ΑΝΘΗ ΣΑΛΑΓΚΟΥΔΗ «Συμβαίνουν ωραία πράγματα στη ζωή μου και νιώθω ευγνωμοσύνη»

Η 39ΧΡΟΝΗ ΑΝΚΟΡΓΟΥΜΑΝ ΤΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ATTICA TV (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ, 21.00) ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΚ! ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΤΗΣ, ΚΟΣΜΑ ΚΟΥΜΙΑΝΟΥ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΤΟΧΟΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΡΟΛΟ, ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΕΡΩΤΕΣ ΜΕ HAPPY END.

ΤΤις προηγούμενες ημέρες η Θεσσαλονίκη βρέθηκε στην επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους, μετά την πρωτοφανή ομοφοβική επίθεση βίας στην πλατεία Αριστοτέλους. Πολλοί το απέδωσαν στη ραγδαία αναζωπύρωση του νεοφασισμού στη χώρα μας.

Θεωρώ ότι δεν βάζουμε στη σωστή του βάση αυτό το φαινόμενο α ντο συγκεκριμενοποιούμε στη Θεσσαλονίκη. Το θέμα δεν είναι τοπικό. Εμένα αυτό που με σοκάρει και με στενοχωρεί περισσότερο από όλα είναι η νομιμοποίηση της μισαλλοδοξίας και της ρητορικής μίσους, που έγινε και το προηγούμενο διάστημα με αφορμή το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο. Ακούστηκαν αισχρά πράγματα μέσα και έξω από τη Βουλή, στις επιτροπές, μπροστά ακόμη και στα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που τα αφορά άμεσα το νομοσχέδιο. Όταν ακούς ιερείς να εκφέρουν κακοποιητικό λόγο και να μιλούν σκαιά για τους ομοφυλόφιλους, όταν ακούς πολιτικούς να εκφέρουν ομοφοβικό και ρατσιστικό λόγο, είναι σαν να μπολιάζεις την κοινωνία με μίσος.

Φαντάζομαι, οι δικές σου παιδικές μνήμες από τη Θεσσαλονίκη δεν έχουν καμία τέτοια αναφορά.

Ποτέ δεν ένιωθα μέλος μιας κοινότητας μίσους. Το αντίθετο μάλιστα. Και στην οικογένειά μου και μετέπειτα με τους ανθρώπους στις παρέες μου, ήμουν ακριβώς στην απέναντι πλευρά. Ήθελα πάντα να είμαι μέλος μιας συμπεριληπτικής κοινωνίας, οπότε και οι άνθρωποι που επέλεγα να συναναστρέφομαι ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Αλλά και αργότερα, θυμάμαι, ήμουν δημοτική σύμβουλος

σε μια περίοδο όπου νομίζω η Θεσσαλονίκη έκανε ένα άνοιγμα. Δεν θα κρίνω αν ήταν καλός ή κακός δήμαρχος ο Γιάννης Μπουτάρης, θα το κρίνει η ιστορία. Αλλά θεωρώ ότι η Θεσσαλονίκη έγινε πιο ανοιχτή.

Πάντως, εγώ θυμάμαι στο Δημοτικό, που φορούσα γυαλιά υπερμετρωπίας, ήμουν «ο γυαλάκιας» στην τάξη. Σου το λέω γιατί θεωρώ ότι τα παιδιά έχουν μια τάση να εντοπίζουν και να απομονώνουν το διαφορετικό.

Κι εγώ φορούσα γυαλιά και ένιωθα από μόνη μου πιο συμπλεγματικά, αλλά δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ περιθωριοποιημένη. Είμαστε και οι ίδιοι πιο ευάλωτοι σε αυτές τις ηλικίες. Τα παιδιά μπορεί να γίνονται κάποιες φορές πιο σκληρά γιατί λένε πολλά πράγματα χωρίς κανένα φίλτρο. Δεν πιστεύω όμως ότι ένα παιδάκι στην ηλικία του Δημοτικού σκέφτεται με κακές προθέσεις. Αργότερα, στην εφηβεία και σε μεγαλύτερες ηλικίες, τα παιδιά σκληραίνουν ίσως περισσότερο. Επειδή ακριβώς δεν έχουν διαμορφώσει τις δικές τους αντιλήψεις, αναπαράγουν ίσως πράγματα που ακούν στην οικογένειά τους, από την τηλεόραση, τα media, που τα επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Το θέμα του bullying έχει πολλές αιτιάσεις και πρέπει να βρεθεί η ρίζα του κακού για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω ότι η παιδική ψυχή γεννιέται με ρατσισμό και μίσος.

Πώς ήταν τότε η σχέση με την αδελφή σου;

Με περνάει δυόμισι χρόνια η Μαρία. Tης έπαιρνα τα ρούχα όταν ήμασταν μικρότερες. Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά εκείνη ήταν ακόμη καλύτερη, μόνιμα απουσιολόγος. Εντάξει, ήταν λίγο πιο ανταγωνιστική η σχέση μας, αλλά πλέον είναι το μεγαλύτερό μου στήριγμα. Η αδελφή μου ζει στη Θεσ

σαλονίκη, έχει τρία παιδάκια και είναι πολύ αφοσιωμένη μανούλα. Βιάστηκε λίγο… Ή μάλλον εγώ άργησα. (Γελάει.)

Δεν ξεχώριζες με την εμφάνισή σου;

Καλή ήμουν.

Στις παρελάσεις;

Ήμουν μπροστά, πρώτη σειρά, όχι σημαιοφόρος. Νομίζω ότι πάντα ήμουν χαμηλών τόνων ως παιδί.

Τι ύψος έχεις; Είμαι 1,77.

Δεν σε φλέρταραν;

Εντάξει, με φλέρταραν. Έκανα περισσότερο παρέα με μεγαλύτερους, με τις παρέες της αδελφής μου.

Και ποιο ήταν το επαγγελματικό σου πλάνο τότε;

Πάντα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω καθηγήτρια πανεπιστημίου. Μου άρεσε πάρα πολύ η διδασκαλία και κάπως το φανταζόμουν σε μεγαλύτερα παιδιά. Αλλά μετά την Α' Γυμνασίου διαμορφώθηκε πιο συγκεκριμένα στο μυαλό μου. Ονειρευόμουν να αρθρογραφώ, δεν φανταζόμουν ποτέ την τηλεόραση. Οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου. Πάντα μου έλεγε ο μπαμπάς μου «να είσαι κυρία του εαυτού σου, να μην έχεις αφεντικά πάνω από το κεφάλι σου». Προτιμούσαν να μπω στη Νομική. Αλλά εγώ είχα ήδη κάνει την επιλογή μέσα μου. Τελικά, πήρα το πτυχίο μου από το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο.

Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με μπαμπά πολιτικό –τον πρώην βουλευτή και υφυπουργό Ανάπτυξης Γιώργο Σαλαγκούδη–, δεν ήταν πιθανότερο να ασχοληθείς με την πολιτική;

Θυμάμαι, όταν του ανακοίνωσα ότι κατεβαίνω δημοτική σύμβουλος, μου είχε πει: «Πού πας να μπλέξεις;». Για την ακρίβεια, μου το είπε λίγο πιο ακραία, αλλά δεν λέγεται. Δεν νομίζω ότι ο μπαμπάς μου ήθελε κάποιος να κληρονομήσει την πολιτική προίκα του, δεν το σκεφτόταν έτσι. Επειδή είχε αντιμετωπίσει διάφορες δυσκολίες και πολλά σκαμπανεβάσματα στα 25 χρόνια της πολιτικής του διαδρομής, όλα αυτά είχαν κραδασμούς στην οικογένεια και δεν ήθελε να τα περάσω και εγώ.

Πρωτοξεκίνησες να εργάζεσαι αμισθί στην εφημερίδα Μακεδονία. Σπούδαζα στο πανεπιστήμιο και έκανα ελεύθερο ρεπορτάζ ως μαθητευόμενη. Έπειτα από καιρό μπήκα στο μισθολόγιο.

Προτιμάς την τηλεόραση ως Μέσο;

Με ενδιαφέρουν όλες οι πτυχές της δημοσιογραφίας, όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι η τηλεόραση σε βοηθάει και σε άλλα πράγματα στη δουλειά σου. Μου αρέσει ως Μέσο, με γοητεύουν οι γρήγοροι ρυθμοί της. Μπορεί καμιά φορά να χάνεις λίγο στην ανάλυση όταν η επικαιρότητα είναι καταιγιστική, αλλά με ενθουσιάζει η διαδικασία της παραγωγής της είδησης και η οπτικοποίησή της. Ίσως και λόγω του δελτίου ειδήσεων. Ξέρεις, αν και δεν τους παρακολουθώ συνέχεια τώρα, παλιά μου άρεσαν οι Πρωταγωνιστές με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Αυτό έλεγα ότι θέλω να κάνω στην τηλεόραση.

Φέτος για πρώτη φορά έχεις αναλάβει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Ήταν μια καινούρια πρόκληση για σένα;

Είναι συναρπαστική εμπειρία το δελτίο ειδήσεων. Δεν προσανατολιζόμουν εκεί, καθώς πάντα αισθανόμουν ότι βρίσκομαι πιο κοντά στο infotainment, την πιο χαλαρή ενημέρωση. Ή με ενδιέφεραν περισσότερο εκπομπές με κοινωνικό περιεχόμενο και έντονο το ανθρωποκεντρικό στοιχείο, όπως οι Πρωταγωνιστές. Αλλά φέτος στο δελτίο μπορώ να σου πω ότι έχω νιώσει πολύ περισσότερο ο εαυτός μου. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στο γεγονός ότι στο συγκεκριμένο κανάλι με πίστεψαν και μου επιτρέπουν να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Και θέλω κι εγώ από την πλευρά μου να το εξελίξω όσο μπορώ καλύτερα.

Σε έχει εμπνεύσει η δουλειά κάποιου δημοσιογράφου;

Θαυμάζω την Κριστιάν Αμανπούρ για το κύρος και την αφοσίωσή της σε αυτό που κάνει. Αλλά και για την εικόνα της, που δεν βγάζει καθόλου ναρκισσισμό. Ο χώρος έχει ναρκισσιστικά στοιχεία που με απωθούν. Πάνω από όλα είναι η είδηση και κάποια στιγμή το ξεχνάμε αυτό.

Στην προηγούμενη τηλεοπτική σου στέγη, στο Action 24, παρουσίαζες με τον Γιώργο Παγάνη την εκπομπή Κουβέντα να γίνεται τα πρωινά του Σαββατοκύριακου. Γιατί δεν συνέχισες;

Στο Action 24 δεν κάναμε infotainment όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου. Με τον Γιώργο είμαστε δύο τελείως διαφορετικά υλικά, που αν τα βάλεις μαζί μπορεί να βγει κάτι πολύ ωραίο, μπορεί και να μην ταιριάξει στην αντίδραση. Γενικά, ήταν μια πολύ απαιτητική εκπομπή, οι συνθήκες που δουλεύαμε δεν ήταν ευνοϊκές – έτσι κι αλλιώς δεν είναι καθόλου εύκολο να στηθεί μια τρίωρη ζωντανή εκπομπή infotainment.

Γενικά συνηθίζεις να ακολουθείς την καρδιά ή τη λογική σου; Νομίζω ότι στο τέλος ακούω την καρδιά μου, αλλά στις κακοτοπιές ακούω τη λογική.

Άρα ήταν πολύ συνειδητή και η απόφασή σου να συμμετάσχεις στο Survivor το 2021;

Μα, δεν σου έχω πει ότι δεν έχω κάνει αντιφατικά πράγματα και δεν έχω ρισκάρει στην πορεία μου. (Γελάει.) Δεν είμαι γενικά παρορμητική ως άνθρωπος. Αλλά ήταν τέτοιες οι συνθήκες εκείνη την περίοδο στη ζωή μου, που μπορείς να πεις ότι ήταν και αποτέλεσμα μιας μεγαλύτερης, ας πούμε, παρόρμησης. Ήμουν σε

«Θαυμάζω την Κριστιάν Αμανπούρ για το κύρος και την αφοσίωσή της σε αυτό που κάνει. Αλλά και για την εικόνα της, που δεν βγάζει καθόλου ναρκισσισμό»