Τρεις μονόλογοι με κοινό πυρήνα τον άνθρωπο
Η Πηνελόπη Σταυροπούλου μας μιλάει για το έργο του Άλαν Μπένετ
« Οι τρεις αυτοί μονόλογοι έχουν κοινό πυρήνα τον άνθρωπο…» ανέφερε η ηθοποιός Πηνελόπη Σταυροπούλου, μιλώντας μας για τα έργα «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη», «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» και «Μία κυρία των γραμμάτων». Προερχόμενα από τη συλλογή μονολόγων «Talking Heads» του δημοφιλούς Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ, τα έργα θα παρουσιάζονται στο Θέατρο 104, από μεθαύριο, Παρασκευή 25 Οκτωβρίου [Ευμολπιδών 41, Γκάζι]. Σε μετάφραση Ερρι?κου Μπελιε? και σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη, η Πηνελόπη Σταυροπούλου ερμηνεύει και τους τρεις ρόλους.
Τρία έργα, τρεις μονόλογοι. Να ξεκινήσουμε από το «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη»; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον Γκράχαμ;
«[…] αυτός ήταν που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ώστε να πάρω την απόφαση να παίξω και τους άλλους δύο ρόλους. Η χειριστικότητα της μητέρας του, η διακριτικότητα του ίδιου και γενικά αυτό που συνέβαινε στη ζωή του με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με αυτόν τον ρόλο και να γίνω η φωνή του πάνω στη σκηνή».
Στο «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» συναντάμε τη Σούζαν. Θα μας πείτε κάτι και γι’ αυτή;
«Η Σούζαν είναι η περίπτωση του ανθρώπου που ζει μία ζωή εγκλωβισμένη στα “πρέπει” και όχι σε αυτά που πραγματικά θα ήθελε. Αποτέλεσμα αυτής της φυλακής της είναι ο αλκοολισμός της. Είναι το φάρμακό της για να αντέξει μέσα στις επιλογές που έχει κάνει, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις προσδοκίες της».
Έχοντας βιώσει τον εθισμό στο αλκοόλ -μάλιστα, έχετε μοιραστεί την εμπειρία με τη συγγραφή του βιβλίου σας «Η Νύχτα Της Πηνελόπης -Το Ημερολόγιο ενός Αλκοολικού», πώς βιώνετε την απόδοση του ρόλου της αλκοολικής Σούζαν;
«Κατ’ αρχάς έχω μοιραστεί την εμπειρία μου πέραν του βιβλίου μου σε ομιλία μου στο TEDx και σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι η Σούζαν δεν θα γίνει αφορμή να μπω στη συζήτηση αυτή. Είναι δύσκολο όταν κανείς πατάει το όνομά μου στο google, να πέφτει πάνω σε αυτό το θέμα. Για μένα, είναι πιο εντυπωσιακό το ότι έπαιξα την Αγαύη στα 25 μου χρόνια. Άλλωστε, δεν έχω τίποτα άλλο κοινό με τη Σούζαν, καθώς δεν υπήρξα ποτέ συμβιβασμένη. Μπορώ, όμως, να καταλάβω τις αιτίες που την έχουν οδηγήσει να είναι αυτό που είναι». Και ποια είναι η Αϊρίν, που γνωρίζουμε στην «Κυρία των γραμμάτων»;
«Η Αϊρίν είναι, ίσως, ο πιο ξεκάθαρα μοναχικός ρόλος από τους τρεις. Δεν κρύβεται πίσω από μια χειριστική μητέρα όπως ο Γκράχαμ ή πίσω από μία εξάρτηση όπως ο αλκοολισμός της Σούζαν. Στην κυριολεξία, το ενδιαφέρον και η προσφορά της για τους υπόλοιπους ανθρώπους της δίνουν λόγο ύπαρξης. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι κουτσομπόλα και αρκετά παρεμβατική. Πάντα, όμως, με τις καλύτερες προθέσεις».
Με ποια κεντρικά θέματα ερχόμαστε, τελικά, αντιμέτωποι στον πυρήνα του έργου;
«Οι τρεις αυτοί μονόλογοι έχουν κοινό πυρήνα τον άνθρωπο. Είναι ανθρωποκεντρικά έργα. Πρόκειται για ανθρώπους απομονωμένους που ζουν στο περιθώριο και προσπαθούν να βγουν από την προσωπική τους φυλακή. […]».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Παπαδάκη;
«Ο κύριος Παπαδάκης είναι για μένα μία ήρεμη δύναμη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή για την επιλογή και τη συνεργασία αυτή. Νιώθω ασφαλής κοντά του, ακόμα και όταν διαφωνούμε. Ως προς τη σκηνοθεσία του, πιστεύω ότι είναι ακριβώς όπως και με το παίξιμο, συνεπώς θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Ωστόσο, αγκα
λιάζουμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο τους ήρωες, πάντα με ενδιαφέρον και αγάπη. Θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τις καλές τους πτυχές -κάτι που επιδιώκει πολύ έντονα ο κύριος Παπαδάκης να πετύχει με τη σκηνοθεσία του».
Τρεις χαρακτήρες, τρεις μονόλογοι που αποδίδονται, μάλιστα, και οι τρεις από εσάς. Ακούγεται δύσκολο! Έχει, όντως, για εσάς αυξημένο βαθμό ερμηνευτικής δυσκολίας;
« Ναι, έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας όλο αυτό. Στη διάρκεια των προβών ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο από όσο είχα φανταστεί. Η μεγάλη πρόκληση είναι φυσικά ο αντρικός ρόλος, που είναι ένας άλλος πλανήτης για μένα».
Μια εικόνα της σύγχρονης καθημερινότητάς μας που σας χαλά τη διάθεση;
«Κάθε εικόνα που μέσα της εμπεριέχει τη σκληρότητα και την αδιαφορία προς πάσα κατεύθυνση».
Και μία που σας τη φτιάχνει;
«Η προσφορά με ανιδιοτέλεια, όπου κι αν απευθύνεται αυτή. Αν και έχω συνειδητοποιήσει πως ό,τι και αν κάνει κάποιος, στην ουσία δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, γιατί επιστρέφει πίσω σε αυτόν, είτε καλυτερεύοντας τον χαρακτήρα του είτε διευρύνοντας τους ορίζοντές του».