پسرم به آزادی بازگشت

مجید محمدی، سازندهی تندیس کاوه آهنگر:

بیش از ٠1 ســال از زمانی که مدیران شهری اصفهان، درفش کاویانی تندیس کاوه آهنگر را به بهانه ساخت ایســتگاه مترو از میدان آزادی اصفهان پایین کشــیدند میگذرد. پیش از این هم در سال 1358 خورشیدی تندیس شاهعباس صفوی از همین میدان پایین کشیده شده بود. تندیس کاوه آهنگر با شــش و نیم متر بلندا و پیکرهی پنج تنی برنزی برای سالها در انباری از انبارهای شــهرداری اصفهان رها شد. اکنون پس از سالها و در این دوره از مدیریت شهری این تندیــس، که نماد آزادیخواهــی ایرانیان و آفرینــهای (:اثر) ارزشــمند از دیــد هنری و زیباییشناســی اســت، دوباره در میدان آزادی اصفهان گذاشــته شده تا خواستهی ٠1 سالهی کنشگران مدنی، اصفهانشناسان، هنرمندان و مردم برآورده شود. خواستهای که برای سالها نشنیده گرفته شده بود. تندیس، نیمهشب گذاشته شد و گروهی از مردم از همان نیمهشب سلفی گرفتــن و تجدید خاطرهی خود با این آفرینه را آغاز کردند. جســتاری (:موضوعی) که نشــان میدهد این تندیس، یک تندیس ساده نیست. نمادی شناسهای (:هویتی) برای اصفهان، نمادی هنری و زیباییشناسانه برای هنرمندان و نماد کنشگری برای کنشگران مدنی است. ایرج محمدی، ســازندهی تندیس، از احساسش پــس از دیدن دوبارهی تندیــس کاوه آهنگر به خبرنگار شــرق گفت: احســاس میکنم پسرم به میدان بازگشــته اســت. این آفرینه را سال 1379 خورشیدی ساختم و ۲ سال برایش زمان گذاشتم. این تندیس برای من نماد خیلی چیزها است. ساخت این تندیس هیچگاه برایم یک کار سفارشی و تنها ساخت یک تندیس نبوده است. زمانی که این تندیس را به انبار بردند، گویی پسرم را به زندان برده بودند. یکی از داستانهایی که در دوران کودکی بارهاوبارها از مادرم شنیده بودم و یکی از خاطرات پررنگ کودکی من داستان کاوه آهنگر است و هنوز هم این داستان من را به یاد مادرم میاندازد. در این تندیس کوشیدم نشان دهم کاوه آهنگر با وجود نیرومندی، خشم درونی خود را خرد میکند و با شکوه به پیش میرود.