زنـــد و پازنــد و هزوارش

اوستایی که در روزگار ساسانیان گردآوری شده بود اوســتایی بود به زبان چند صد سال پیش و زبان مردم آن روزگار بســیار دگرگون شده بود. «زند» یعنی گزارش(:تفســیر) پهلوی که در روزگار ساسانیان بر اوستا نوشته شده است تا مردمان بیشتر و آســانتر از آن بهره ببرند. باید دانست که بیشتر کسان اوستا را با «زند» در یک جا میآورند و «زند اوســتا» میگویند. واژهی زنــد از «آزنتــی» که بــه چم(:معنی) گزارش، شــرح و بازنمود است که در یسنا هم به کار رفته است و در بسیاری از جاها به جای اوســتا هم از آن بهره برده میشود. دقیقی در شاهنامهی خود گفته است: «که ما راست گشتیم و هم دینپرست کنون زند و وستا بر ما فرست» «پازند» گزارشی است که بر «زند» نوشتهاند. در روزگار ساسانیان چون خواندن دبیرهی(:خط) پهلوی دشــوار بوده است و به شــوند(:دلیل) همانندی حرفها به یکدیگر و بودن واژههای آرامی نامور به «ُهــزواِرش» در آن زبان (که آرامی نوشته میشــد و ایرانی خوانده میشد) بــرای درســت خوانــدن نیپیکهای(کتب) سپند(:مقدس) نســکهای(:متن) اوستایی را به دین دبیره و به زبان فارســی دری برگردان کردند. پازند کوتاهشــدهی «پات زند» اســت که با «زند» و پیشوند «پات» به چم گزارش دوباره یا برگردان زند خواهد شد. بهسخنیدیگر، باید گفت پازند، که به زبان

پارســی کنونی نزدیکتر است، گزارش زند اســت، به این چم که از گــزارش پهلوی (زنــد)، واژههای آرامی را بیــرون میکنند و به جــای آن واژههای ایرانــی میآورند و از دبیرهی پهلوی به دبیرهی اوســتایی، که دیندبیره اســت، جابهجا کرده که پازند نامیدهاند.

یارینامه: 1-مشکور، محمدجواد، دینکرد، رویههای 50 و .51 2-منوچهرپور، منوچهر، بدانیم و سربلند باشیم، رویههای ۹5 و 60

(شناسه:

)36953