Ένας μύθος και ένας κόσμος μέσα σε σκιές
Ο Γιώργος Λαμπίρης και η Ιωάννα Φρουδαράκη μιλούν για το έργο «Μην έρθεις νύχτα»
ΤΟ ΕΡΓΟ «Μην έρθεις νύχτα» του Γιώργου Λαμπίρη, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Φρουδαράκη ανεβαίνει για δύο τελευταίες παραστάσεις, τη Δευτέρα 11 και την Τρίτη 12 Μαρτίου, στο Κέντρο Έρευνας Μικτών Παραστατικών Τεχνών «Ρεκτιφιέ» [λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως 119, Βοτανικός].
Σε ένα λίγο πιο δυστοπικό lockdown από αυτό που ζήσαμε, το πτώμα του Σωτήρη κείτεται νεκρό στα σκαλιά της πολυκατοικίας του, άγρια χτυπημένο. Στην απέναντι πολυκατοικία, ο Ορέστης συγκατοικεί με μια Σκιά. Η κοπέλα του Σωτήρη προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος της και να μάθει τι του συνέβη, ενώ ο περαστικός που ανακάλυψε το πτώμα αποφασίζει να μείνει και να τη βοηθήσει. Η αστυνομία κυκλώνει όλο και περισσότερο την περιοχή. Η Σκιά παίζει με τις σκιές και όλα αρχίζουν να περιπλέκονται.
Ο Γιώργος Λαμπίρης -που, επίσης, ερμηνεύει- και η Ιωάννα Φρουδαράκη μίλησαν μαζί μας.
Ιωάννα Φρουδαράκη (Ι.Φ.): «Όταν ένας φίλος μοιράζεται τη δημιουργία του, είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Πάντα υπάρχει
ο ενθουσιασμός, αλλά και η αγωνία μήπως κάτι δεν έχει πάει καλά. Προσπάθησα να είμαι ανοιχτή στην πρώτη ανάγνωση, ομολογώ όμως πως περισσότερο οδηγήθηκα σε μία ανάλυση του έργου κι έτσι το άφησα. Δεν ήταν η στιγμή του. Λίγο καιρό αργότερα, γυρνώντας από μία πορεία, το είδα μπροστά μου. Είχα τρομερή ανάγκη να εκφράσω όσα με είχαν οδηγήσει στον δρόμο. Άρχισα να το διαβάζω. Ένιωσα τότε κάτι πολύ ξεχωριστό, ένιωσα πως είχα φωνή, ένιωσα πως δεν είμαι μόνη, πως όλα αυτά που μας συμβαίνουν σε κοινωνικό επίπεδο μας επηρεάζουν άμεσα και σε προσωπικό, μας πνίγουν.
Είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό, η γενιά μας εδώ και χρόνια βουλιάζει μέσα σε οικονομικές κρίσεις, lockdown, συντηρητικές αντιλήψεις και ανασφάλεια για το μέλλον. Είναι τόσα που έχουμε ανάγκη να εκφράσουμε, στο εδώ και στο τώρα. Το “Μην έρθεις νύχτα” είναι ένας σύγχρονος μύθος, ένας κόσμος μέσα σε σκιές, όπου τα νεκρά σώματα μιλάνε και οι φωνές ζωντανών και νεκρών ενώνονται στο ίδιο τραγούδι. Αν δεν μιλήσουμε εμείς για όσα μας στιγμάτισαν με θάρρος, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον Γιώργο και του πρότεινα να το ανεβάσουμε».
Ι.Φ.: «Αλήθεια, οι δυσκολίες είναι πολλές και αποθαρρυντικές. Κάτι, όμως, μας κρατάει και μας ωθεί να συνεχίσουμε. Ίσως η γνώση ότι η κοινωνία θα έχει πάντα την ανάγκη να εκφράζεται μέσω της τέχνης, να προβληματίζεται και να συμμετέχει. Μέσα από την τέχνη, είναι σημαντικό να συνομιλούμε και να μοιραζόμαστε».
Γιώργος Λαμπίρης (Γ.Λ.):
«Θα αρχίσω από τα γεγονότα. Ένα βράδυ, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, βλέπω έναν άνθρωπο σωριασμένο, ήταν λευκός σαν πανί και δεν φαινόταν να αναπνέει. Φυσικά φρίκαρα και άρχισα να τρέχω. Όταν ηρέμησα, κάλεσα αστυνομία και 166. Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε, άρχισα όμως να σκέφτομαι ποια μπορεί να ήταν η ιστορία του. Έπειτα, μέσα στην καραντίνα, άνοιξα το word και έγραφα πράγματα που αισθανόμουν, σκέψεις μου, φόβους, αμηχανίες, σχέσεις μου και μέσα σε αυτά και την ιστορία του ανθρώπου που βρήκα σε αυτή την κατάσταση. Σιγά σιγά όλα αυτά άρχισαν να γίνονται ξεχωριστοί χαρακτήρες που μπλέκονταν σε μια ιστορία. Ήταν μια πολύ περίπλοκη ιστορία, τη φοβήθηκα, και για ενάμιση
χρόνο την άφησα. Όταν έμαθα για το outreach project 2, τον διαγωνισμό στον οποίο τελικά κέρδισε το “Μην έρθεις νύχτα”, κάτι μέσα μου με ώθησε να επιστρέψω».
Γ.Λ.: «Γράφω για τη γενιά μου και δεν πιστεύω πως οι νέοι θέλουν να ξεχάσουν μα να προχωρήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον μαζί με τα βιώματά τους. Ως νέος ανάμεσα σε νέους, βλέπω κάθε μέρα αυτή την ανάγκη. Στις παραστάσεις, βέβαια, ανακαλύπτω πως και μεγαλύτεροι είναι έτοιμοι για αυτό».
Γ.Λ.: «Στην παράσταση δεν ανακατεύτηκα σχεδόν καθόλου ως συγγραφέας. Ήξερα εξαρχής πως είναι δουλειά της Τζόυ η σκηνική του απεικόνιση και προσπάθησα να παίρνω τις οδηγίες της για τον ρόλο μου, ως ηθοποιός που πρωτοπιάνει το έργο. Αυτό με βοήθησε και πολύ να δω τον χαρακτήρα μου με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχα γράψει».
«Μην έρθεις νύχτα», «Ρεκτιφιέ» [λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως 119, Βοτανικός].