درفش ایران بر چکاد لنین

بلندیهای پامیر زیر گام هیمالیانوردان ایرانی

کوهنوردی آزمون توانايی، سختکوشی و تاب آوردن بر فراز بلندیها است. اکتشاف و خطر کردن همیشــه بخشــی از کوهنوردی است. صعود به چکادهــای گوناگون نیز يادآور اين نکته است که خطرها در کمین هستند، چه در رويارويی با آنها هشــیار باشی و چه آنها را ناديده بگیری. کوهنوردی کاری بیبیم نیست که اگر چنین بود ارزش اين همه کوشــش را نداشت. مهم نیست از کجا هستی يا چه رنگ و نژادی داری، مهم رسیدن به فراز چکاد و برافراشتن درفش ايــران در باالترين نقطه اســت. اين ســخن را بارها از دلدادگان بــه کوهنوردی شنیدهايم که در صعود بیرون از کشور تنها به ايران و جاودانه شــدن نام میهن میانديشند. کوهنوردان بر اين باورند که به زبانی مشترک با يکديگر سخن میگويند. در راه کوه گونهای از يکپارچگی و هم بستگی میان آنها هست که سختیهای راه را تا اندازهی بسیاری آسان میکند. حتا اختالف ملیتها و نژادها در اوج بیمعنا میشــود و آنچه هست پیوندهای زيبای انســانی، انديشههای واال و رسیدن به فراز چکاد است. کوهنــوردان ايرانی به امید جاودان شــدن نام ايــران تاکنون به چکادهــای گوناگون صعود کردهاند و با يک دست تختهسنگهای سخت و کوههــای پربرف و يــخ را درنورديدهاند و با دســت ديگر درفش ايران را بــر فراز چکادها برافراشــتهاند. کوشش گروهی برای رسیدن و برافراشــتن درفش در فراز چکاد برای فاتحان آن همان چند دقیقه، که شايد به ساعت نکشد، يک سربلندی بزرگ اســت. سربلندیای که کوهنــورد میآفريند ســرافرازی ملی را در پی دارد. کوهنــوردان میگوينــد دردناکترين دم زمانی اســت که میخواهی از چکاد دســت بکشی، ولی بايد به امید چکادی ديگر از جهان شــگفتانگیز آفرينش و رامشگری ابرها در آسمان دست کشید و از چکاد به زير آمد. محمد يونسی که صعود به چکادهای گوناگون را در کارنامــهی خــود دارد و در ماه امرداد به چکاد «لنین» صعود کــرده به خبرنگار امرداد میگويد: لنین (بلندا: 7134 متر) نام چکادی در بلندیهای پامیر و در میان پنج چکاد بلند آنجا است. کمونیزم، کورژنفسکايا، جنگش چاقوسو و خانتانگیری نام چهار چکاد ديگر آن سرزمین اســت. لنین در جنوب کشور قرقیزستان و در نزديکی مرز تاجیکســتان است، يخچالهای بزرگ اين کوه بســیار نامور اســت و يکی از سرچشــمههای مهم آبی آن ســرزمین است. برای رســیدن به اردوی اصلی اين کوه بايد از مرکز اين کشور يعنی «بیشکک» گذشت. ما در يــک گــروه 23 تنی از ايــران برای صعود به چکاد لنین فرستاده شديم که برای انجام اين برنامه کمابیش در شــش ماه 10 اردوی تخصصــی برگزار کرديم که در ســه اردوی پايانــی ناظر فدراســیون هم بود زيرا در انديشــهی گرفتــن پروانه(:مجوز) صعود برونمرزی از فدراســیون بوديــم و يکی از شــرايط آن باشــندگی(:حضور) ناظر در دو اردوی آمادگی و تايید کوهنوردان بود. گــروه ما کمابیــش کاملترين گــروه ايرانی منطقه بود زيرا ما دو تن را در گروه داشتیم که کمتر گروهــی دارای اين ويژگی بود. «جالل چشــمه قصابانی» که همنوردان وی را دايی مینامند از بزرگتريــن هیمالیانوردان ايران و جهان و نخســتین ايرانیای است که به کوه اورســت صعود کرده است و ما در اين سفر از ويژگیهای فنی وی بهــره برديم؛ همچنین زندهياد دکتر علیرضا بروجردی که در کنار تیم از روز نخست اردوها بود و خشنود بوديم که تا فراز چکاد نیز در کنار تیم خواهد بود. باشندگی اين دو تن شوند(:ســبب) شد تا ديگر تیمهای ايرانی نیز برای بهرهگیری از اين دو گرانمايه و رايزنی با ايشان پیوسته با اردوی ما در رفت و آمد باشند. حتا يکبار زندهياد بروجردی نگران تندرستی يکی از همنوردان گروه ديگر بود و تا اردوی آنها برای ويزيت رفت. وی کــه در صعود به چــکاد لنین نمايندهی گروه کوهنوردی توچال، به سرپرستی شهاب بیاتبارونــی، بود از برنامههای اين صعود نیز ياد کرد و افزود: برای صعــود به چکاد لنین معموال 20 روز در نگر(:نظر) گرفته میشــود ولی آقای مجید دلنوا، سرپرست اصلی برنامه، ۶2 روز برای اين صعــود پیشبینی کرد زيرا احتمال اينکه هوا نامناسب باشد بسیار بود و اين مساله باعث میشد تا جای ممکن ريسک صعود پايیــن بیايد. با فرا گرفتن تکنیکهای تدريجی دايی جالل برنامهی صعود ما از آغاز اردو 14 روز به درازا کشید. گامهها(:مراحل) به خوبی پیش میرفت تا روز صعود که دايی با مشورت سرپرستها تصمیم گرفت تیم به دو گروه بخش شــود که گروه نخست دربرگیرندهی 13 تن روز يکشنبه، ۸ اَُمردادمــاه، برای صعود به چکاد (از اردوی 4، بلندا ۶430 متر) دست زدند که همگی صعود کردند (البته ۸ تن از همنوردان در راه برگشت از چکاد به شــوند(:دلیل) برآشفتگی جوی و ديد بسیار کم راه را گم کردند و با چند ساعت ديرکرد ســاعت يک و نیم بامداد به اردوی 4 برگشتند). گــروه دوم نیز به سرپرســتی آقای افشــار دربرگیرندهی هفت تن روز دوشنبه، 9 اَُمردادماه، صعود کردند ولی در صعود گروه دوم رويدادی ناگــوار رخ داد و در جايی به نام «نايف» دکتر بروجردی به شوند فشار بیش از اندازه به قلب و در پی نرسیدن خون به مغز دچار مرگ مغزی شده و پس از کمابیش 15 دقیقه با اقدام بجای آقای افشار و همراهان ديگر و همچنین ياری يک کوهنورد سويیسی و انجام تاب نیاورد FSU و چشــمانش برای همیشه به روی چکادهای زيبا بسته شد و به سرای مینو شتافت. وی در پايان ســخنانش از ايــن نکته نیز ياد کرد و گفت: من بــرای صعود به چکاد لنین تمرين بســیاری کرده بــودم و از اين نگر از صعود بســیار خوشــنود بودم چون توانستم سختیها را پشت ســر بگذارم و به آسانی بر فراز چکاد لنین بايســتم و درفش ايران را بر فراز چکاد برافرازم. خدا را سپاس میگويم که توانســتم به آرمانم برسم. تنها غم و دشواری ما درگذشت دکتر بود که صعود را با افسوس و غم از دســت دادن وی همراه کرد. روانش شاد و بهشت برين جایگاهش باد.