ΓΙΆΝΝΗΣ ΣΕΒΔΙΚΆΛΗΣ & ΣΟΦΙΆ ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ
«Δίνουμε φως ο ένας στη ζωή του άλλου»
Ο ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΙΒΟΥ ΚΑΙ H ΠΛΗΘΩΡΙΚΗ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΚ! ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ J2US, ΤΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ THΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ, H ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΤΣΟΥΚΑΡΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΤΖΕΤΖΟΥΜΗ/CUBE DIGITAL PRODUCTIONS
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΑΡΑ ΜΠΟΤΣΙΒΑΛΗ
MAKE-UR & HAIR STYLING: ΚΙΚΗ ΑΪΒΑΖΗ TEAM
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΠΙΠΛΩΝ CASA DI PATSI (ΛΕΩΦ. ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ 515, ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΤΗΛ. 210-6015669) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
ΖΖευγάρι στη ζωή, ζευγάρι και στο J2US. Μπορείτε να διαχωρίσετε το προσωπικό κομμάτι από το επαγγελματικό; Σοφία: Με τον Γιάννη είμαστε ομάδα. H επικοινωνία μας είναι φανταστική σε όλα τα επίπεδα. Ο ένας υποστηρίζει πάντα τον άλλο. Δεν διαχωρίζουμε το κομμάτι της ζωής με της δουλειάς. Απλά με το σόου προστέθηκε περισσότερη μουσική στη ζωή μας, την οποία αγαπάμε πολύ και οι δύο. Είμαστε, νομίζω, εκρηκτικός συνδυασμός. Γιάννης: Αγαπούσα το τραγούδι από μικρός αλλά δεν το κυνήγησα ποτέ. Από παιδί τραγουδούσα σπίτι, χόρευα – η μουσική ήταν η κρυφή μου αγάπη. Δεν με έγραψαν ποτέ οι γονείς μου σε κάποιο ωδείο, ούτε εγώ είχα εκφράσει αυτή την επιθυμία. Μάλλον αγνοούσα ότι δεν χρειάζεται να είσαι καλός σε κάτι για να το κυνηγήσεις, αρκεί να σου αρέσει. Πώς είναι μέχρι τώρα η εμπειρία σας στο J2US;
Σοφία: Είναι ένα φανταστικό μουσικό σόου, που προσφέρει μοναδικές στιγμές σε όποιον συμμετέχει. Είναι ανέλπιστα ωραία εμπειρία γιατί δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχουμε συγκινηθεί, έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει, έχουμε ανατριχιάσει από ερμηνείες και τραγούδια.
Γιάννης: Επίσης ο Νίκος Κοκλώνης, πέρα από παρουσιαστής, είναι και μια ζεστή αγκαλιά για όλους τους παίκτες. Είναι πολύ ωραίο το κλίμα με όλα τα παιδιά.
Πώς έγινε η πρώτη σας γνωριμία;
Σοφία: Εγώ προσέγγισα τον Γιάννη για να κάνουμε μια συνέντευξη στο κανάλι μου στο YouTube, θεωρώ ότι είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους τους ανθρώπους. Συναντηθήκαμε λοιπόν και επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη, καταλήξαμε να δίνουμε φως ο ένας στη ζωή του άλλου πολύ γρήγορα. Ο έρωτάς μας ήταν αναπόφευκτος.
Γιάννης: Η γνωριμία μας οφείλεται στην ανιδιοτέλεια της Σοφίας. Όπως της λέω πολλές φορές: «Στο λεξικό δίπλα στη λέξη “ανιδιοτέλεια” γράφει το όνομά σου». Προσπαθεί πάντα να δίνει βήμα σε όλους τους ανθρώπους. Έτσι έγινε και με εμένα. Με τη Σοφία νιώθουμε ότι είμαστε από πάντα μαζί.
Εσύ, Σοφία, τι ξεχώρισες στον Γιάννη;
Σοφία: Ο άνθρωπος αυτός είναι η πιο φωτεινή πηγή θετικής ενέργειας. Ακόμη και τη δυσκολότερη συνθήκη θα την αντιμετωπίσει με χαμόγελο. Έχει άπειρες αρετές, με κάνει καθημερινά να τον θαυμάζω, να τον ερωτεύομαι και να τον αγαπάω πιο πολύ.
Γιάννη, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γιάννης: Απλά και όμορφα. Μεγάλωσα στα Σεπόλια. Πολύ παιχνίδι στη γειτονιά. Οι γονείς μου μου πρόσφεραν ό,τι είχαν αλλά μου έμαθαν ότι δεν μπορούμε πάντα να τα έχουμε όλα. Στην οικογένεια υπήρχε πολλή αγάπη αλλά και οικονομικές δυσκολίες και έτσι μετά το σχολείο έπρεπε να δουλέψω. Υπήρχαν περίοδοι που ήταν άνεργοι και οι δύο γονείς μου και έπρεπε
να εργάζομαι εγώ ώστε να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι αλλά και να προσφέρω στο σπίτι μου. Τρία χρόνια αφότου άρχισα να δουλεύω σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης ως σερβιτόρος και να βρίσκω τα πατήματά μου, συγκεντρώνοντας χρήματα για να κυνηγήσω τα όνειρά μου, έγινε το ατύχημα και η ζωή μου πήρε άλλη τροπή.
«Το ότι βγήκα από τις γραμμές του τρένου ζωντανός ήταν θαύμα» Γιάννης
Πότε και πώς συνέβη;
Γιάννης: Τον Οκτώβριο του 2012. Ήμουν 21. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, βρισκόμουν στο Γκάζι και πήγαινα να διασχίσω τη φυλασσόμενη διάβαση του τρένου στην Ιερά Οδό και Κωνσταντινουπόλεως. Δεν ακουγόταν τίποτα, δεν κόρναρε ποτέ ο οδηγός του συρμού, ο φύλακας που υπήρχε στη διάβαση δεν ήταν έξω από το φυλάκιο, όπως όφειλε, δεν υπήρχαν σημάνσεις και προστατευτική μπάρα που να μου εμποδίζει τη διέλευση. Επίσης, στο σημείο εκείνο η ορατότητα για τους πεζούς ήταν ελλιπής γιατί ήταν στροφή και είχε πολλά δέντρα. Όλα αυτά έχουν αποδειχτεί από το δικαστήριο. Κοίταξα αριστερά, κοίταξα δεξιά και ενώ περπατούσα για να περάσω τις γραμμές γύρισα το κεφάλι μου και είδα το τρένο στα αριστερά μου. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο συρμός έτρεχε με τη διπλάσια ταχύτητα από το επιτρεπόμενο όριο. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Με χτύπησε, με πέταξε κάποια μέτρα μπροστά πάνω στις γραμμές και με έσερνε περίπου για 20 μέτρα, μέχρι τελικά να σταματήσει.
Είχες τις αισθήσεις σου;
Γιάννης: Δεν τις έχασα ούτε μία στιγμή. Όταν σταμάτησε ο συρμός, σκεφτόμουν: «Είμαι ζωντανός. Από τι έζησα μόλις;». Αμέσως άρχισα να σέρνω το σώμα μου έξω από τις ράγες και εκεί είδα ότι και τα δύο μου πόδια ήταν σε άθλια κατάσταση. Κατάλαβα ότι ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα. Ευτυχώς ήρθαν δυο-τρία άτομα που βρίσκονταν σε κάτι κοντινά μαγαζιά και μου είπαν: «Μην ανησυχείς, είδαμε τα πάντα. Έχουμε καλέσει ήδη ασθενοφόρο». Μου έδωσαν νερό και με βοήθησαν να μη χάσω, όσο γινόταν, την ψυχραιμία μου. Ήταν απίστευτο σοκ, αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σωθεί η ζωή μου. Το ότι βγήκα από τις γραμμές του τρένου ζωντανός ήταν θαύμα.
Είδες τη ζωή σου να αλλάζει μέσα σε μια στιγμή.
Γιάννης: Όταν μπήκα στο χειρουργείο, ήταν πολύ ζόρικα τα πράγματα. Δεν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι θα μου ακρωτηριάσουν τα πόδια πριν μπω, αλλά έκαναν το καλύτερο δυνατό και έκριναν ότι ήταν αναγκαίο να συμβεί. Όταν ξύπνησα, κατάλαβα από μόνος μου ότι έχασα και τα δύο μου πόδια από τα γόνατα και κάτω. Ήμουν όμως ευγνώμων και χαρούμενος που ήμουν ζωντανός, έχοντας στο πλευρό μου τους δικούς μου ανθρώπους. Πέρα από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, ήρθαν γνωστοί αλλά και άνθρωποι ακόμη που δεν τους γνώριζα καν για να μου συμπαρασταθούν. Μία εβδομάδα που ήμουν στο νοσοκομείο έκαναν ουρές για να μου μιλήσουν.
Σοφία: Λαϊκό προσκύνημα γινόταν. (Γελάει.). Ήταν και είναι τόσο αγαπητός ο Γιάννης που πήγαιναν όλοι για να του δώσουν κουράγιο, όπως μου έχουν πει οι γονείς του, αλλά τελικά έδινε ο Γιάννης σε αυτούς. Το αντιμετώπισε πολύ καλά από την αρχή. Είναι σημαντικό να μιλάμε ανοιχτά για αυτά τα θέματα, γιατί τόσο περισσότερο ενημερωνόμαστε.
Γιάννη, υπήρξαν στιγμές που έχανες το κουράγιο σου;
Γιάννης: Φυσικά. Κάθε μας συναίσθημα έχει λόγο ύπαρξης και όλα είναι απολύτως φυσιολογικά. Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ζήσει τις
«Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται έχοντας μίσος μέσα τους, αλλά αγάπη. Κάποιος τους μαθαίνει να μισούν» Σοφία
προσωπικές μας δυσκολίες. Αυτή ήταν η δική μου.
Σοφία: Σε τέτοιες καταστάσεις, νομίζω, έχει μεγάλη σημασία να υπάρχει καλή διάθεση, αλλά κανένας δεν μπορεί να σκέφτεται πάντοτε θετικά. Δεν είμαστε ρομπότ. Ο κόσμος συχνά ρωτάει τον Γιάννη «πώς γίνεται να είσαι τόσο θετικός;». Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ημέρα που και ο Γιάννης θα στενοχωρηθεί, αλλά δεν μένει σε αυτό.
Γιάννης: Είναι πολύ σημαντικό να στεκόμαστε σε αυτά που έχουμε και όχι σε αυτά που δεν έχουμε. Πάντα με καλή διάθεση. Αλλιώς δεν μπορείς να πας παρακάτω.
Σοφία: Ό,τι δεν λύνεται με καλή διάθεση δεν λύνεται με καμία διάθεση. O Γιάννης αντιμετωπίζει τα πάντα με ψυχραιμία. Για να καταλάβεις, όταν τον πήγαν στο νοσοκομείο και λίγο πριν μπει στο πρώτο χειρουργείο, όπου κρινόταν η ζωή του, τον ρώτησαν οι γιατροί: «Γιάννη, θες να μας πεις κάτι πριν σε κοιμίσουμε;» και τους απάντησε: «Ναι. Φοράω φακούς επαφής. Μήπως πρέπει να τους βγάλω;». (Γελάει.)
Γιάννη, πώς μπήκε στη ζωή σου ο πρωταθλητισμός;
Γιάννης: Όταν άρχισα να αναρρώνω στο νοσοκομείο, μου έδειξαν ένα βίντεο οι γιατροί με έναν άνθρωπο που φορούσε προσθετικά μέλη και έτρεχε. Τότε είπα «θα γίνω Παραολυμπιονίκης». Το ατύχημα ήταν το έναυσμα για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Στη συνέχεια έπρεπε να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Πήγα στον προσθετικό μου Άγγελο Χρονόπουλο, γιατί για να καταφέρεις να πατάς χωρίς πόνο και με άνεση πρέπει να έχεις μια πολύ καλά φτιαγμένη και στα μέτρα σου θήκη που να εφαρμόζει ακριβώς στο πόδι. Για να φτάσω όμως να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω τα πρώτα μου βήματα, χρειάστηκε να περάσει περίπου ένας χρόνος.
Ποια ήταν η αίσθηση όταν ξαναπάτησες με τα προσθετικά μέλη;
Γιάννης: Ήταν περίεργο το συναίσθημα, τα φόρεσα και έκανα τα πρώτα μου βήματα πραγματικά σαν να ήμουν παιδί. Τα φορούσα, σηκωνόμουν σε ένα δίζυγο και στεκόμουν απλά, ήταν τόσο επίπονη διαδικασία που δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Στη συνέχεια χρησιμοποιούσα το ΠΙ στο σπίτι και αρκετό καιρό αργότερα βγήκα έξω με τις πατερίτσες. Στους έξι μήνες που περπατούσα με τις πατερίτσες όμως κατάφερα να κάνω ξανά την πρώτη μου βόλτα έξω, έχοντας τη μία από αυτές. Τότε συνάντησα και τον μετέπειτα προπονητή και κουμπάρο μου Νεκτάριο Γιαλλουράκη, που έχω βαφτίσει τον γιο του Κυριάκο. Ένιωθα φόβο. «Αρχίζουμε από αύριο, Γιάννη, αλλά θα έρθεις χωρίς την πατερίτσα» μου είπε. Πρωτοασχολήθηκα με το ακόντιο και τη δισκοβολία – δεν είχα ακόμη τα μέλη τρεξίματος, είναι διαφορετικά από τα προσθετικά μέλη βαδίσματος. Τρία χρόνια αργότερα, όταν ξεκίνησα να τρέχω, εκτίμησα ξανά τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα και κυρίως ο ανθρώπινος νους αν υπάρχει θέληση.
Έχεις καταφέρει να σπάσεις 8 παγκόσμια ρεκόρ – πέντε στη δισκοβολία, δύο στο άλμα εις μήκος και ένα στη σφαιροβολία. Επίσης, έχεις πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο ακόντιο και είσαι πέμπτος Παραολυμπιονίκης στα 400 μ. τρέξιμο. Μάλιστα, τον Αύγουστο θα συμμετάσχεις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Παρίσι.
Γιάννης: Πετυχαίνω σιγά σιγά τα όνειρά μου και αυτό μου δημιουργεί συναισθήματα πληρότητας, περηφάνειας, ικανοποίησης. Μου δίνει κίνητρο, δύναμη και έναυσμα να συνεχίσω να προσπαθώ και να δίνω πάντα τον καλύτερό μου εαυτό. Αυτό που με νοιάζει όμως πρώτα απ’ όλα είναι να είμαι υγιής και καθημερινά, εκτός από καλύτερος αθλητής, να γίνομαι και καλύτερος άνθρωπος.
Έχεις νιώσει ποτέ να σε αντιμετωπίζουν ρατσιστικά;
Γιάννης: Ελάχιστες φορές έχουν υπάρξει περίεργα σχόλια, αλλά δεν με αγγίζουν. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα κάνουν έχουν βιώσει τραύματα στη ζωή τους, οπότε δεν μπορώ να τους κρίνω. O ρατσισμός πηγάζει από μέσα μας. Έχει να κάνει με το πώς νιώθει κάποιος με τον εαυτό του, αλλά και με τις αρχές και την παιδεία που παίρνει από το σπίτι του. Αυτό που λέω συχνά όμως είναι ότι πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από κακεντρεχή σχόλια. Να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να μας σεβόμαστε.
Σοφία: Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται έχοντας μίσος μέσα τους, αλλά αγάπη. Κάποιος τους μαθαίνει να μισούν. Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Και εγώ και ο Γιάννης παλεύουμε όπως μπορούμε για τα ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, που θα έπρεπε να είναι κάτι αυτονόητο. Δεν χρειάζεται να χτυπήσει κάτι τη δική σου πόρτα για να ενδιαφερθείς για αυτό.
Σοφία, επιβεβαιώνοντας τη δική σου ευαι
«“Στο λεξικό δίπλα στη λέξη ‘ανιδιοτέλεια’ γράφει το όνομά σου” λέω πολλές φορές στη Σοφία» Γιάννης
σθησία, υιοθέτησες το 2022 ένα σκυλάκι, την Αλλού, για να το εκπαιδεύσεις να συνοδεύει κάποιον τυφλό.
Σοφία: Στην αρχή ήμουν μόνη μου και μετά μαζί με τον Γιάννη μεγαλώσαμε εθελοντικά αυτό το σκυλάκι με σκοπό να γίνει τα μάτια ενός τυφλού συνανθρώπου μας, να γίνει ένας σκύλος οδηγός. Το υιοθετείς όσο είναι πολύ μικρό και παράλληλα εκπαιδευτές σού μαθαίνουν πώς να του μιλάς, τι εντολές να του δίνεις στην καθημερινότητα. Με τον καιρό μαθαίνουν να εντοπίζουν τα φανάρια στα πεζοδρόμια, τη ράμπα, τη διάβαση, ΑΤΜ στην τράπεζα, ακόμη και να βρίσκουν ένα άδειο τραπέζι σε μια καφετέρια. Εμείς απλά πρέπει να ανοίξουμε τα σπίτια μας και να συμβάλουμε σε κάτι που θα αλλάξει όχι μόνο τη ζωή του ανθρώπου στον οποίο θα καταλήξει, αλλά και τη δική μας, καθώς η αγάπη που παίρνεις δεν περιγράφεται. Γιάννης: Ζήσαμε κάτι το συγκλονιστικό με την Αλλού – την ονομάσαμε έτσι γιατί εξαρχής την πήραμε για να καταλήξει κάπου αλλού. Τη μεγαλώσαμε και αυτή τη στιγμή την έχουμε ήδη αποχωριστεί. Γίνεται βέβαια σταδιακά ο αποχωρισμός για να μην είναι επώδυνος ούτε για τους ανθρώπους ούτε για το ζωάκι.
Σοφία, γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αλεξανδρούπολη. Πώς ήσουν ως παιδί;
Σοφία: Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Είχα πλήρη ελευθερία γιατί είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε στην επαρχία, οπότε οριακά τότε είχαμε το κλειδί έξω από την πόρτα. (Γελάει.) Θυμάμαι τη μαμά μου που πάντα με φώναζε από το μπαλκόνι να μαζευτώ στο σπίτι γιατί έπαιζα όλη μέρα, ήμουν όμως και καλή μαθήτρια.
Πότε κατάλαβες την αγάπη σου στη μουσική;
Σοφία: Κανένας από την οικογένειά μου δεν ασχολούνταν με το τραγούδι, ούτε έπαιζε όλη μέρα μουσική στο σπίτι μας, αλλά κατάλαβα σχεδόν από μωρό ότι μου άρεσε. Όχι όμως μόνο το τραγούδι, οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Στο Δημοτικό δημιουργούσα εκπομπές στο σπίτι κάνοντας την παρουσιάστρια, την καλεσμένη, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Εκφωνούσα επίσης όλες τις διαφημίσεις. Ξέρεις πόσες συσκευασίες από μακαρόνια έχω διαβάσει κάνοντας πως τα διαφημίζω; (Γελάει.) Από τη Β' Δημοτικού με έβαζαν όλοι οι δάσκαλοι να τραγουδάω και οι γονείς μου με έγραψαν να κάνω μαθήματα κιθάρας γιατί ήθελα να συνοδεύω τον εαυτό μου στο τραγούδι. Αργότερα έκανα και μαθήματα φωνητικής, πήρα και δίπλωμα διδασκαλίας στο σύγχρονο τραγούδι.
Ωστόσο σπούδασες Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Σοφία: H Ψυχολογία με ενδιέφερε γενικότερα. Ήθελα συνειδητά να τη σπουδάσω, ενώ ήξερα ότι δεν θα ασκήσω το επάγγελμα της ψυχολόγου. Έχει διευρύνει την αντίληψή μου για τις διαπροσωπικές σχέσεις και είναι χρήσιμο εργαλείο, θεωρώ, για οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών όμως είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ασχοληθώ με κάτι σχετικό με τη μουσική.
Και πώς αποφάσισες να έρθεις στην Αθήνα;
Σοφία: Ήρθα κυριολεκτικά με μια βαλίτσα στο χέρι, χωρίς δουλειά, χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Ήθελα απλά να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Εν τω μεταξύ, στη Θεσσαλονίκη, φοιτήτρια ακόμη, είχα αρχίσει να εργάζομαι ως τραγουδίστρια στο πλευρό του Αγάθωνα. Στην Αθήνα ξεκίνησα σιγά σιγά να παίζω σε κάποια μιούζικαλ και η μία πρόταση έφερνε την άλλη. Κάποια στιγμή με άκουσε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και μου πρότεινε να συνεργαστούμε και κάπως ήρθαν όλα τα πράγματα που ονειρεύτηκα.
Έχεις κυκλοφορήσει τραγούδια, έχεις συμμετάσχει σε μιούζικαλ, έχεις υπάρξει και παρουσιάστρια. Ποια επαγγελματική ιδιότητα δηλώνεις;
Σοφία: Πάντα πίστευα πως οτιδήποτε σχετικό με την καλλιτεχνία δεν μπορεί να μπει σε κουτάκια. Το πιο σημαντικό στη ζωή μου αλλά και ως καλλιτέχνης είναι να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα. Σίγουρα όλη μου η πορεία ξεκίνησε από τη μουσική και η βασική μου ιδιότητα είναι αυτή της τραγουδοποιού, δεν θέλω όμως να περιορίζομαι.
Γιάννης: H Σοφία είναι πολλά πράγματα μαζί. Δεν μπορείς να την προσδιορίσεις με μια ταμπέλα και αυτό είναι υπέροχο.
Σοφία, τι είναι ο Γιάννης για σένα στη ζωή σου;
Σοφία: Ο Γιάννης είναι το αγαπημένο μου οτιδήποτε. Ο ιδανικότερος σύντροφος, φίλος. Η απόλυτη αγάπη άνευ όρων που αξίζει να τη ζει ο καθένας. Για εμάς αγάπη είναι και αυτά τα μικρά που κάνουμε ο ένας για τον άλλο καθημερινά. Κανείς δεν πρέπει να κρύβει την αγάπη του. Εμείς τη βροντοφωνάζουμε και έτσι θα έπρεπε να κάνουμε όλοι για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Για σένα, Γιάννη, τι ρόλο έχει η Σοφία στη ζωή σου;
Γιάννης: Θα δανειστώ έναν στίχο από τραγούδι της Σοφίας «η αγάπη δεν έχει φρένα και αξίζει στον καθένα». Με τη Σοφία καθημερινά λέμε ο ένας στον άλλο “σ’ αγαπώ”». Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξεις την αγάπη σου. Ας πούμε, στο κομμάτι της αναπηρίας μου, η Σοφία καθημερινά θα με βοηθήσει να κάνω ό,τι χρειάζομαι, που θα το έκανα και μόνος μου ούτως ή άλλως, αλλά με τη βοήθειά της γίνεται πιο γρήγορα. Είναι πάντα εκεί για να με διευκολύνει. Είναι σημαντικό να είσαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που συναντά μια άλλη ολοκληρωμένη προσωπικότητα και να αποφασίζετε να πορευτείτε μαζί στη ζωή. Είμαστε ο ένας όχι το άλλο μισό του άλλου αλλά το άλλο ολόκληρο. OK!
«Ο Γιάννης είναι το αγαπημένο μου οτιδήποτε. Ο ιδανικότερος σύντροφος, φίλος. Η απόλυτη αγάπη άνευ όρων που αξίζει να τη ζει ο καθένας» Σοφία