Μια άλλη προσέγγιση στο... βόλεμα

Τα χρόνια των μνημονίων φαίνεται πως έχουν εξαντλήσει τα περιθώρια ανοχής της ελληνικής κοινωνίας στα ρουσφέτια. Το βόλεμα ημετέρων αποτέλεσε για πολλές δεκαετίες αγαπημένη... συνήθεια των πολιτικών κομμάτων και ουκ ολίγοι βουλευτές εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους με υποσχέσεις για διορισμούς.

Η πολυετής οικονομική κρίση αποτέλεσε αφορμή για αναστοχασμό. Αυτό δεν σημαίνει πως ακόμα και μετά την εμπειρία των μνημονίων δεν υπάρχουν φαινόμενα κομματικοποίησης. Ωστόσο, δύσκολα αυτά γίνονται αποδεκτά από την κοινή γνώμη, που δείχνει να έχει κουραστεί από τις κομματικές ταυτότητες.

Δεν είναι τυχαίο πως τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζουν σε αυτό το θέμα, όπως φάνηκε και από τον... πόλεμο που ξέσπασε με αφορμή τις διοικήσεις των νοσοκομείων. Οι δύο «μονομάχοι» αναμένεται να συνεχίσουν τις κόντρες για τα πρόσωπα που επιλέγουν να τοποθετήσουν σε σημαντικά πόστα εκτοξεύοντας εκατέρωθεν πυρά. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης. Να γυρίσει την πλάτη σε φαινόμενα «βολέματος» πολιτευτών και κομματικών στελεχών, εφαρμόζοντας στην πράξη τις προεκλογικές δεσμεύσεις για αξιοκρατία.

Η στελέχωση καίριων πόστων από τη «δεξαμενή» των κομματικών στελεχών σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Και μόνο πόντους αφαιρεί από την εικόνα των πολιτικών κομμάτων.

Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον ώριμη για μια διαφορετική προσέγγιση. Είναι υποχρέωση τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης να βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ανάλογες πρακτικές.

Σε μια χώρα που χτυπήθηκε από το brain drain στη μνημονιακή περίοδο, το ζητούμενο είναι να πειστούν οι νέοι που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό να βγάλουν το εισιτήριο της επιστροφής. Αυτό θα γίνει όμως μόνο αν καταλάβουν πως δεν χρειάζεται να έχουν ως «διαβατήριο» κομματικές συστάσεις για να βρουν μία καλή θέση εργασίας. Στην αντίθετη περίπτωση, τα διδάγματα των μνημονίων θα ξεχαστούν γρήγορα και η χώρα θα επιστρέψει σε ένα «παρελθόν» που οι νεότερες γενιές προσπαθούν να ξεχάσουν. Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη