برای فرزانهی توس و شهنامهی سپندش

از آن گــه کــه ُخردی ز گفتار شــد مرا نــام «شــهنامه» از لــب نرفت گرامــی مهیــن نســک جاویــد ما همان پشــت این گفت و این گفتنم ســخن گفتــن پارســی گفــت من همــه کار و بــار و هــم اندیشــهام ســخنهای آن نازنیْن یــاِر خویش نبــود این رســن گــر مــرا چارهگر بــه گــودال ترکــی همــی رفتمی کجــا حافــظ و ســعدی و مولــوی پــس از شــوکت و فــّر ایرانیــان وز آن گــه کــز ایران نبودی نشــان و بیگانه خوانــدی، «عجم»، میزبان چنــان ســیلی از آن خداشــان روان در ایــن شــومتر گاه تاریک و تنگ پــس از کوشــش گردمردان شــیر و شــاذان و یــزدان و مــاخ دلیــر ز خــاور یکــی هــور تابــان بتافت بهمــنِ ورا مــادرش بــه هرمــزِد ُِ ز تــوس بــزرگ و ده پــاْژ نــام جوانمــرد فردوســی نیکنــام پــس از یــاد یــزدان جــان و خرد چنانکــه ســزاوار بــودش ســرود «من ایــن نامه فرخ گرفتــم به فال ََْْْ َْ ســپندارمزمهورا روز اَْرْد درود خداونــد و ایرانزمیــن درودم بــه فرزانــهی تــوس بــاد پــی افکنــده از پارســی یک ســرا کــه از بــاد و بــاران و از دیــو و دد به جــز نــام نیکــو نماند بــه جای خــرد پیــش چشــمم خریدار شــد نخواهد شــدن تا که جان هم برفت نشــانیَگِه َفــّر و اّمیــد مــا چنانــی کــه پــی بــردهام میهنــم زواِن ســترِگ َدری جفــِت مــن ســخن با پــدر، مــادر و ریشــهام و فرزنــد خــوب وفــادار خویــش بــه فهــِم ســخنهای ُگرداِن ســر و یــا گفــت تــازی همــی گفتمی به فهــم انــدر آمــد مــرا پهلوی؟ پــس از تــازش اهرمــن چهــرگان شکســت بســی گرد مــردان جان تــو گوییســت او را ســرا بیگمان نیــازی ندیــدی کــه ســازد جهان خداونــد ایــران بســیچید جنــگ دقیقــی و منصــور و دهقــان دبیــر و ماهــوْی خورشــیْد بهــراِم پیــر به یــارّی فرهنــِگ ایران شــتافت بــدادیش او را بــر کشــورش ســخن گفتــن پارســی یافــت کام پس از خــوردن می، مغانــه، دو جام ســراییدن پارســی ســاز کــرد و گفتی که ســالها بدیــن کار بود: بســی رنج بردم به بســیار ســال» به چاْرَســد به پایان رساندیش َمرد بــه فردوســی توســی نازنیــن کــز او گفتــن پارســی مانــده یاد َســرای زن و مــرِد ایــران مــا گزنــدی نیابــد چنانکــه ســزد ُخنــک مــرد ایرانــی نیــکرای