Μετακλασικοί «Πέρσες» στην Επίδαυρο με τη ματιά του Λιγνάδη
Ύμνος στα δημοκρατικά ιδεώδη και τη δικαιοσύνη
Αποκάλυψη για τους «Πέρσες» του Αισχύλου που θα παρουσιάσει ο Δημήτρης Λιγνάδης στην Επίδαυρο έκανε ο Κωνσταντίνος Ρήγος, διευθυντής μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Με ανάρτησή του στο facebook, ο Ρήγος, ο οποίος έχει αναλάβει τη χορογραφία της παράστασης, έδωσε ένα πρώτο δείγμα του τρόπου με τον οποίο έχει αποφασίσει ο Λιγνάδης να μεταφέρει στη σκηνή αυτό το σπουδαίο έργο.
«Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης επιλέγει για την πρώτη συνάντηση του καλοκαιριού με το αρχαίο δράμα στον αργολικό κάμπο τους “Πέρσες” του Αισχύλου, ένα έργο ιδιαίτερων συμβολισμών κατά την επέτειο των 2.500 ετών από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία μάς εισάγει στον κόσμο του παλαιότερου πλήρους δράματος που σώζεται στις μέρες μας και ταυτόχρονα ενός ιστορικού ντοκουμέντου για ένα γεγονός οικουμενικών διαστάσεων. Κατά την παρουσίαση της μακέτας σκηνικών και των σχεδίων κοστουμιών παρουσία των συντελεστών και του δυναμικού του Εθνικού Θεάτρου αποκαλύπτονται πτυχές της προσέγγισης που υπόσχεται ένα ανέβασμα “μετακλασικό”, θέτοντας ως ζητούμενο τον εσωτερικό κραδασμό» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Ρήγος.
Πέρσες του Αισχύλου (24-26 Ιουλίου)
Οι Πέρσες (472 π.Χ.) είναι το παλαιότερο πλήρες δράμα που σώζεται στις μέρες μας και, ταυτόχρονα, ένα ιστορικό ντοκουμέντο για τη σημαντικότερη σύγκρουση της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Μία από τις πιο καθοριστικές μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας, αποτελεί το θέμα της τραγωδίας του Αισχύλου, ο οποίος πήρε μέρος σ’ αυτήν.
Χωρίς θριαμβολογίες και κομπασμούς και με σεβασμό στην οδύνη των ηττημένων, ο
Αισχύλος παραδίδει έναν ύμνο για την ελευθερία του ατόμου και αντιπαραθέτει τα δημοκρατικά ιδεώδη απέναντι στη δεσποτική μοναρχία και την τυφλή υποταγή στην εξουσία. Η νίκη στεφανώνει εκείνους που ακολουθούν τη σύνεση, ενώ ο μηχανισμός της δικαιοσύνης τιμωρεί όποιον, με οδηγό την αλαζονεία, ξεπερνάει τα όρια, προσβάλλοντας με την έπαρσή του θεούς και ανθρώπους.
Υπόθεση
Στα Σούσα, την πρωτεύουσα των Περσών, οι γέροντες που έχουν μείνει στα μετόπισθεν, πιστοί φύλακες των λαμπρών ανακτόρων του Ξέρξη, ανησυχούν για τον στρατό τους που έχει εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας, καθώς κανένα νέο δεν έχει φτάσει για την έκβαση της πολεμικής επιχείρησης.
Οι εντυπωσιακά πολυάριθμες δυνάμεις που συνθέτουν το περσικό στράτευμα με τα ηχηρά ονόματα των αρχηγών του και τη θεόδοτη δύναμη του βασιλιά τους, δεν αρκούν για να κατευνάσουν την ανησυχία των γερόντων, που γνωρίζουν ότι το αδιαπέραστο δίκτυ της Πλάνης ξεγελάει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στον χαμό. Η ανησυχία κορυφώνεται όταν η βασίλισσα Άτοσσα, μητέρα του αρχηγού της εκστρατείας, Ξέρξη, και γυναίκα του νεκρού Δαρείου, αφηγείται το δυσοίωνο όνειρό της: ο Ξέρξης προσπαθούσε να ζέψει στο άρμα του μια Ελληνίδα και μια Ασιάτισσα αλλά η Ελληνίδα έσπασε τα δεσμά και γκρέμισε τον βασιλιά.
Η άφιξη του λαχανιασμένου αγγελιαφόρου επιβεβαιώνει τα κακά προαισθήματα: ολόκληρος ο περσικός στρατός εξοντώθηκε. Οι Έλληνες νίκησαν.
Η διεξοδική αφήγηση της ήττας των Περσών καταλήγει στην εκτενή περιγραφή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, τη φυγή του Ξέρξη και την κακή τύχη του υπόλοιπου στρατού που επιχείρησε να επιστρέψει διά ξηράς.
Το σύμβολο του ένδοξου παρελθόντος, ο βασιλιάς Δαρείος, εμφανίζεται από τον Άδη ως απάντηση στις επικλήσεις των χθόνιων δυνάμεων και τους θρήνους των Περσών. Η ερμηνεία του πεθαμένου βασιλιά για την καταστροφή, αποδίδει τις ευθύνες στην αλαζονεία του Ξέρξη και την ύβρη του απέναντι στη φύση και τους θεούς. Η άφιξη του κουρελιασμένου ηττημένου βασιλιά, σε έντονη αντίθεση με την προηγούμενη ένδοξη παρουσία του Δαρείου ολοκληρώνει την εικόνα της πανωλεθρίας. Τα εγκώμια για τα επιτεύγματα του παρελθόντος, μετατρέπονται σε θρήνους και οδυρμούς για το παρόν, και κορυφώνουν την οδύνη στο άλλοτε ένδοξο παλάτι των Περσών.