Ο ήρωας της ελληνικής οικονομίας
Ο ΜΥΘΟΣ του ξένου επενδυτή, που θα αναζωογονούσε θεαματικά την ελληνική οικονομία, θα δρομολογούσε σπιράλ ανέλιξης, θα εκτόξευε το ΑΕΠ και θα δημιουργούσε χιλιάδες θέσεις εργασίας, αναπαραγόταν μηχανικά επί δεκαετίες και εμφανιζόταν ως πανάκεια από το πολιτικό σύστημα και διάφορους υπεραισιόδοξους οικονομικούς αναλυτές.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, μια απλή ανάγνωση της ελληνικής οικονομικής ιστορίας αρκούσε για να καταδείξει μια διαχρονική αλήθεια: το ξένο κεφάλαιο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να επενδύσει στην ελληνική οικονομία παρά μόνον για να ελέγξει συγκεκριμένους τομείς στρατηγικής σημασίας. Και αυτό με όρους που δημιουργούσαν στεγανά και όχι ευρύτερη αναπτυξιακή προοπτική.
Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ανάπτυξη, εκβιομηχάνιση και ιλιγγιώδης άνοδος του ΑΠΕ και του κατά κεφαλήν εισοδήματος πραγματοποιήθηκε με εσωτερική χρηματοδότηση και με δημιουργία θεσμών όπως η ΕΤΒΑ ή η Αγροτική Τράπεζα. Βασικό ρόλο έπαιξε και η παροχή της αντίστοιχης δασμολογικής προστασίας στα εγχώρια προϊόντα. Όταν αυτά κατά τη δεκαετία του ’70 καταργήθηκαν, επήλθε βίαιη αποβιομηχάνιση, που αντιμετωπίστηκε με τεχνητή μετατόπιση του κέντρου βάρους στον τριτογενή τομέα και στείρα χρηματοπιστωτική υπερεπέκταση, βασισμένα σε εξωτερικό δανεισμό.
Πρέπει να βρεθούν πιστωτικά εργαλεία ώστε να αυξηθούν οι χρηματοδοτικές ροές προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ, με τη σειρά τους, κατέρρευσαν με τη διάλυση της χρηματιστηριακής φούσκας το 1999-2000 και εν συνεχεία με τη βίαιη χρεοκοπία του 2010, ακολούθησαν ο διεθνής οικονομικός έλεγχος, τα μνημόνια, η φτωχοποίηση, η ανεργία, η μαζική μετανάστευση, η δημογραφική κατάρρευση, η σάρωση των υπολειμμάτων της παραγωγικής δομής και η ερημοποίηση της υπαίθρου. Και παρηγορητική και αποπροσανατολιστική άφθονη ρητορεία περί επενδύσεων από μεγάλα funds.
Η ΑΙΤΙΑ της μη έλευσης των ξένων επενδυτών στην Ελλάδα έχει αναλυθεί επαρκώς: αστάθεια, διαφθορά,
γραφειοκρατία κ.λπ. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι, πιο δομικοί λόγοι: το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς, η γεωπολιτική αστάθεια, η απουσία καπιταλιστικής νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία. Αλλά κανείς δεν προχωράει στο λογικό επόμενο βήμα της συζήτησης: Αφού δεν υπάρχουν ξένοι μεσσίες, τι μπορεί να υπάρξει;
ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ θα έπρεπε να εξυμνηθεί ο αφανής, παραμελημένος, κατατρεγμένος ήρωας της ελληνικής οικονομίας: η μικρομεσαία επιχείρηση των 5 έως 50 εργαζομένων. Μια δομή που έχει επιδείξει τεράστια ανθεκτικότητα σε όλη τη διάρκεια των διακεκαυμένων δεκαετιών που πέρασαν. Μια δομή που ακολουθεί την ελληνική οικονομία κυριολεκτικά από τα βάθη της ιστορίας.
ΜΙΑ ΔΟΜΗ που διήνυσε τον 20ό αιώνα,