Πέρασε στην αιωνιότητα ο Μάνος Ελευθερίου
«Έφυγε» ο σπουδαίος ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος, αφήνοντας πολύτιμη πολιτιστική παρακαταθήκη
Οσπουδαίος Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου πέθανε χθες το πρωί, σε ηλικία 80 ετών. Πρόσφατα είχε αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υγείας το οποίο ξεπέρασε, αλλά χθες τα ξημερώματα απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
«Ο Μάνος Ελευθερίου ανήκει εδώ και πολλά χρόνια στη χορεία των μεγάλων πνευματικών μας ανθρώπων, για τους οποίους ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αιωνιότητα που δικαιωματικώς τους αναλογεί» ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Ο Μάνος Ελευθερίου αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στον πολιτισμό με μια μακρά καριέρα δεκαετιών. Ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια είναι μέρος, μόνο, των έργων του. Παράλληλα, είχε εργαστεί ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.
«Εκείνο που φοβάται κανείς είναι ο πόνος, τα μαρτύρια»
Άνθρωπος δωρικός, που ζούσε με απλότητα, αλλά ήταν τόσο σπουδαία τα γραπτά του, οι στίχοι, τα μυθιστορήματά του. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει τραγουδήσει τα τραγούδια του, να μην έχει κλάψει αλλά και να μην έχει αισθανθεί περισσότερο υπέροχος άνθρωπος, αγωνιστής και ταυτόχρονα τόσο ταπεινός.
Έχοντας πλήρη γνώση τού ποιος είναι και χωρίς υπερφίαλους χαρακτηρισμούς για τον εαυτό του, που έχουν πολλοί άλλοι -χωρίς τις αρετές και τα ταλέντα του-, είχε πει όταν τον ρώτησαν αν θα έγραφε για τη ζωή του: «Οι ζωές των ανθρώπων που ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες έχουν ενδιαφέρον όταν είσαι σπουδαίος. Να διαβάσει κανείς τη ζωή του Μαρσέλ Προυστ ή του Μπαλζάκ, το καταλαβαίνω. Τη ζωή τη δική μου θα διαβάσει; Τρελός είναι;».
Για τον θάνατο είχε πει: «Εμένα ο θάνατος δεν με ενδιαφέρει, εκεί ο πέλεκυς είναι μια και καλή, μια κι έξω, σε κόβει και τελειώνεις. Εκείνο που φοβάται κανείς είναι ο πόνος, τα μαρτύρια, τα βασανιστήρια».
«Τα λόγια του παλιό κρασί…», που πάντα απολαμβάναμε και για χρόνια θα μας συντροφεύουν, μέσα από την τεράστια παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του. Σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, μιλώντας μας για το ποια είναι η πιο ειρηνική επαναστατική πράξη, είχε αναφέρει: «Να κάνει ο καθένας τίμια το έργο του με όσες δυνάμεις έχει. Ας αλλάξει ο καθένας τη ζωή του και θ’ αλλάξει ο κόσμος».
Ενώ στην ερώτηση «Πότε ένας άνθρωπος παύει να εξελίσσεται;», είχε απαντήσει: «Ποτέ! Η εξέλιξη σταματά μόνο με τον θάνατο. Ακόμα και η αρρώστια είναι μια μορφή “εξέλιξης” στην ανθρώπινη περιπέτεια. Η πνευματική όμως εξέλιξη παύει από τη στιγμή που κεραυνοβοληθεί ο άνθρωπος από μια ειδική αρρώστια. Και δεν κατάλαβα ποτέ αυτήν τη φρικιαστική εκδίκηση».
Από την Ερμούπολη στην Αθήνα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Σε ηλικία 14 ετών ήρθε με την οικογένειά του από τη Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια κατοίκησαν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακόμισαν οικογενειακώς στο Νέο Ψυχικό. Το 1955 γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τους Χρήστο Βαχλιώτη, Γιώργο Θεοδοσιάδη και Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960, στα Ιωάννινα, όπου βρέθηκε για να εκτελέσει τη στρατιωτική του θητεία, αρχίζει να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα.
Το 1962, σε ηλικία μόλις 24 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός», με δικά του χρήματα, αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Την ίδια εποχή, στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους του στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8» που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο «Reader’s Digest», όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια.
Στο μεταξύ, κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, «Το διευθυντήριο» (1964) και «Η σφαγή» (1965), για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές.
Παράλληλα, έγραφε και εικονογραφούσε παραμύθια για παιδιά και είχε την επιμέλεια στην έκδοση λευκωμάτων με θέμα τη Σύρο.
Τη δεκαετία του ‘90 αρθρογραφούσε και συγχρόνως έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το 1994 εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων», για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2005. Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συνολική προσφορά του.