Κάπως σαν αστείο

ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ έχουν ένα ανέκδοτο για τους συμπατριώτες τους από τη Γαλικία: είναι το είδος του ανθρώπου που τον συναντάς στη σκάλα και δεν ξέρεις αν ανεβαίνει ή κατεβαίνει. Ισχύει και για την Ευρώπη. Ανέβαινε -για να μείνουμε στα φρέσκα- όταν τα κράτη-μέλη συμφωνούσαν σε ένα τεράστιο ταμείο, ώστε οι ευρωπαϊκές οικονομίες να ανακάμψουν από την πανδημία. Αρχή ανόδου θεωρήθηκε και η συσπείρωση τις πρώτες ημέρες του πολέμου και «μήνυμα ενότητας, με βάση ένα κοινό πλαίσιο αξιών και ελευθεριών». Υπήρχε επίσης ένα στοιχείο αυταρέσκειας ότι η Ε.Ε ήταν αυτή που πρωταγωνιστούσε στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.

ΩΣΠΟΥ, η δυστοκία και η κακοφωνία έναντι της ενεργειακής κρίσης επανέφεραν στο προσκήνιο την Ε.Ε. που ξέρουμε, την Ε.Ε. που δεν βιάζεται, την Ε.Ε. που «μερκελίζει». Ακόμη κι όταν ο πόλεμος έχει επιστρέψει στην Ευρώπη, ακόμη κι όταν θα μείνει με πρόβλημα στη γειτονιά της, καθώς οι ΗΠΑ θα αφιερωθούν στην αντιμετώπιση της Κίνας;

Η Ε.Ε. στέλνει ρόδα και κρίνα. Σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Ας βρουν τα κράτη-μέλη λύσεις. Με ίδιες δυνάμεις. Η επίτροπος Ενέργειας «παρέπεμψε στην πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού Συνεργασίας των Ρυθμιστικών Αρχών Ενέργειας (ACER), την οποία η Κομισιόν λαμβάνει υπόψη για τα επόμενα βήματα». Ζήσε Μάη μου. Οι παρεμβάσεις του ACER στοχεύουν μεσο/μακροπρόθεσμα.

ΣΤΑΜΑΤΩ να διαβάζω άλλες δηλώσεις για επιλογές, ποιότητες, ποσότητες, οντότητες και αναζητώ καθαρές αστειότητες. Ευρωπαϊκά ανέκδοτα. Όσα λένε οι Αυστριακοί για τους Γερμανούς ή οι Φινλανδοί για τους Σουηδούς (Ποια η διαφορά μεταξύ Σουηδών και Φινλανδών; Οι Σουηδοί έχουν καλούς γείτονες.).

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ κάνουν πλάκα. Οι ευρωηγούμενοι τα έκαναν σαλάτα και περιμένουν στο ακουστικό τα μαντάτα. Πότε από την προστάτιδα, πότε και από την προμηθεύτρια. Ε.Ε., τι παίκτρια...