Ανακαλύπτοντας τον κόσμο των ανθρώπων
«Ο γορίλλας του δολοφόνου» από τις εκδόσεις Πατάκη
Τ«Τις προάλλες, ο Μάστορας μου ‘δωσε μια παλιά γραφομηχανή, μια Underwood Νo. 5 του 1908. […] έχω πια αποφασίσει τι θα γράψω στη γραφομηχανή μου. Θα γράψω την αλήθεια. Την αλήθεια για τη δολοφονία του Αλφόνς Μόρρο. Για να μάθουν όλοι τι πραγματικά έγινε. Κι ίσως το γράψιμο να με βοηθήσει να ξεφορτωθώ και τους εφιάλτες μου.
Για όσους από εσάς δε με γνωρίζετε, το πρώτο πράγμα που πρέπει να πω είναι ότι δεν είμαι άνθρωπος· είμαι ένας ανθρωπόμορφος πίθηκος, ένας γορίλλας. Θηλυκός γορίλλας.[…] Η πρώτη μου ανάμνηση: Κάθομαι σε ένα κρύο πέτρινο πάτωμα με μια αλυσίδα περασμένη στον λαιμό μου. Ίσως στην Κωνσταντινούπολη, αλλά δε θυμάμαι με σιγουριά. Από τότε ζω στον κόσμο των ανθρώπων. Έχω μάθει πώς σκέφτεστε εσείς οι άνθρωποι και πώς να καταλαβαίνω αυτά που λέτε. Έχω μάθει να γράφω και να διαβάζω.
Έχω μάθει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κλέβουν και ξεγελάνε ο ένας τον άλλον. Έχω μάθει τι είναι η απληστία. Και η σκληρότητα.
Είχα πολλούς αφέντες, και τους περισσότερους θα προτιμούσα να τους ξεχάσω. Δεν ξέρω ποιος απ’ όλους τους μου έδωσε το όνομά μου. Ούτε γιατί. Όπως και να ‘χει, με λένε Σάλλυ Τζόουνς».
«Μέσα στο κεφάλι μου άκουγα ακόμα τις διαπεραστικές φωνές που ούρλιαζαν πίσω μου: “Κοιτάξτε! Ο γορίλλας! Ο γορίλας του δολοφόνου! Σταματήστε τον!” Ο γορίλλας του δολοφόνου! Γιατί με έλεγαν έτσι; Ένιωσα μια παγωμένη ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά μου και ξαφνικά κατάλαβα. Πίστευαν ότι ο Μάστορας ήταν δολοφόνος. Ότι είχε δολοφονήσει τον Μόρρο. Κι αν το πίστευε κι η αστυνομία; Μήπως γι’ αυτό δεν τον είχαν αφήσει ακόμα ελεύθερο; Μήπως τον έκλειναν στη φυλακή;».