Η ακρότητα στα ελληνοτουρκικά είναι το τερέν του αντιπάλου

Ένα από τα γνωρίσματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ιδίως των τελευταίων ετών, είναι η επένδυση της επιθετικής στρατηγικής της με ακραία φρασεολογία.

Ο ελληνικός Τύπος αποδίδει πολλές φορές τις προκλητικές και υπερφίαλες δηλώσεις στην προσωπικότητα ή τα «νεύρα» του Ερντογάν και άλλων υψηλόβαθμων αξιωματούχων της γείτονος. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αυτή η συμπεριφορά έχει βαθύτερες στοχεύσεις. Αφενός, αποσκοπεί στο να εξάψει το εθνικό φαντασιακό με υποτιθέμενους στρατιωτικούς θριάμβους και αφετέρου επιχειρεί να σύρει την Ελλάδα στο πεδίο των εκατέρωθεν προκλήσεων, όπου ως γνωστόν κερδίζει πάντα ο πιο ακραίος.

Χθες ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος φέρεται να δήλωσε σε στρατιωτικούς συντάκτες ότι αν κάποιος πατήσει «τα ποδάρια του» σε ελληνικό έδαφος «πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι». Ενδεχομένως, η φράση αυτή να ικανοποίησε κάποιους στην Ελλάδα που θέλουν «να απευθυνόμαστε στην Τουρκία στη γλώσσα της » . Όμως η άμυνα και η διπλωματία απαιτούν μακροπρόθεσμες στρατηγικές.

Άλλωστε, δεν έχουν περάσει ούτε καν δύο χρόνια από την οδύσσεια που βίωσαν δύο Έλληνες στρατιωτικοί οι οποίοι πέρασαν κατά λάθος σε τουρκικό έδαφος στον Έβρο. Η Ελλάδα ορθώς τότε αντιμετώπισε το ζήτημα με ψυχραιμία και επίκληση της νομιμότητας αναγκάζοντας την Τουρκία να εγκαταλείψει τελικά τους φαιδρούς ισχυρισμούς περί κατασκοπείας. Είναι προφανές ότι αν είχε διατυπωθεί τότε το δόγμα «πρώτα καίμε και μετά ρωτάμε» δεν θα ωφελούσε τις ελληνικές θέσεις.

Τις τελευταίες ημέρες, με την υπογραφή της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας για την ΑΟΖ, αλλά και με την αυστηρή στάση που τηρεί το Παρίσι κατά της τουρκικής παραβατικότητας, η Αθήνα φαίνεται να κερδίζει σημαντικούς πόντους στη διπλωματική κονίστρα έναντι της Άγκυρας. Πρόκειται για μια αρκετά ελπιδοφόρα εξέλιξη, την οποία δύσκολα θα μπορούσε να είχε φανταστεί κανείς μόλις πριν από έξι μήνες όταν η Ελλάδα έμενε θεατής της διάσκεψης του Βερολίνου για τη Λιβύη.

Μια από τις βασικές αιτίες αυτού του θετικού μομέντουμ είναι η απροκάλυπτη συμπεριφορά της Άγκυρας στη Μεσόγειο σε αντιπαραβολή με την έμπρακτη προσήλωση της Ελλάδος στην τήρηση της διεθνούς νομιμότητας. Ας μην εισερχόμαστε λοιπόν στο τερέν του αντιπάλου. Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου