Σύνδεση και επαφή με τη… ζωή
Η Τέτη Νικολοπούλου μιλάει για την παράσταση «Σkin» από την «Τριλογία του σώματος»
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Σkin», σε χορογραφία-διδασκαλία contact improvisation της Τέτης Νικολοπούλου, είναι το πρώτο μέρος μιας «Τριλογίας του σώματος» και παρουσιάζεται τα Σαββατοκύριακα 30, 31 Μαρτίου και 6, 7 Απριλίου στις 9 μ.μ. στο θέατρο Μ54 (Μενάνδρου 54, Αθήνα).
Η Τέτη Νικολοπούλου μίλησε μαζί μας.
«Το “Σkin” είναι ένα έργο για τη φροντίδα ή μη και τις εγγραφές τους στο σώμα μας. Επίσης, είναι ένα έργο για την ανάγκη σύνδεσης με τον εαυτό μας και τους άλλους, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την ατομικότητά μας και από εκεί να καταφέρουμε να συντονιστούμε και να συνυπάρξουμε για να μπορέσουμε να φροντίσουμε με τη σειρά μας και τους άλλους».
Ποιες πηγές έμπνευσης, ποια ερεθίσματα, ποιες σκέψεις ή ποιες ανάγκες σάς οδήγησαν στη σύλληψή του;
«Νομίζω κάθε έργο μου γεννιέται από μια ανάγκη να εκφράσω κάτι που συνήθως έχω ανακαλύψει και θέλω να επικοινωνήσω. Το συγκεκριμένο έργο προέκυψε από την ανάγκη μου να μιλήσω για το τραύμα, τα τραύματα που εγγράφονται πάνω μας από την πολύ μικρή ηλικία και θα μπορούσαν να μην έχουν δημιουργηθεί αν η φροντίδα των σημαντικών οικείων μας ήταν η κατάλληλη. Οπότε, βάζω τις χορεύτριές μου να φροντίζουν η μία την άλλη για να απαλύνουν τις πληγές τους, έστω τώρα στην ενήλικη ζωή τους. Αρχικά, δηλαδή, φέραμε στη σκηνή την ύπαρξή μας χωρίς φροντίδα, με τις ελλείψεις και τις παραμορφώσεις που αυτές δημιουργούν, και μετά φτιάξαμε έναν κόσμο στον οποίο η σύνδεση και η επαφή είναι οι δρόμοι για να συνεχίσουμε να ζούμε. Γενικά, οι σχέσεις και το πώς συνδεόμαστε με απασχολούν χρόνια και κάθε φορά, από όποιον δρόμο και να ξεκινήσω, σκοντάφτω πάνω τους».
Ποια είναι η τεχνική που ακολουθείτε στη νέα σας παράσταση;
«Τα τελευταία χρόνια με απασχολεί πολύ η ίδια η κίνηση και πώς μπορεί να εκφράσει συναισθήματα αλλά, ταυτόχρονα, να είναι και χορός.
Έχοντας εμπλακεί με τις σωματοποιημένες πρακτικές και ειδικότερα με το contact improvisation και το Axis Syllabus, το οποίο ερευνά με μεγάλη προσήλωση ο Τίμος Ζέχας, βασικός μου συνεργάτης σε όλη αυτή την πορεία, στηρίζουμε τη δουλειά πάνω στην παραστατικότητα των πρακτικών αυτών. Όσο δουλεύουμε, τόσο διαπιστώνουμε τη δύναμή τους ως εργαλεία βαθιάς σύνδεσης με το σώμα μας και αυτό είναι πάντα τόσο συγκινητικό που θέλουμε να το μοιραστούμε. Στις πρόβες έχουμε βιώσει απίστευτα συναισθήματα».
Ποιο είναι το μήνυμα του έργου σας και γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;
«Ο τίτλος προέκυψε από την ίδια τη διαδικασία. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι η έρευνά μας πάνω στο τραύμα μάς οδηγούσε στο πρωταρχικό υλικό σύνδεσης. Στην αφή, την επαφή και το βασικό της όργανο. Οι προσωπικές αφηγήσεις για τον πρώτο φροντιστή/τρια, που συμβολικά είναι η μητέρα, φώτιζαν το δέρμα. Και διαπιστώναμε ότι πάνω του έχουμε όλες τις μνήμες και τις ελλείψεις. Μεγάλη βοήθεια στην έρευνά μας μας έδωσε η ψυχαναλυτική προσέγγιση του Εγώ ως ένα σωματοποιημένο Εγώ, όπου η επαφή και το δέρμα διαμορφώνουν την ατομικότητά μας ή την περιχαρακώνουν. Το σώμα δεν ξεχνά, καταγράφει και εμφανίζει τα βιώματά του πάνω του. Και, αρχικά, πάνω στο δέρμα. Όσα ψέματα και να πούμε στον εαυτό μας, το σώμα μας ξέρει την αλήθεια και την προβάλλει με χίλιους τρόπους. Στην ψυχανάλυση, τη δουλειά της επούλωσης την κάνουν τα λόγια και η χροιά της φωνής του ψυχαναλυτή. Στη δική μας τη δουλειά, έχουμε την αβίαστη σωματική επαφή που λειτουργεί ως δίοδος αποφόρτισης της έντασης. Το δέρμα είναι ανάμεσά μας, αλλά μέσα στη δύναμή του είναι διαπερατό και ευαίσθητο και μας δίνει ευκαιρίες για σύνδεση. Επίσης, είναι ο μεγαλύτερος ιστός του σώματος, είναι ζωντανός, πολυαισθητικός και απορροφάει συνεχώς συναισθήματα. Άρα υπάρχει ελπίδα».
Λίγα λόγια σας για την ομάδα Αnima-Soma;
«Η συνεργασία μου με τη Ζωή Χατζιδάκη, που είναι η καλλιτεχνική υπεύθυνη της Anima-Soma, έχει βαθιά ιστορία και έχουμε συνεργαστεί σε πολλά επίπεδα. Στην ομάδα έχουμε σταθερό συνεργάτη, τον Τίμο Ζέχα, ο οποίος είναι ένας επιστήμονας και, ταυτόχρονα, ένας γκουρού της κίνησης. Οι τρεις χορεύτριες που ερμηνεύουν το έργο είναι τρεις θαυμάσιες συνεργάτιδες, ταλαντούχες, αφοσιωμένες επαγγελματίες, σε διαφορετικές ηλικίες η καθεμία. Αυτό προσδίδει στο έργο ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι η Μαρία Φουντούλη, η Εβίτα Μάνου, η Δάφνη Σταθάτου. Η μουσικός μας, η Δάφνη Τσιούνη, είναι, επίσης, μια πολύ ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, η οποία αγκάλιασε το έργο με μεγάλη ευαισθησία και λεπτότητα. Είμαι περήφανη για όλους και τους ευχαριστώ πολύ».
«Σkin» | Σαββατοκύριακα 30, 31 Μαρτίου και 6, 7 Απριλίου στις 9 μ.μ. στο θέατρο Μ54 (Μενάνδρου 54, Αθήνα). Τα τραύματα που εγγράφονται πάνω μας από την πολύ μικρή ηλικία θα μπορούσαν να μην έχουν δημιουργηθεί αν η φροντίδα των σημαντικών οικείων μας ήταν η κατάλληλη.