ΓΕΩΡΓΊΑ ΠΑΠΑΖΉΣΉ «Συνεχίζω να πιστεύω στα θαύματα»
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, Η 51ΧΡΟΝΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΔΥΝΑΤΟ, ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ, ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΟΚ! ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ.
Αν και δεν μπορείς να γράψεις, ούτε να μιλήσεις, κατάφερες να ολοκληρώσεις το πρώτο σου, αυτοβιογραφικό μάλιστα, βιβλίο Γιατί όχι εγώ;. Πώς το κατόρθωσες;
Με τα μάτια μου! Πριν από τρία χρόνια έμαθα ότι υπάρχει μια τεχνολογία που επιτρέπει στον χρήστη να λειτουργεί τον υπολογιστή με το βλέμμα. Υπάρχει ένα εξάρτημα που τοποθετείται στη βάση της οθόνης και διαβάζει το βλέμμα. Επί της ουσίας εμφανίζεται το πληκτρολόγιο στην οθόνη και κοιτώντας ένα ένα γράμμα μπορείς να γράψεις μέχρι και βιβλίο!
Ενώ η ζωή σου κυλούσε φυσιολογικά μέχρι τα 35 σου, διαγνώστηκες με τη νόσο Lyme. Τι προκαλεί αυτή η ασθένεια;
Λίγο πριν γίνω 35 ξεκίνησαν τα πρώτα ανησυχητικά συμπτώματα, για παράδειγμα, το χέρι μου δεν ακολουθούσε τις κινήσεις που ήθελα να κάνω. Παράλληλα ένιωθα και μια μικρή έλλειψη ισορροπίας. Η διάγνωση με χρόνια νευρομπορρελίωση ή νόσο Lyme, όπως είναι πιο γνωστή, ήρθε αρκετό καιρό αργότερα. Στην πραγματικότητα είναι μια βακτηριακή λοίμωξη. Σταδιακά η νόσος με έχει καταστήσει σωματικά ανάπηρη. Δεν μπορώ να περπατήσω, να μιλήσω καθαρά, να αυτοεξυπηρετηθώ. Όταν όμως μου το ανακοίνωσαν οι γιατροί, μπορώ να πω ότι ένιωσα λύτρωση γιατί ήξερα επιτέλους από τι πάσχω.
Είσαι ένας άνθρωπος που δεν απελπίζεται εύκολα;
Μάλλον είμαι πολύ αισιόδοξη και πεισματάρα από τη φύση μου. Έχω αποφασίσει εδώ και χρόνια ότι πρέπει να εστιάζω, όσο γίνεται, στα θετικά της ζωής. Ακόμη και σήμερα συνεχίζω να πιστεύω στα θαύματα.
Υπάρχουν στιγμές όμως που πέφτεις ψυχολογικά;
Φυσικά και πέφτω, έχω αρνητικά συναισθήματα, όπως όλοι οι άνθρωποι. Πολλές φορές κλαίω ή νιώθω απελπισία. Είναι όλα ανθρώπινα.
Τι σε βοηθάει να βρίσκεις πάλι τη δύναμη να συνεχίσεις;
Προσπαθώ συνειδητά να μην αφήνομαι σε αυτά τα συναισθήματα για πολλή ώρα. Θα πέσω, θα ξεσπάσω, μετά όμως θα βάλω ένα αγαπημένο μου χαρούμενο τραγούδι ή θα δω ένα αστείο βίντεο στο Ίντερνετ και θα ξαναφτιάξω τη διάθεσή μου. Θα διακόψω την αρνητική κατάσταση με ό,τι «εργαλείο» έχω και ξέρω ότι με βοηθά. Όλοι έχουμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, αρκεί να αποφασίσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Πολύ ωραία, μέχρι τα 8 μου μέναμε στη Θεσσαλονίκη και μετά μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Η μικρή Γεωργία ή, καλύτερα, η μικρή Τζωρτζίνα, όπως με φώναζαν τότε, ήταν ένα χαρούμενο, χαμογελαστό παιδί, που αγαπούσε να κάνει ακροβατικά και να χορεύει όλη την ώρα. Όμως κάπου βαθιά μέσα μου πάντα ένιωθα, για λόγους που περιγράφω στο βιβλίο μου, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα, σαν να υπήρχε ένα βάρος.
Για αυτό αποφάσισες τελειώνοντας το σχολείο να σπουδάσεις Ψυχολογία;
Όχι απαραίτητα. Ήμουν πολύ μπερδεμένη ως προς το τι ήθελα κάνω στη ζωή μου. Στην ουσία δεν είχα ιδέα. Αν και από παιδί είχα μια κλίση στα καλλιτεχνικά, τελικά αποφάσισα να σπουδάσω Ψυχολογία και Μάρκετινγκ γιατί σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να εργαστώ σε εταιρείες. Τελικά μόλις πήρα το πτυχίο μου στο Μάρκετινγκ μπήκα στην τράπεζα. Αρχικά πίστευα ότι θα είναι κάτι προσωρινό, που θα μου έδινε εργασιακή εμπειρία ως πολυεθνική εταιρεία που ήταν. Τελικά πέρασαν δέκα χρόνια και αποδείχτηκε ότι «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες του βιβλίου σου; Να μην τα παρατάμε ποτέ, γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να καταφέρουμε αυτά που θέλουμε. Ακόμη κι αν φαίνεται ότι δεν υπάρχει, να τον δημιουργούμε. Αναγνωρίζοντας όλοι οι άνθρωποι τη δύναμη της ψυχής μας, βγαίνοντας από την παγίδα της θυματοποίησης, να λέμε «γιατί όχι εγώ;» και να προχωράμε παρακάτω.
Γεωργία, τελικά η ζωή είναι ωραία;
Ο καθένας μας βιώνει τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο, βάσει των πεποιθήσεων και των εμπειριών του. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα πολύτιμο δώρο και γι’ αυτό, παρά τις δυσκολίες, την αγαπώ και θέλω να τη ζήσω για όσο περισσότερο και όσο καλύτερα γίνεται.