Η «εξομολόγηση» του Αλμέιδα
Ο προπονητής της ΑΕΚ μίλησε επί προσωπικού σε μέσο της Αργεντινής
Ο ΜΑΤΙΑΣ ΑΛΜΕΪΔΑ άνοιξε διάπλατα την καρδιά του σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στον Τύπο της Αργεντινής, συγκεκριμένα στο Super Deportivo Radio, εμφανίζοντας την ανθρώπινη υπόστασή του εκτός του ποδοσφαίρου. Ο «Πελάδο» μίλησε για τη λατρεία του στον Μαραντόνα, τον Μέσι, ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο στη ζωή, αλλά και για τον πατέρα του, που τώρα βλέπει μόνο στα όνειρά του.
«Ο Ρόα μού έδωσε ένα μπλουζάκι ''Μαραντόνα''. Το φοράω όταν είμαι στο σπίτι, συνεχίζω να βλέπω τα βίντεο του Ντιέγκο και κάθε μέρα είμαι πιο πεπεισμένος ότι δεν θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν, ποτέ. Ο Μαραντόνα είναι o μοναδικός παίκτης στην ιστορία που με συγκίνησε. Αυτός είναι ο Αργεντινός που μας υπερασπίστηκε». Όσο για τον Μέσι; «Θα τον ρωτούσα τι ένιωσε όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έπαιξα, προσπάθησα να το κερδίσω και δεν τα κατάφερα, γι’ αυτό θα ήθελα να μάθω πώς είναι».
Αναφορικά με το πώς διάγει τον βίο του, ο Αλμέιδα φιλοσόφησε: «Πολλές φορές μπερδεύουμε την ευτυχία με το να έχουμε πράγματα. Όχι, η ευτυχία είναι να κάθεσαι και να τρως με την οικογένειά σου, να πίνεις ένα μάτε με τον φίλο σου». Για τα παιδικά του χρόνια είπε ότι αναπολεί την ηλικία των 12 ετών στο Ασούλ, «… με τον παππού μου, με τον πατέρα μου, με όλη την οικογένεια. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας. Όλος ο κόσμος ήταν μαζεμένος έξω κι έβλεπε ποδόσφαιρο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση». Με τον χρόνο έρχονται και οι διαπιστώσεις: «Σκέφτομαι πόσο πλούσιοι ήμασταν χωρίς να έχουμε τίποτα. Είχαμε ποιότητα ζωής με τόσα λίγα. Όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα με την τεχνολογία, ακόμα και οι αξίες. Πιστεύω ότι ο κόσμος άλλαξε αλλά δεν βελτιώθηκε».
Όσο για το μέλλον του στην προπονητική; «Όταν δεν είμαι ευτυχισμένος φεύγω. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω, αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι σε πάρα πολύ καιρό. Δεν θέλω να είμαι ένας προπονητής 65 ετών». Από τη συζήτηση δεν μπορούσε να λείπει η αναφορά στον πατέρα του, που δεν είναι στη ζωή: «Θα ήθελα να είναι εδώ που είμαι τώρα και να έχει ζήσει μαζί μου αυτά που έζησα τον περασμένο χρόνο, αυτά που ζω τώρα. Αυτό, όμως, που θα ήθελα περισσότερο είναι μια αγκαλιά, να τον νιώσω. Αυτή η νομαδική ζωή που κάνω εδώ και 15 χρόνια ήταν γεμάτη αντίο που πόνεσαν πολύ».
«Θα ήθελα ο πατέρας μου να είχε ζήσει μαζί μου όσα ζω στην ΑΕΚ», ανέφερε με νοσταλγία ο «Πελάδο».