνουμε».