«Το περίσσιο παιδί»: Η ιστορία μιας θυσίας
Από τη νεοσύστατη ομάδα Ich Bebe στο θέατρο Faust
Το παραβολικό παραμύθι του Θανάση Τριαρίδη «Το περίσσιο παιδί» μεταφέρεται, για πρώτη φορά, επί σκηνής από τη νεοσύστατη ομάδα Ich Bebe, θίγοντας το ζήτημα των ανεπιθύμητων νεογέννητων και εγκαταλελειμμένων παιδιών.
Κάθε Πέμπτη, μέχρι τις 2 Ιανουαρίου 2020, το Faust μας ταξιδεύει στο μέλλον, σε μία πόλη ψυχρή και απόμακρη, όπου οι υπολογιστές αποκτούν συναισθήματα που οι άνθρωποι έχουν θάψει. Ή μήπως τελικά δεν μας ταξιδεύει και τόσο μακριά; Και τα περίσσια παιδιά είναι ήδη στην πραγματικότητά μας; [Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα].
Οι συντελεστές της παράστασης μίλησαν στη «Ν»:
Θανάσης Τριαρίδης: «”Το περίσσιο παιδί” είναι το τριακοστό έργο μου που ανεβαίνει στη σκηνή. Ωστόσο, είναι η πρώτη παράσταση που προκάλεσα εγώ - και μάλιστα με ένα μη θεατρικό κείμενο. Ήθελα μια παράσταση που να μιλήσει με τη θεατρική δραστικότητα για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αφρικής - και, έτσι, να δημιουργηθεί μια συζήτηση γύρω από αυτά τα παιδιά και τη μοίρα τους. Μοιραία αναζήτησα ανθρώπους που μπορούσα να μοιραστώ αυτήν τη σχέση ζωής... Έτσι, συγκροτήθηκε η νεοσύστατη ομάδα Ich Bebe - αποτελείται από μαθητές μου:
την ηθοποιό αλλά και νέα συγγραφέα Αντιγόνη Σταυροπούλου ( ήδη γνωστή από την ομαδα Duente), τον επίσης ηθοποιό αλλά και συγγραφέα Γιάννη Βερβενιώτη και την ηθοποιό Χριστίνα Παπατριανταφύλλου. Επίσης, μαθητής μου είναι εδώ και χρόνια ο συνθέτης Χρήστος Διαμαντής -που έχει κάνει τη μουσική για άλλα δυο έργα μου. Τέλος, τη σκηνοθετική επιμέλεια ανέλαβε, και αυτό είναι σπάνια τιμή για μένα, η Πηγή Δημητρακόπουλου -που έχει σκηνοθετήσει εδώ και χρόνια τη γνωστή παράσταση του “Lebensraum”- πέρα από τις άλλες θρυλικές δουλειές της στο θέατρο και την τηλεόραση. Όλοι αυτοί -όπως και ο Γιώργος Κιμούλης, που διάβασε το κρίσιμο ποίημα της Εισαγωγής- υπήρξαν εθελοντές και δούλεψαν με απίστευτο επαγγελματισμό σε απολύτως εθελοντική βάση. Δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων προς όλους τους».
Αντιγόνη Σταυροπούλου: «Τη γνωριμία μου με τη σκέψη και τα βιβλία του Θανάση Τριαρίδη την έκανα στην εφηβεία μου, στην Κύπρο, χάρη στον σπουδαίο δάσκαλό μου Κωνσταντίνο Καλλίμαχο. Μέσα στα κείμενα του Τριαρίδη φωλιάζουν οι πιο ακραίοι εφιάλτες και μέσα σε αυτούς βλασταίνει η πιο μεγάλη τρυφερότητα. Στο “Περίσσιο παιδί”, μέσα από τον παραβολικό λόγο ενός παραμυθιού, έχουμε την ιστορία μιας μεγάλης θυσίας: Ένα ασήμαντο πρόγραμμα διαχείρισης της καύσης των απορριμμάτων αποφασίζει να σώσει ένα πλαστικό μωρό - δηλαδή τον κόσμο ολόκληρο...».
Γιάννης Βερβενιώτης: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που δουλεύω σε ένα τέτοιο σπαρακτικό κείμενο του κ. Τριαρίδη - όπου μέσα στην απόλυτη φρίκη μιλάει για την πιο μεγάλη αγάπη που μπορεί να γεννηθεί. Κι ακόμη πιο συγκινητικό είναι το ότι τρεις αγαπημένοι φίλοι από τα χρόνια της Σχολής ανταμώνουμε πάνω στη σκηνή, σε μια ιστορία που γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα αλλά αναφέρεται στον κόσμο του μέλλοντος... Ο Χρήστος Διαμαντής έγραψε θεσπέσιες μουσικές και ένα υπέροχο τραγούδι -ενώ η κ. Δημητρακοπούλου μάς καθοδήγησε καθοριστικά ξεδιαλύνοντας τους ρόλους μέσα μας...».
Χριστίνα Παπατριανταφύλλου: «Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα που γέννησε μέσα μου αυτή η παράσταση. Ίσως, αυτή να είναι η μαγεία του κειμένου του Τριαρίδη -πως από ένα σημείο και πέρα σε κάνει μέρος του. Ο Τριαρίδης όταν μας φώναξε σε αυτήν την παράσταση μας είπε: “Μακάρι να συναντηθούνε τα δάκρυά μας...”. Νομίζω πως χάρη στη Δημητρακοπούλου και τους άλλους συντελεστές δεν συναντηθήκαμε απλώς… -νιώθω πως μέσα σε αυτήν την παράσταση είμαστε ένα σώμα...».