Εδώ είναι το παιχνίδι

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

« Mε τί τρεμούλα, με τί κέρωμα στην καρδιά, ακούω τη φωνή του κρουπιέρη: trente et un, rouge, impair et passe, ή: quatre, noir, pair et manque. Με τί απελπισία παρατηρώ το τραπέζι του παιχνιδιού, όπου είναι σκορπισμένα τα φλουριά, τα λουδοβίκια και τα τάλληρα, τις πυραμίδες του χρυσαφιού όταν απ’ το φτυάρι του κρουπιέρη πέφτει σε φλόγινους σωρούς ή τις μακρυές σαν πήχες στήλες τ’ ασημιού που βρίσκονται τριγύρω απ’ τον τροχό. Πριν πλησιάσω ακόμα την αίθουσα του παιχνιδιού κι’ ακούσω

τον κρότο που κάνουνε τα νομίσματα που σκορπιούνται, με πιάνει σχεδόν σπασμός».

«Ο Παίκτης» Ντοστογιέφσκι στρώνεται στο τραπέζι και η ένταση παίζει. Μαύρο ή κόκκινο, μονά ή ζυγά, ευτυχία ή εκμηδένιση, χασούρα ή κέρδος. Σφαίρα είναι και γυρίζει, μα το «το βασικό είναι το παιχνίδι».

«Μόνο να ξέρατε πώς σε τραβάει! Όχι, σας ορκίζομαι ότι αυτό δεν είναι απλώς μια ιδιοτέλεια, αν και πριν απ’ όλα χρειαζόμουν χρήματα για τα χρήματα».

Δύο όψεις όλα τα νομίσματα, μα στο παιχνίδι όλα τα πονταρίσματα. Κάθε παιχνίδι και στο μεγάλο, της ζωής το ταξίδι. Υπάρχει, αν όχι σύστημα, μια κάποια τάξη, κάτι που είναι βέβαια πολύ περίεργο, αλλά και

παρήγορο. Και η τύχη; «Ο έμπειρος παίκτης ξέρει τι σημαίνει η ιδιοτροπία της τύχης».

Ο παίκτης ξέρει. Οι κανονικότητες δεν είναι στο χέρι. Άσ’ τους να λένε ότι αν είσαι θετικός και ελπίζεις το παιχνίδι γυρίζεις. Δηλαδή, αν αποτύχεις, εσύ και μόνον εσύ θα φταις. Τι κόλπο για να στήνεις ενοχές σε αυτές τις εποχές.

Άλλος είναι, όμως, εδώ ο εξάντας. Η αγάντα. Στην πάντα οι αφηγητές που βουτούν στο μηδέν και παίζουν με το δράμα του μικρού ήρωα με το μέγα τραύμα.

Κανένα δράμα, κι ας υπάρχει και κάποιο τραύμα. Άλλωστε, «δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να μην πιστεύει ένας άνθρωπος στο θαύμα».