H καλύτερη θεατρική εμπειρία της ζωής μου
Η Γιώτα Φέστα μιλάει για το έργο «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχοφ
Α «σχολείται πολύ με τα κουσούρια των ανθρώπων, με τις αδυναμίες τους» ανέφερε η αγαπημένη ηθοποιός Γιώτα Φέστα μιλώντας για το έργο «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχοφ, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα).
Μια λίμνη ορίζει τον ψυχικό χώρο του έργου. Μια λίμνη που κάνει μάγια, τρελαίνει, παίρνει τα μυαλά των ηρώων, δημιουργεί, καθρεφτίζει ή καταπίνει τα όνειρά τους. Ο νέος συγγραφέας Τρέπλιεφ ανεβάζει το πρώτο του θεατρικό, με σκοπό να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους της μητέρας του, αλλά και την ίδια, τη διάσημη ντίβα του θεάτρου Αρκάντινα. Πρωταγωνίστρια του έργου του, ο μεγάλος του έρωτας, η Νίνα. Το άδοξο τέλος της παράστασης του νεαρού συγγραφέα θα φέρει απρόβλεπτες συνέπειες και θα είναι ο καταλύτης που θα σφραγίσει τις ζωές τους για πάντα.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση.
«Η παράσταση αυτή του “Γλάρου” δουλεύτηκε το φθινόπωρο του 2018 στη Θεσσαλονίκη, για τρεις μήνες. Παίχτηκε στα Ιωάννινα και τη Λάρισα και φέτος προσαρμόστηκε στον υπέροχο αυτόν χώρο που είναι το θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυ
νίχου. Η βάση της όμως είναι αυτή η Πρόβα που έγινε στη Θεσσαλονίκη με την ομάδα έντεκα ηθοποιών, του σκηνοθέτη Γιάννη Παρασκευόπουλου και κάποιων συνεργατών.
Το σύμπαν της παράστασής μας είναι να φέρει ο καθένας την προσωπική του ιστορία, να είμαστε ανοιχτοί ώστε να είναι ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, να κρατάμε τα ερωτηματικά μας, να εννοούμε αυτά που λέμε χωρίς να κρύβουμε ή να υπονοούμε κάτι άλλο, και το σημαντικότερο, να “είμαστε εκεί για τον άλλον”. Ο άλλος να μας είναι απαραίτητος, πολύτιμος. Τον χρειαζόμαστε για να πάμε παρακάτω. Η οδηγία μας ήταν “κρατηθείτε ο ένας από τον άλλον”. Δεν είναι μια παράσταση για ρεσιτάλ ερμηνειών ή, τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. […] Ομολογώ ότι οι μήνες αυτοί των προβών ήταν η καλύτερη θεατρική εμπειρία της ζωής μου».
Ποια διαχρονικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του έργου; «Τον χρόνο. Τον έρωτα και τον θάνατο. Όπως σε όλα τα σπουδαία έργα. Ο Σορίν, ο αδερφός της Αρκάντινα, κραυγάζει δυο φορές μέσα στο έργο “θέλω να ζήσω!”. Αλλά μιλάει πολύ και για την πίστη. Στη φύση, στον άνθρωπο! Για την οδύνη της ύπαρξης. Για την αναζήτηση της ταυτότητάς μας. Για το ασύμπτωτο των επιθυμιών μας, για τις ματαιωμένες προσδοκίες μας, για την απόρριψη. Ασχολείται πολύ με τα κουσούρια των ανθρώπων, με τις αδυναμίες τους».
Μια περιγραφή σας για την Αρκάντινα, τη γυναίκα που ερμηνεύετε;
«Η Αρκάντινα είναι γεμάτη κουσούρια. Έχει μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων - είναι εγωκεντρική, αντιφατική, αμφίθυμη, αστεία, μελοδραματική, σπαρακτική αλλά και πολύ ευάλωτη. Με λίγα λόγια, ένας χαρακτήρας με πολλές ρωγμές. Ένας άνθρωπος εκτός ισορροπίας, και από κει νομίζω πηγάζει και η τραγικότητά της. Η Αρκάντινα, μέσα στο έργο, ετοιμάζεται για μια μεγάλη πτώση. Μια πτώση που δεν είναι καθόλου φανερή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο τρόπος που δουλέψαμε ήταν δίπλα από αυτό το “τέρας” που μοιάζει σε πρώτη ματιά να υπάρχει, μια γυναίκα γεμάτη αδυναμίες. Να είναι δίπλα δίπλα η ελαφρότητα και η τραγικότητά της».
Μια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την επαφή σας με το έργο; «Εκείνο που λείπει είναι πάντα αυτό που μας κάνει και να ζούμε, και να παίζουμε, και να γράφουμε, αλλά και να μιλάμε». Κάποια πρόσωπα, κάποιες στιγμές που ξεχωρίζετε από την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Ο Στέλιος Βόκοβιτς, η Μαίρη Αρώνη, ο Μίνως Βολανάκης, ο Σπύρος Βραχωρίτης ήταν τα πρόσωπα, στην αρχή της καλλιτεχνικής μου ζωής, που επηρέασαν το γούστο μου, την αισθητική μου, αλλά τις απόψεις μου για τον τρόπο που ήθελα να δουλέψω. Με όλους τους ανθρώπους που δούλεψα όμως κι αργότερα ανακάλυψα, κατά καιρούς, πολύ σημαντικά στοιχεία για τη δουλειά μας.
Οι στιγμές, επίσης, που δούλεψα στο σινεμά, και δούλεψα πολύ, ήταν πολύ συχνά στιγμές πολύ απολαυστικές.
Βλέπω πως χρησιμοποίησα πολύ συχνά τη λέξη δουλειά κι ίσως αυτό να μην είναι τυχαίο».
Μια καλή συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«Να μη με απασχολεί ποτέ η γνώμη των κριτικών!».
Μια αγαπημένη σας συνήθεια; «Να περπατάω στον Λυκαβηττό με το σκυλί μου, τη Ρόζα!».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Να βρίσκομαι κοντά και να βλέπω τη θάλασσα».
Κάτι που τη χαλά;
«Η έλλειψη ευγένειας στην καθημερινότητά μας».
Μια αγωνία σας;
«Να μην μπορώ να δω».
Και μια ευχή σας
«Να είναι καλά οι αγαπημένοι μου άνθρωποι».