درستایشزرتشت

به نام آنکه وســتایش کتاب اســت مهیــن دســتور دربــار خدایــی دوتــا گردیــده چــرخ پیر را پشــت بــه زیــر ســایهی نامــش توانــی ز هاتــف بشــنود هر کــس پیامش شــفق چون ســر زند هــر بامدادش چو من گر دوست داری کشور خویش بــه ایمانــی ره بیگانــه جویــی به قــرن بیســت گــر در بنــد آیی به چشــم عقل، آن دین را فروغ است چــو دین کــردارش و گفتــار و پندار در آتشــکدهی دل بــر تو باز اســت هــر آن دل را نباشــد شــعله افــروز در این کشور چه شد این شعله خاموش تو را این آتش اســباب نجات اســت چنان یکســر ســراپای مرا ســوخت اگرچه از من بجز خاکســتری نیست چــه انــدر خاک خفتــم زود یــا دیر به دنیــا بــس همین یــک افتخارم به خون دل نیم زین زیســت، شــادم در دل بــاز چــون گــوش تــو و راه کنونت نیســت چون گوش شــنفتن بســی اســرار در دل مانده مســرور چــراغ راه دینــش آفتــاب اســت شــرف بخــش نــژاد آریایــی پــی پــوزش به پیــش نام زرتشــت رســید از نــو بــه دور باســتانی چو عــارف جــان کند قربــان نامش پــی تعظیــم خور، شــادم بــه یادش ســتایش بایــدت پیغمبــر خویــش رهــا کــن تــا بــه کــی بیآبرویی همــان بــه، دیــن بهدینــان گرایی کــه خود بنیــان کن دیو دروغ اســت نکــو شــد، بهتــر از یک دیــن پندار درآ کایــن خانه را ســوز و گداز اســت به حال ملک و ملت نیســت دلســوز فتــادی دیگ ملیــت هــم از جوش در ایــن آتش نهان، آب حیات اســت کــه باید ســوختن را از مــن آموخت بــرای گرمــی یــک قرن کافیســت توانی جســت از آن خاکســتر، اکسیر کــه یــک ایرانــی واالتبــارم کــه زرتشــتی بــود خــون و نــژادم بــود مســدود، بایــد قصــه کوتــاه مــرا هــم گفتههــا بایــد نهفتــن که بــی تردیــد بایســتی بــرم گور