Πες την κι ας πέσει χάμω...

Υπάρχουν τα συγγνώμη τα παραφουσκωμένα. Υπάρχουν οι πανεύκολες συγγνώμες, άκοπες, χωρίς κόστος, με αυταρέσκεια. Υπάρχουν αυτές που δεν εννοούμε και σαν από υποχρέωση συλλαβίζουμε. Τις πετάμε επιπόλαια, τυπικότατα, σαν φέιγ βολάν, σαν κούφιο χαιρετισμό. Μιμούνται ένα περιεχόμενο, μα είναι κενές. Φθηνές. Σαν να θέλουμε να ξεφορτωθούμε κάποιον ή κάποιους.

Υπάρχουν κι αυτές που δεν μπορούν να είναι στοιχειώδεις, όχι από ανωτερότητα προς το «κανονικό», αλλά από ανικανότητα ως προς αυτό.

Δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει να αισθάνεσαι υπόλογος. Ξέρουμε, όμως, να ανασύρουμε δικαιολογίες και άλλοθι. Κανένας, μέσα στην ψυχή και τη συνείδησή του, δεν ήταν αθωότερος από τον Οιδίποδα, κι όμως ο ίδιος τιμώρησε τον εαυτό του, όταν είδε τι είχε κάνει.

Δεν ζητώ την τιμωρία, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, αλλά εκείνη τη λέξη τη σκληρή και δυνατή, που δεν την είπαν αυτοί που έπρεπε. Ακόμη.

Ο Αρκάς, με σκίτσο στο οποίο πρωταγωνιστεί και πάλι ο «Ιούλιος» να μας ζητά «συγγνώμη», αποτυπώνει με τον δικό του τρόπο αυτό που μάλλον λίγο-πολύ κάμποσοι σκέφτονται.

Ο Ιούλιος ζητά συγγνώμη, η εταιρεία που διαχειρίζεται το δίκτυο των τρένων στο Τόκιο ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τους επιβάτες της, γιατί ταχεία αναχώρησε 20 δευτερόλεπτα νωρίτερα από τον σταθμό, αλλά τη λέξη τη σκληρή και δυνατή δεν την είπαν αυτοί που έπρεπε. Ακόμη.

Δίνει απαντήσεις, λύνει ζητήματα, γκρεμίζει αυθαιρεσίες, φέρνει πίσω νεκρούς και επουλώνει τραυματίες, διορθώνει τα λάθη; Κάποτε διορθώνει εκείνους που τα διέπραξαν. Προσβάλλει τη νοημοσύνη το ότι κάποιος είναι ικανός να εξουσιάζει και δεν είναι ικανός το στοιχειώδες στον αφανισμό να συντάξει. Γιατί η συναλλαγή με τους δαίμονες είναι πιο εύκολη απ’ ό,τι η συναλλαγή με την ενσυναίσθηση, την ώρα μιας μεγάλης εθνικής οδύνης;

Τα λάθη από αδυναμίες, ανοησίες, προπατορικές αμαρτίες, παραλείψεις και ασυναισθησίες συγχωρούνται. Οι αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό τι διηγούνται;

[SID:12025683]