Μιλάω όταν έχω κάτι να πω...

Μερικές φορές ξέρω ότι μπορεί να φαντάζω ανάλγητος και υπερβολικά φιλελές στα αυτιά και ειδικά στα μάτια κάποιων που παρακολουθούν τα γραφόμενά μου κι αυτό γιατί δεν τους είχα συνηθίσει στην τακτική αρθρογραφία. Απλώς όταν έχω κάτι να πω, τότε όντως γράφω, άσχετα αν μερικές φορές στενοχωρώ κάποιους φίλους μου... όπως στο χθεσινό μου άρθρο.

Λοιπόν, φίλοι μου, οφείλω να σας ομολογήσω ότι σε κάποια σημεία ασπάζομαι τις αντιλήψεις της υγιούς Αριστεράς όσον αφορά τα κοινωνικά προγράμματα και στο γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να λειτουργεί σε συνθήκες κοινωνικού δαρβινισμού και να αφήνει τα αδύναμα μέλη της πίσω της. Πληρώνω έναν σκασμό φόρους γνωρίζοντας ότι αυτοί ΔΕΝ θα επιστραφούν στο ακέραιο σε εμένα, αλλά θα φροντίσουν και εκείνους που δεν κατάφεραν να φανούν τόσο τυχεροί όσο εγώ και έχουν ανάγκη τη συνδρομή του κράτους για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Αν θέλουμε να είμαστε πολίτες και όχι ατομιστές μοναχοφάηδες, όλα αυτά είναι μονόδρομος και όσοι λένε ότι οι αγορές θα ρυθμίσουν τα πάντα, λυπάμαι, αλλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Όμως...

Παρατηρούμε ότι στην Ελλάδα ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας θεωρεί ότι έχει το εκ Θεού αναφαίρετο δικαίωμα να το φροντίζει το κράτος, χωρίς το ίδιο να συμμετέχει είτε οικονομικά είτε εθελοντικά σε καμία από τις λειτουργίες της κοινωνίας. Και αυτό το θεωρώ το χειρότερο είδος ατομισμού, ακόμη και από εκείνο των ακραίων φιλελεύθερων, οι οποίοι τουλάχιστον προσπαθούν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα που απέκτησαν με τη δική τους δουλειά. Και φτάνουμε στο σημείο τις τύχες αυτής της χώρας να θέλουν να τις ρυθμίζουν τα άτομα εκείνα που δεν κατάφεραν στη ζωή τους να φτιάξουν απολύτως τίποτα, δεν πρόσφεραν στην κοινωνία ούτε μιας πεντάρας υπηρεσίες ή φόρους και περιμένουν από την κοινωνία μας να τους φροντίσει.

Εντάξει, ρε παιδιά, να σας φροντίσουμε, αλλά για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να καταλάβετε ότι κάποιοι εξ ημών θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να δουλέψουν, να

επενδύσουν και να πληρώσουν λογικούς φόρους ώστε να περισσέψουν χρήματα για να απολαύσετε και εσείς κάποια ευεργετήματα.

Όταν όμως θεωρείτε ότι ΕΣΕΙΣ, οι μη παραγωγικοί και αποτυχημένοι αυτού του αγώνα, πρέπει να πάρετε στα χέρια σας το τιμόνι του κράτους, τι σκατ... περιμένετε να συμβεί πέρα από το να διαχειριστείτε τη χώρα με τον ίδιο τρόπο που σας έσπρωξε στο περιθώριο; Προσπαθείτε δηλαδή να σκοτώσετε την αγελάδα που σας δίνει γάλα; Τι θα καταφέρετε; Αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό συμπέρασμα των όποιων διαβουλεύσεών σας στα τσιπουράδικα, αν θέλετε να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας. Αφήστε μας να δουλέψουμε και εμείς ξέρουμε να βγάλουμε τόσα χρήματα που θα φτάνουν για να περνάτε και εσείς ανθρώπινα, αλλιώς το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να γιγαντώσετε τη μιζέρια σας και να την κάνετε καθεστώς για όλους μας.

Με αγάπη σας το λέω κι ας με πείτε «φασίστα». Καλύτερα να είσαι επιδοματίας στη Δανία παρά δημόσιος υπάλληλος στο Μπαγκλαντές. Θυμηθείτε άλλωστε πόσοι στρατηγοί, καθηγητές πανεπιστημίου και δημόσιοι λειτουργοί από την Αλβανία καθάριζαν τα μπάζα των σπιτιών σας τη δεκαετία του ’90, για να καταλάβετε τι εννοώ.