Αναμέτρηση με τα όριά σου
Η Μαρία Φουντούλη μιλάει για την παράσταση «Ελεύθεροι»
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ χορού «Ελεύθεροι» της Τέτης Νικολοπούλου ανεβαίνει για δύο τελευταίες βραδιές στο Θέατρο Πλύφα, στις 22 και 23 Μαΐου, στις 9 μ.μ. [Κορυτσάς 39, Αθήνα]. Στην παράσταση συμμετέχει η καταξιωμένη στον σύγχρονο χορό Μαρία Φουντούλη. Με την -καθηλωτικών ερμηνειώνχορεύτρια είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
«Με την Τέτη Νικολοπούλου πρωτοσυνεργαστήκαμε το 2019 για την παράσταση “Δώρο”. Συνεχίσαμε το 2021 με το “Διαρκώς με ταράζεις” και φέτος συνεργαζόμαστε για τρίτη φορά στην παράσταση “Ελεύθεροι”. Αυτό που βιώνω στις συνεργασίες μας είναι μια ανοιχτή καρδιά. Είναι πρώτα η ίδια τόσο ανοιχτή, δοτική, μαλακή και γεμάτη αγάπη για ό,τι κάνει που δεν μπορείς πάρα να σταθείς κι εσύ διπλά της με τον ίδιο τρόπο. Η προσέγγισή της στην κίνηση με εξελίσσει, με μαλακώνει και μου δίνει χώρο να ακούω και να εμπιστεύομαι το σώμα μου και την εκφραστικότητά του, με απλότητα και εσωτερικότητα. Αυτό που πραγματικά απολαμβάνει κανείς στις παραστάσεις της Τέτης είναι ο χορός. Τον απολαμβάνουμε κι εμείς οι χορευτές, που τα τελευταία χρόνια στην ελληνική χορευτική σκηνή καλούμαστε συχνά να είμαστε όσο πιο μίνιμαλ μπορούμε. Όχι ότι απαραίτητα αυτό είναι κακό, αλλά κάποιες φορές μου λείπει το απλό χορευτικό σώμα».
Πώς κρίνετε την παρουσία της τέχνης του χορού στην Ελλάδα; Θα σας ενδιέφερε η διεθνής καριέρα;
«Ο χορός στην Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες τέχνες, αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια.
Σαν να πρέπει κάποιος να έχει λύσει όλα του τα προβλήματα για να μπορεί να τον αφορά η Τέχνη. Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στον χώρο του πολιτισμού απέδειξαν, για ακόμη μια φορά, ότι οι καλλιτέχνες αντιμετωπιζόμαστε από την πολιτεία ως χομπίστες και, μάλιστα, υπερβολικά συναισθηματικοί. Ο χορός, πιο ριγμένος απ’ όλες τις τέχνες, να μην έχει ούτε στέγη, ούτε σύνδεση με την ανώτατη εκπαίδευση. Στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλοί και υπέροχοι χορευτές, λιγότεροι αλλά δημιουργικότατοι χορογράφοι και απειροελάχιστη στήριξη από την πολιτεία. […] Ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι οι αγώνες των τελευταίων μηνών, μετά το διαβόητο προεδρικό διάταγμα που υποβίβασε ακόμη περισσότερο τις σπουδές μας, δημιούργησαν ένα κλίμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης και μεταξύ των καλλιτεχνών, αλλά και μεταξύ καλλιτεχνών και κόσμου. Η διεθνής καριέρα δεν ήταν κάτι που προσπάθησα λόγω ιδιοσυγκρασίας και προσωπικών επιλογών. […] Το θαυμάζω σε άλλους, αλλά δεν είναι ένας τρόπος ζωής που μου ταιριάζει».
«Νιώθω απόλαυση. Νιώθω δυνατή και ευάλωτη ταυτόχρονα. Νιώθω αληθινή και σπουδαία. Μετά νιώθω κουρασμένη και χαρούμενη».
Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο ή μια νέα που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό;
«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δουλεύω σε επαγγελματικές σχολές χορού κι αυτό που συμβουλεύω τους μαθητές μου είναι να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, την προσπάθειά τους, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κίνηση. Το να δουλεύεις “από μέσα προς τα έξω” είναι θεωρώ ο πιο σωστός τρόπος να χτίσεις την τεχνική σου και τη χορευτικότητά σου. Ο χορός είναι υπέροχος. Είναι μεγάλη τύχη και ευτυχία να χορεύεις, αλλά η δουλειά που απαιτεί είναι σκληρή κι επίπονη. Είναι μια συνεχής αναμέτρηση με τον εαυτό σου και τα όριά σου. Το κάνεις επαγγελματικά μόνο αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Αν η χαρά που σου δίνει πίσω, ανακουφίζει τις δυσκολίες. Τους συμβουλεύω να φύγουν στο εξωτερικό (παρ’ όλο που εγώ δεν το έκανα), για να πάρουν εμπειρίες και να έχουν την ευκαιρία να βιώσουν τον χορό ως κανονικό επάγγελμα και όχι ως χόμπι. Ακούγεται λίγο αστείο αλλά αν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα τους συμβουλεύω, όπως και οι γονείς τους, να τελειώσουν και το Πανεπιστήμιο για να έχουν μια εναλλακτική!».
«Ελεύθεροι», 22, 23/5 στις 9 μ.μ., Θέατρο Πλύφα [Κορυτσάς 39, Αθήνα].