Γιώργης Κοντοπόδης

απαραίτητη στη δουλειά μας, και να προχωράς... Και από κει που ξαφνικά βρισκόμουν απλά να διαβάζω ένα κείμενο, χωρίς να γνωρίζω πού θα παιχτεί, πότε θα παιχτεί, με ποιες συνθήκες θα παιχτεί... έχοντας απλά ως συνοδοιπόρο το υπέροχο έργο του Άγγελου και τις πρώτες σκηνοθετικές απόψεις του Αλέξανδρου (σ.σ.: Λιακόπουλου), βρίσκομαι ξαφνικά τώρα, αρχές Οκτωβρίου, λίγο πριν από την πρεμιέρα μας στο θέατρο Αλκμήνη στις 5 Οκτωβρίου, να έχω ήδη πραγματοποιήσει την πρώτη παράσταση του έργου “Κοιμώμενος Χαλεπάς”... και μάλιστα στον προαύλιο χώρο του σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά στον Πύργο της Τήνου, που πλέον είναι Μουσείο Γιαννούλης Χαλεπάς. […] Ήταν, απλά, ευλογία.

Όταν αρχές Σεπτέμβρη απλά πήρα τηλέφωνο στο Μουσείο Γιαννούλης Χαλεπάς, θεωρούσα ότι θα είναι ένα τηλεφώνημα το οποίο δεν θα έχει ανταπόκριση και απλά το έκανα ώστε να τηρήσω το ρητό της ζωής μου, το οποίο λέει “άσε τους άλλους να απαντήσουν και μην απαντάς εσύ για εκείνους”. Το γεγονός ότι στις 15 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κοιμήσεως του Γιαννούλη Χαλέπα, στις 6.30 μ.μ., άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά της αυλής του, τα σκαλιά που ο ίδιος κατέβηκε αμέτρητες φορές, τα σκαλιά στα οποία ο ίδιος σκέφτηκε, πόνεσε, έκλαψε, χάρηκε, σμίλεψε μάρμαρα, ήταν κάτι που κατανόησα μόνο την ώρα που πάτησα το πρώτο σκαλί, φορώντας το κοστούμι μου. Το μεγαλείο εκείνης της ημέρας είναι πραγματικά κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου... Η γεμάτη από κόσμο αυλή, η αναφορά στα μάρμαρα και τα έργα του Γιαννούλη Χαλέπα δίπλα στην “αναπαυμένη” -ένα από τα τελευταία έργα του-, η ενέργεια που ένιωθα να πλανάται στην ατμόσφαιρα κοιτώντας τα παράθυρα και σκεπτόμενος ότι από αυτά τα παράθυρα έχει