Το όπλο του που πέθανε»

Άνθρωπο από τα άλλα ζώα

του κεφαλιού του κατεστραμμένο, έχοντας χάσει το πρόσωπό του, την όραση και την ακοή του, την ομιλία του. Κι όμως παραμένει Άνθρωπος. Μέσα σε αυτή τη σωματική ανυπαρξία είναι κάτι που δεν το διέλυσε η οβίδα του πολέμου, το μυαλό. Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα.

Η σκέψη, η συνείδηση είναι ακόμα ζωντανά μέσα σε ένα σώμα που πέθανε. Κι αν κρατάει ένα όπλο, είναι ακριβώς αυτό. Αυτό που τον ξυπνάει από τον λήθαργο. Αντιλαμβάνεται ότι ακόμα είναι εκεί και σκέφτεται, αναλύει, θυμάται, νοσταλγεί, λυπάται, αντιλαμβάνεται, ξανα

πιάνει το νήμα των γεγονότων και σιγά σιγά, εκείνος ο δίχως σώμα άνθρωπος, φτάνει στην αιτία, φωνάζει, θυμώνει, εξεγείρεται… Ναι, δεν το ακούει κανείς. Κι όμως η φωνή του μυαλού του είναι τόσο δυνατή που τον ακούει ολόκληρη η ανθρωπότητα.

«Θα μείνουμε ζωντανοί, θα περπατάμε, θα μιλάμε, θα τρώμε, θα τραγουδάμε, θα γελάμε, θα αισθανόμαστε, θα αγαπάμε και θα γεννάμε τα παιδιά μας μέσα στην ασφάλεια, στην αξιοπρέπεια, στην ηρεμία, στην ειρήνη. Σχεδιάστε τους πολέμους, κυρίαρχοι των ανθρώπων, σχεδιάστε τους πολέμους και δείξτε το δρόμο κι εμείς θα σας δείξουμε τα όπλα μας».

Συντελεστές

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου, σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα, φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, σκηνογραφία-κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη, μουσική: Τάσος Σωτηράκης, φωτογραφίες: Φιλιώ Σταματοπούλου, αφίσα: Νικολέτα Διολή, οργάνωση παραγωγής: Κωνσταντίνος Πλατής. Στον ρόλο του Τζόνι ο Τάσος Ιορδανίδης.