Αμφιθυμία και κόπωση απέναντι στον κορονοϊό;

Ηεπιτυχής αντιμετώπιση της α’ φάσης του κορονοϊού στην Ελλάδα δεν ήταν θέμα τύχης. Μια σειρά από παράγοντες συνετέλεσαν στο επιθυμητό και για πολλούς αναπάντεχο αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση που πήρε γρήγορες αποφάσεις αδιαφορώντας για το πιθανό πολιτικό κόστος, τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία απείχαν από τον πειρασμό της μικροπολιτικής και πάνω από όλα ο ίδιος ο ελληνικός λαός που αντιμετώπισε το ζήτημα με ορθολογισμό και θαυμαστή υπομονή.

Τις τελευταίες ημέρες, όμως, η αύξηση των εισαγόμενων κρουσμάτων προκαλεί προβληματισμό σχετικά με το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα προ εκπλήξεως. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα επιδημιολογικά δεδομένα δεν είναι τέτοια που να εγείρουν ιδιαίτερες ανησυχίες. Ίσως, όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος να προέρχεται από το ενδεχόμενο να μεταβληθούν οι παράγοντες που οδήγησαν στο καλό αποτέλεσμα των προηγούμενων μηνών. Η αποφασιστικότητα και η συναίνεση που χαρακτήριζε το πολιτικό σύστημα ως προς τον χειρισμό του ζητήματος φαίνεται σιγά σιγά να υποχωρούν και να δίνουν τη θέση τους στην αμφιθυμία και τη μικροπολιτική σύγκρουση. Το δόγμα «πρώτα η υγεία και μετά όλα τα άλλα» δείχνει να εγκαταλείπεται και να οδηγεί σε άλλες ιεραρχήσεις υπό τις πιέσεις και τις ανάγκες της συνέχισης της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Πλέον προωθούνται αντιφατικές δράσεις σε διάφορα επίπεδα άσκησης πολιτικής (όπως για παράδειγμα στον τουρισμό), αλλά ταυτόχρονα διατυπώνεται και μη εποικοδομητική κριτική ακόμη και για μέτρα που φαντάζουν λογικά και αυτονόητα.

Πιο ανησυχητική από την προϊούσα πολιτική αμφιθυμία είναι τα δείγματα κόπωσης που εμφανίζει μια όλο και μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού ως προς την τήρηση των κανόνων ασφαλείας. Πολίτες που απέδειξαν με τη συμπεριφορά τους ότι μπορούν να δράσουν υπεύθυνα μοιάζουν τώρα να παίζουν με τον κίνδυνο ή ακόμη χειρότερα να θεωρούν ότι ο κίνδυνος πέρασε.

Έπειτα από πολλές εβδομάδες οικονομικών και κοινωνικών θυσιών, η Ελλάδα κατάφερε να εισέλθει σε μια νέα κανονικότητα που καλλιέργησε αισιοδοξία για τις επόμενες ημέρες. Η αίσθηση, όμως, ότι «ο αγώνας έληξε» είναι εσφαλμένη και επικίνδυνη. Και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί όσο το χρονόμετρο τρέχει.