Ξανά στην Ελλάδα;

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Ηκυβέρνηση θα επιδοτήσει με 2.100 ευρώ τον μήνα, επί ένα χρόνο, επιχειρήσεις που θα δώσουν μισθούς 3.000 ευρώ (μικτά) σε Έλληνες «υψηλής ειδίκευσης και επιστημονικής εμπειρίας», ηλικίας 2840 ετών, που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.

Αυτοί οι 500 σε πρώτη φάση, σύμφωνα με το υπουργείο, που θα πάρουν το αεροπλάνο για Ελλάδα και θα αλλάξουν πλάνα, θα δουλέψουν για ένα έτος ακόμα στην εταιρεία. Ευκαιρία; Εμβληματική, όπως διαβάζω, πρωτοβουλία; Σε μια χώρα επιστημονικής και αξιοκρατικής επαγγελίας, ναι.

Σε μια χώρα που παράγει προϊόν

τα και υπηρεσίες χαμηλής προστιθέμενης αξίας, ο συμβολισμός κάνει κρότο, παρά η ουσία.

Σε μια χώρα όπου οι επιχειρήσεις δεν έχουν καταφέρει να μετακινηθούν στην αλυσίδα παραγωγής, ώστε να παράγουν προϊόντα έντασης γνώσης και τεχνολογίας, σε μια χώρα που έχει εγκλωβιστεί σε παλιές λύσεις, γι’ αυτό βρίσκει δύσκολες τις νέες κατευθύνσεις, σε μια χώρα όπου αρκετά μεταπτυχιακά κινούνται με παπάκι, μια σοβαρή εταιρεία δεν περιμένει την επιδότηση για να βρει το σωστό στέλεχος με εμπειρία.

Αυτοί οι μορφωμένοι που είδαν ότι στην Ελλάδα δεν βγαίνει, καλούνται να αφήσουν τον μεγάλο τους μισθό, που σίγουρα θα παίρνουν, αφού είναι «υψηλής ειδίκευσης και επιστημονικής εμπειρίας», και να δώσουν στην πατρίδα μια δεύτερη ευκαιρία.

Το εισόδημα είναι βασικό. Δεν έφυγαν, όμως, μόνο γι’ αυτό. Ο επαναπατρισμός ανθρώπινου κεφαλαίου χρειάζεται πολλά περισσότερα από ένα επιδοτούμενο πρόγραμμα.

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της ICAP People Solutions, το 58% εργάζεται στο εξωτερικό πάνω από 5 χρόνια με πρώτη αιτία αποχώρησης την έλλειψη αξιοκρατίας και τη διαφθορά στην Ελλάδα, ακολουθούμενες από την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα στη χώρα. Κυριότεροι λόγοι για τους οποίους θα επέστρεφαν στην Ελλάδα είναι η οικογένεια, το κλίμα και ο τρόπος ζωής. Το 42% δεν σκοπεύει να γυρίσει πίσω, ενώ το 45% βλέπει την επιστροφή του σε ορίζοντα άνω των 3 ετών. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό; Ποιος μπορεί να τους δελεάσει με τριχίλιαρο μικτό;