Ιστορίες αναθεώρησης

Ελάχιστους απασχολεί η αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη της χώρας. Στη Βουλή γίνεται της Αναθεώρησης, αλλά αν γινόταν ένα γκάλοπ για το Σύνταγμα, η πλειονότητα των πολιτών για την πλατεία θα απαντούσε. Η πλατεία έχει κάτι. Είναι από συμβολισμούς γεμάτη, αλλά ποιος θα έχει «το πάνω χέρι» στη διαδικασία που εξελίσσεται βγάζει μάτι. Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση το άρθρο 32, για την αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Με εξαίρεση το 2008, όταν το Σύνταγμα του 1975 αναθεωρήθηκε για τρίτη φορά, και μάλιστα σε περιορισμένο αριθμό διατάξεών του, ώστε να καταργηθεί το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών, όλες οι άλλες αναθεωρήσεις με τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας μάς επεφύλασσαν συγκινήσεις.

Το Σύνταγμα του 1975, που ψηφίσθηκε μόνο από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ενώ και τα τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης απείχαν από τη διαδικασία, παραχωρούσε σημαντικές εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με κορυφαίες εξ αυτών το δικαίωμα παύσης της κυβέρνησης και διάλυσης της Βουλής.

Ουδέποτε ασκήθηκαν στην πράξη, αλλά η συζήτηση είχε ανάψει. Στην αναθεώρηση του 1986, αφού είχαν προηγηθεί η απόφαση Παπανδρέου να μην προτείνει τον Κ. Καραμανλή για δεύτερη θητεία στην Προεδρία, και ακολούθησαν τα διαβόητα μπλε ψηφοδέλτια και κλοπή κάλπης-παρωδία, έγινε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας και καθιερώθηκε η πρωθυπουργική παντοδυναμία. Στην αναθεώρηση του 2001, ποια ήταν η έγνοια, πλην της ποινικής ευθύνης των υπουργών; Η ακώλυτη συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η συναίνεση ήταν εντυπωσιακή, για μια χώρα που και για τον καιρό αντιδικεί. Η αναθεώρηση έγινε αποδεκτή, σε μεγάλο μέρος των διατάξεων, από τα τέσσερα πέμπτα του συνόλου των βουλευτών. Είχε και αυτή προεδρική θεώρηση. Μεταξύ των προσόντων εκλογιμότητας του Προέδρου της Δημοκρατίας προστέθηκε ότι μπορεί να έλκει την ελληνική καταγωγή του και από μητέρα.

Πάμε παραπέρα. Μία, δύο, τρεις φορές λύνουν μέσω του θεσμού διαφορές. Κι όλα είναι συνειδητά.