Γιορτάζοντας

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Οι γιορτές και οι πανηγυρικές εκδηλώσεις μετρούν ευχάριστες εικόνες: χειροκροτήματα, χαμόγελα, φωταψίες, χαλαρός σχολιασμός, ενδυματολογικός κορεσμός, επικές εκφωνήσεις, δημόσιες σχέσεις, χρυσοποίκιλτα πάνελ, δηλώσεις για ομοψυχία, υπερβολές και συμβουλές, για να εξοφλούμε τις οφειλές. Παντός είδους.

Αναμφισβήτητα, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, που παρήγαγε, κυρίως, ιδανικά και μνημεία, κάλλος και Ιστορία. Λευκή χρονιά δεν υπάρχει. Όλο και κάποια εγίνηκε μάχη.

Αυτό που μπορεί να αμφισβητηθεί είναι τι ακριβώς θέλουμε να γιορτάζουμε. Την ανάμνηση ενός ορόσημου ή τη λήθη του, έτσι όπως το ανακατασκευάζουμε, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες μας; Γιατί τι άλλο κάνουμε, αν όχι προβολή της πολιτικής στο παρελθόν, όταν ανακαλύπτουμε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας τον σπόρο «του οικουμενικού ελληνισμού, τον οποίο υπηρετούμε με την επιλογή να ψηφίζουν και οι Έλληνες που διαμένουν μόνιμα εκτός των συνόρων»;

Το 2010 πιάσαμε το άνοιγμα στην πολιτιστική διπλωματία, με αφορμή τη συμπλήρωση των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα, όταν δεν είχαμε προσωπικό για τα μουσεία.

Έτσι, θα δημιουργούσαμε ένα ισχυρό brand name για τη χώρα, ώσπου έσκασε η μπόρα και περιοριστήκαμε σε εκδηλώσεις που δεν θυμόταν κανείς την επόμενη ώρα.

Το 2020 η ματιά μας συναντιέται με τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα, και αμέσως μετά με την Επανάσταση του 2021. Τι είδους επετείους έχουν στο μυαλό τους; Σίγουρα όχι, κόκκινο χαλί ως το κύμα, χιτώνα, σανδάλι και κλαδί στο χέρι, φουστανέλες, Κολοκοτρώνηδες, παρελάσεις και αναπαραστάσεις με λάβαρα. Μάλλον, θα πάμε σε μια βεντάλια εκδηλώσεων με στόχο την εξωστρέφεια και την τόνωση της εθνικής αυτοπεποίθησης.

Αυτή θα έρθει, αν η λογική είναι «πάμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας». Αυτή θα έρθει, πάντως, όχι με το κέφι. Με αυταρέσκεια και αυτοεπαίνους. Με κοσμικά και κουνώντας το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Με μόστρα και παραμιλητά.

Απρεπές, πώς τολμάς τέτοια να λες. Σιλάνς...