Μία μεγάλη συλλογική καρδιά
«Συνοικία το όνειρο» στην κεντρική σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου
Εξήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία Αλέκου Αλεξανδράκη, ο Σωτήρης Χατζάκης υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της πρώτης θεατρικής μεταφοράς της, στα τέλη του ερχόμενου μήνα, στην κεντρική σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου (λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη).
Σημαντικό ρόλο στην παράσταση, όπως και στην ταινία άλλωστε, θα έχουν τα αξέχαστα τραγούδια και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη -ανάμεσά τους το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης-, τα οποία θα ερμηνεύει ζωντανά ο Ζαχαρίας Καρούνης, με τη σύμπραξη του Ανδρέα Μπουτσικάκη στο πιάνο, των Κοσμά Κοκόλη και Αλέκου Γλυκιώτη στο μπουζούκι και της Σοφίας Μιχαηλίδη στα φωνητικά.
Μέσα από ταινίες όπως η «Συνοικία» και η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη παρακολουθούμε τον ιταλικό νεορεαλισμό του Βιτόριο Ντε Σίκα και του Ρομπέρτο Ροσελίνι να εισχωρεί στην ελληνική πραγματικότητα και να βρίσκει τα πρώτα του εγχώρια κινηματογραφικά δείγματα, απεικονίζοντας τις πραγματικές κοινωνικές συνθήκες της εποχής και τις αγωνίες των απλών καθημερινών ανθρώπων.
Μια προσφυγική γειτονιά στο επίκεντρο
Ο κινηματογραφικός φακός το
ποθετείται μέσα στην πόλη για να καταγράψει αυτήν την πραγματικότητα στο αληθινό σκηνικό της. Στη «Συνοικία το όνειρο», στο επίκεντρο βρίσκεται ο «Ασύρματος», μια προσφυγική γειτονιά ανάμεσα στον λόφο του Φιλοπάππου και τα Άνω Πετράλωνα, που πήρε το όνομα της από τον ασύρματο των Γερμανών, ο οποίος ήταν τοποθετημένος εκεί στην περίοδο της Κατοχής. Πρωταγωνιστές οι κάτοικοί του που παλεύουν με την ανέχεια, αναζητώντας μια αχτίδα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον στον απόηχο του Εμφυλίου.
Όπως σημειώνει ο Σωτήρης Χατζάκης: «Μικροί άνθρωποι, μεγάλα όνειρα, έρωτες, καυγά
δες, προσδοκίες, γλέντια, θρήνοι, μα πάνω απ' όλα μία μεγάλη συλλογική καρδιά. Η καρδιά της Κοινότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της συγχώρεσης και της προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον…».
Λογοκρίθηκε όσο λίγες ταινίες
Αυτό το σκληρό παρόν αιχμαλωτίζει η «Συνοικία το όνειρο» που μπορεί να βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1961, λογοκρίθηκε, όμως, όσο λίγες ταινίες καθώς σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση δυσφημούσε την εικόνα της χώρας προς τα έξω.
Η ταινία αντιμετώπισε πολλά
προβλήματα με την εξουσία της εποχής, τόσο κατά τα γυρίσματα όσο και όταν άρχισε να προβάλλεται. Αρχικά, απαγορεύθηκε η προβολή της από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα καθώς εκείνα τα χρόνια η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθούσε να ανορθώσει την ελληνική οικονομία και να κάνει ελκυστική τη χώρα στους ξένους τουρίστες και επενδυτές και η ταινία εμπόδιζε το έργο της, επειδή οι σκηνές φτώχειας και εξαθλίωσης που περιείχε υπήρχε ο κίνδυνος να τους αποθαρρύνουν. Έπειτα, όμως, από διαμαρτυρίες του Τύπου επιτράπηκε η προβολή μιας λογοκριμένης εκδοχής της και μόνο στα αστικά κέντρα.
Οι συντελεστές
Το κείμενο της παράστασης, που με κινηματογραφικό ύφος συγκεντρώνει τους τραγικούς ήρωες-πρωταγωνιστές αυτής της βαθιά ανθρώπινης και ρεαλιστικής ιστορίας, βασίζεται στο σενάριο της ταινίας του 1961 από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά, το οποίο αναλαμβάνει να «ζωντανέψει» μια έμπειρη ομάδα ηθοποιών: Μάνος Βακούσης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαρία Φιλίππου, Χαρά - Μάτα Γιαννάτου, Δημήτρης Καραμπέτσης, Γεράσιμος Σοφιανός, Κατερίνα Σπάρταλη, Κώστας Φλωκατούλας, αλλά και συντελεστών: Έρση Δρίνη (σκηνικά), Γιάννης Μετζικώφ ( κοστούμια), Αντώνης Παναγιωτόπουλος ( φωτισμοί), Ανδρέας Μπουτσικάκης ( ενορχηστρώσεις).