Οι αρετές της υπομονής στο προσκήνιο, πάλι

Tο μόνο που δεν σχολιάστηκε/αναλύθηκε όσο θα άξιζε με την ιδιότυπη κατάθεση του προσχεδίου Προϋπολογισμού 2019 την περασμένη Δευτέρα ήταν το στοίχημα για ανάπτυξη: 2,1% φέτος και 2,5% του χρόνου, και τούτο παρά τις αμφίσημες ενδείξεις του φετινού πρώτου 6μήνου. Μ’ αυτό το παίξιμο με τα spreasheets των μακροοικονομικών υπολογισμών του ΥΠΟΙΚ συμφώνησε π.χ. το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, με την παρατήρηση ότι «αναθεωρείται οριακά το βασικό σενάριο του μεσοπρόθεσμου». Εδώ/απ’ αυτό θα κριθούν πολλά.

Πάντως, η επιλογή της κυβέρνησης να καταθέσει Προϋπολογισμό 2019 σε προσχέδιο με δύο εκδοχές στο φλέγον ζήτημα της περικοπής των συντάξεων -«με ή χωρίς περικοπή», αυτή ήταν η ουσία όπως κι αν τεχνικά διατυπωθείμπορεί κανείς να πει ότι ευθέως ανταμείφθηκε σε επίπεδο Eurogroup, προτού καλά καλά το θέμα φτάσει εκεί. Όχι μόνον ο συνήθης ύποπτος Πιερ Μοσκοβισί, αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος του Eurogroup Μάριο Σεντένο άφησαν ορθάνοιχτη την προοπτική αναθεώρησης του μέτρου της περικοπής, που είχε επιβληθεί με επιμονή του ΔΝΤ. «Το μέτρο δεν ήταν μέτρο διαρθρωτικής πολιτικής, καθώς το συνταξιοδοτικό σύστημα είχε ήδη μεταρρυθμισθεί». Για να συμπληρώσει: «Στόχο είχε να είναι δημοσιονομικό μέτρο». Και ακόμη σαφέστερος έγινε λέγοντας: «Η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι σήμερα πολύ καλύτερη απ’ ό,τι πριν από 18 μήνες, όταν είχε υιοθετηθεί η εν λόγω απόφαση». στην Ιταλία. Μια τέτοια κρίση ήταν ήδη αρκετή!»

Αν, τώρα, πάρει κανείς και συγκρίνει τη μαχητική διατύπωση των Ιταλών κατά την κατάθεση του δικού τους Προϋπολογισμού («επανάσταση της κοινής λογικής», «θα είναι αυτός ο Προϋπολογισμός του λαού, των πολιτών που στο παρελθόν υπέφεραν») με την αντίστοιχη του ελληνικού προσχεδίου («η ακριβής ποσοτικοποίηση των δημοσιονομικών παρεμβάσεων που προτίθεται να υλοποιήσει η κυβέρνηση θα οριστικοποιηθεί στο πλαίσιο της επεξεργασίας των προϋπολογισμών των κρατών μελών της Ε.Ε. κατά τη διαδικασία του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου»),