Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
Το πράγμα στο ευρωπαϊκό παιχνίδι θα κριθεί στο αν η οικονομία θα πείσει ότι θα βγάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης - όχι δε αυτούς καθαυτούς, όσο κι αν το στοίχημα συμπίεσης της ανεργίας στο 18,2% λειτουργεί πολιτικά, αλλά τα διαβόητα πρωτογενή πλεονάσματα / υπερπλεονάσματα.
Συνεπώς, ο «προϋπολογισμός πολλαπλών επιλογών/multiple choise» με τον οποίο ξεκίνησε ως προσχέδιο-και-βλέπουμε η ελληνική κυβέρνηση, σαφώς και δεν δημιούργησε αρχικά τρικυμία στα θεσμικά όργανα - άλλη βέβαια υπόθεση «οι αγορές», οι οποίες παρεκλήθησαν να κρατήσουν λίγο πίσω τα σχόλιά τους.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τη δραματοποίηση του αδιεξόδου στο οποίο πάει να οδηγήσει το ίδιο το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο ως διαδικασία -δηλαδή τη συζήτηση των δημοσιονομικών στόχων όλων των κρατών μελών της Ε.Ε. «27» (ούτε καν μόνο της Ευρωζώνης…)- η προ ημερών ιταλική επιλογή ευθείας αντιπαράθεσης. Με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να λέει: «Αν όλοι λάμβαναν ειδική μεταχείριση [όπως επιδιώκει, ευθέως και ανοιχτά η Ιταλία], αυτό θα σήμαινε το τέλος του ευρώ». Για να συμπληρώσει: «Δεν θα επιθυμούσα, αφού κατορθώσαμε όντως να αντεπεξέλθουμε στην ελληνική κρίση, να καταλήξουμε με την ίδια κρίση
'βρίσκεται με αντίθεση δυο κόσμων. Όπου η εκμάθηση του ευρωπαϊκού παιχνιδιού δείχνει να έχει προχωρήσει ταχύτατα στη δική μας πλευρά, ενώ οι Ιταλοί ακόμη κινούνται με την προτεραιότητα στο εσωτερικό πολιτικό ακροατήριο.
Βέβαια, όπως σημειώσαμε ξεκινώντας, το πράγμα στο ευρωπαϊκό παιχνίδι θα κριθεί στο αν η οικονομία θα πείσει ότι θα βγάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης - όχι δε αυτούς καθαυτούς, όσο κι αν το στοίχημα συμπίεσης της ανεργίας στο 18,2% λειτουργεί πολιτικά, αλλά τα διαβόητα πρωτογενή πλεονάσματα / υπερπλεονάσματα. Που θα επιτρέψουν να θεωρηθεί ότι δημοσιονομικά «το γύμνασμα βγαίνει», σύμφωνα με την προσέγγιση Σεντένο.
Όμως η ευθεία απόσυρση από το τραπέζι της συζήτησης για τη διαρθρωτική διάσταση του συνταξιοδοτικού συμβαίνει να συνέπεσε με μια άγαρμπη ανακοίνωση στοιχείων: κατά την ΕΛΣΤΑΤ, η τάση μείωσης του πληθυσμού της ωραίας μας χώρας επιτείνεται - κατά 4,7% μειώθηκαν οι γεννήσεις το 2017, σχεδόν ταυτόσημο το ποσοστό της αύξησης των θανάτων. Άμα εγκατασταθούμε σε επιταχυνόμενα φθίνουσα πληθυσμιακή εικόνα, περιγράφουμε ΤΟ διαρθρωτικό πρόβλημα! «Μα καλά, θα μιλάμε για 20 και 30 χρόνια αργότερα;» θα ‘ναι το ερώτημα του ανθρώπου της καθημερινότητας (ή/και του Μάριο Σεντένο, προφανώς). Ακόμη κι αν το δεχτεί κανείς αυτό, υπάρχει και η άλλη διαρθρωτική αδυναμία που εγκαθίσταται στο συνταξιοδοτικό. Με δεδομένο ότι οι «παλιοί» συνταξιούχοι/οι προ νόμου Κατρούγκαλου θα ζουν και θα κινούνται ανάμεσά μας -καλά να ‘ναι!- με συντάξεις αισθητά έως πολύ ανώτερες των σημερινών και μελλοντικών, θα λειτουργήσει ως κίνητρο για όσους έχουν αμοιβές άνω των 1.000 - 1.200 ευρώ να μείνουν «εκτός». Εκτός ασφαλιστικού συστήματος, άρα και εκτός φορολογικής συμμόρφωσης. Αυτή κι αν είναι διαρθρωτική στρέβλωση!
Άλλο… θέμα υπομονής μέχρις ότου να αναδειχτεί η ζημιά.