Δικαίωση μιας χαμένης ζωής
H ηθοποιός Κατερίνα Λάττα μιλάει για το έργο του Άντον Τσέχoφ «Η Αρκούδα»
«Η ΑΡΚΟΥΔΑ» του Άντον Τσέχoφ κάνει πρεμιέρα αύριο, Σάββατο 28 Ιανουαρίου, στις 9:15 μ.μ., στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού, τον Χοροχρόνο, στο Γκάζι, εγκαινιάζοντας έτσι ένα άνοιγμα της σχολής στον χώρο του θεάτρου [Ορφέως 76, Αθήνα]. Ο έμπειρος ηθοποιός Νίκος Καρδώνης καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη σκηνοθεσία. Επί σκηνής, οι Κατερίνα Λάττα, Γιάννης Λατουσάκης και Γιάννης Δενδρινός. Η Κατερίνα Λάττα μίλησε μαζί μας.
«Η υπόθεση εξελίσσεται σ’ ένα αγρόκτημα στην επαρχία του Ρίπλοβο, όπου κατοικεί η Ελένα Ποπόβα, μια χήρα που μήνες τώρα πενθεί για την απώλεια του συζύγου της. Κλεισμένη και πλήρως απομονωμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της, δέχεται την επίσκεψη του απόστρατου υπολοχαγού Σμιρνόφ που απαιτεί με άκομψο τρόπο την εξόφληση δύο γραμματίων που του χρωστούσε ο εκλιπών. Η βαρυπενθούσα δεν έχει αντίρρηση, η συμπεριφορά του, όμως, και οι απόψεις που έχει ο ίδιος για τις γυναίκες την ταράζουν. Η ένταση ανάμεσά τους κορυφώνεται και η σύγκρουση είναι μοιραία και αναπόφευκτη. Η μονομαχία είναι μονόδρομος».
«Η “Αρκούδα” είναι ένα παραδοσιακό βοντβίλ, μια ιστορία ανέκδοτο, μια διασταύρωση όπερας και δράματος. Το πένθος, το χρέος και τέλος ο έρωτας είναι τα θέματα που πραγματεύεται το έργο. Ο Τσέχοφ παίζει με την ειρωνεία, τη νοσταλγία και τη μελαγχολία. Είναι ένα δράμα της φθοράς και της μοναξιάς που ο συγγραφέας το σπάει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στην υποταγή της καθημερινότητας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η άφιξη του Σμιρνόφ σπάει αυτή τη σύμβαση. Και φυσικά με έναν κωμικό τρόπο».
«Ο Νίκος, όντας ένας εξαιρετικός ηθοποιός, με χρόνια εμπειρίας, χρησιμοποίησε εργαλεία μέσα από τον κόσμο της υποκριτικής. Επομένως, όλη η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν μια συνεργασία μεταξύ μας. Διερευνώντας πρώτα το θέμα του έργου, αυτοσχεδιάσαμε και το εμπλουτίσαμε με λοξές, ασύμπτωτες και απροσδόκητες στιγμές. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί στη ζωή και στο θέατρο να ξεχωρίσει πού τελειώνει το τραγικό και πού αρχίζει
το κωμικό. Αυτή η αντιθετικότητα μας απασχόλησε πολύ. Και ο Νίκος είναι ένας εξαιρετικός μαέστρος που μας οδήγησε σε αυτή».
«Η Ελένα Ποπόβα είναι μία γυναίκα που πιστεύει στον έρωτα ακόμα και από έναν άνδρα που την απατούσε και ακόμα
χειρότερα πεθαμένο. Είναι τραγικό πρόσωπο, γιατί επιμένει σε μια αλήθεια ψεύτικη. Επίπλαστη. Μια αλήθεια που τη συμφέρει για να μένει κλεισμένη στο σπίτι της. Μια γυναίκα νέα που στερείται τις απολαύσεις της ζωής για να τηρήσει τις κοινωνικές επιταγές. Η ζωή, όμως, θα της το ανατρέψει».
«Αυτή η ερωτική σχέση είναι η ειρωνεία της ζωής. Η παγίδα όπου όλοι έχουμε πέσει, έστω μία φορά. Στηριζόμαστε στην ανάμνηση μιας αγάπης και χάνουμε το παρόν, την ευκαιρία που μας δίνει η ζωή, τη στιγμή που τη ζούμε, για να ερωτευτούμε.
Η Ποπόβα θέλει να αποδείξει στον πεθαμένο σύζυγό της ότι υπάρχει αληθινή αγάπη στον κόσμο, μένοντας πιστή σε αυτόν. Είναι εγκλωβισμένη στις αναμνήσεις και περιφραγμένη από τον κόσμο. Αντίθετα, ο Σμιρνόφ είναι βυθισμένος στις καθημερινές δουλειές ενός γαιοκτήμονα. Είναι πια ξένος στον ρομαντισμό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν αν είναι ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι. Μόνο μέσα από τη σιωπή μπορούν να νιώσουν. Όπως έχει αναφέρει και ο Τσέχοφ,
δεν είναι τυχαίο ότι οι ερωτευμένοι καταλαβαίνονται όταν σιωπούν. Στο έργο χρησιμοποιείται η αλληγορία της μονομαχίας. Ένα σύμβολο στον αγώνα προς την αγάπη. Εδώ έχουμε περιπτώσεις ανθρώπινων πλασμάτων που δεν αντιδρούν στη μοίρα τους, ωστόσο με έναν περίεργο τρόπο κάτι ανατέλλει μέσα τους και φέρνει την πραγματική δικαίωση.
Δικαίωση μιας χαμένης ζωής. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον ποιητικό ρεαλισμό για να μας ανασύρει συναισθήματα και αισθήσεις. Πιάνει τις ρωγμές και ψυχικούς κραδασμούς μέσα από τη μουσικότητα».
«Η Αρκούδα», Χοροχρόνος στο Γκάζι [Ορφέως 76, Αθήνα].
Στο έργο χρησιμοποιείται η αλληγορία της μονομαχίας. Ένα σύμβολο στον αγώνα προς την αγάπη.
«Είναι κάποια από τα λόγια του Σμιρνόφ: “Δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ευτυχία είναι να αφήνω την τελευταία μου πνοή κάτω από το βλέμμα αυτών των υπέροχων ματιών, να πεθαίνω από το όπλο που είναι μέσα σε αυτό το βελούδινο χεράκι. Έχω χάσει το μυαλό μου”. Μου φαίνεται τρομερά συγκινητικό να χρησιμοποιείς αυτά τα λόγια για να εκφράσεις τον έρωτά σου. Να μην μπορείς με άλλον τρόπο. Πιστεύω στην ποιητικότητα του έρωτα. Λίγο δύσκολο στην εποχή μας».