ایران را فراموش نکنیم

این روزها کشــور ما ایران یکی از دورانهای پرآشــوب خود را پشت سر میگذارد. پرسمان (:مســاله) حساســی که در محافل همگانی، بر ســرش گفتوگو میشــود برجام و خروج آمریکا از این پیمان اســت. برجام باعث شــد که در مدت چند ســال نگرانیهایی در میان گروههای سیاســی پدیدار شــود که برخی را موافق این پیمان و برخی را مخالف آن سامان داد. نگرانیهایــی که دمبــهدم به مردم ایران رســید و همه چشم به راه خبرهای خوب یا بد از سرانجام برجام بودند. نگرانیهایی که هنوز پابرجا است و مردم ایران همچنان چشم به راه برآیند (:نتیجهی) مثبت یا منفی آن هستند که سرانجام چه خواهد شد؟ جدای از همهی هیاهوهای سیاسی، پرسمان «ایران» است. ایرانی که یک واحد فرهنگی و جغرافیایی است. سرزمینی با مرزهای مشخص کــه تیرههای گوناگونی با فرهنگها و زبانها و گویشهای متفاوتی در آن زندگی میکنند. ســرزمین، تاریــخ و فرهنگی کــه در درازای هزاران سال شکل گرفته، بارور شده و امروزه به ما ارث رسیده است و ما بخشی از آن هستیم. این کشور در درازای سالیان پیدرپی، بحرانها و سختیهای بســیاری را پشت سر گذاشته و اوج و فرودهایی هم داشــته اســت. سختیها و دشــواریهایی که چنانچه بر هر کشــور و ســرزمین دیگری وارد آمده بود شــاید زیر بار آن کمر خــم میکرد. اما ایران در این راه دراز و دشوار که همواره در چهارراه اصلی رخدادها بوده است توانسته سراپا بایستد و تاریخ خود را غنیتر و پربارتر کند. این کشور یک سرزمین نوپا نیســت که با یک مساله مانند جنگ، آفند (:حملهی) بیگانه یا خشکسالی از پای درآید، بلکه کشــوری آبدیده اســت؛ مردمی دارد که به ســختیها و خوشــیهای آن عادت کرده و همواره کوشــشهای آنان در درازای تاریخ برای بهبود وضعیت خود بوده است. جدای از رخدادها و بحرانهایی که در درازای تاریخ گذشته روی داده اســت در درازای تاریخ معاصر ایران نیز به شوند (:دلیل) ارتباطات گستردهتر با جهان تازه، این کشور همواره رویدادها و بحرانهای گوناگونی را آزموده اســت و افزون بر آن، رخدادهای طبیعی مانند ســیل، زمینلرزه و خشکسالی نیز بر آن افزوده شــده و در کل این سرزمین آمیختهای بوده است از رخدادهای خوش و ناگوار و تلخ و شیرین که باعث شده است به آسانی در برابر رخدادهای گوناگون سر فرو نیاورد. برجام که دارای منافع بسیاری برای ما دارد نیز یکی از این موارد اســت که خواســته یا ناخواسته برای همیشه در گوشهای از تاریخ این سرزمین ثبت شد و روزی همانند دیگر پیماننامهها تنها نامی از آن برجای خواهد ماند و نسلهای آینده ممکن اســت هیچگاه نتوانند دربارهی آن قضاوت درســتی کنند و درک درستی از آن داشته باشند و تنها ما معاصران برجام هستیم که آن را از نزدیک لمس کردهایم و گوشهای از دفتر خاطرات زندگیمان در این ســرزمین را با آن پر میکنیم. همهی اینها میگذرد، امــا آنچه برجای میماند دلبســتگی و دلدادگی به این سرزمین و تاریخ کهن آن است و حس میهندوستی یعنی نگهداری و پاسداری از کشوری به نام ایران که خمیرمایهی سرشت و شناسهی (:هویت) ما اســت. و این ما مردمان ایران هســتیم که با هر فرهنگ، زبان و تیرهای و ورای هــر گونهی گرایش سیاســیای باید پاســدار آن باشــیم و راه درست را در تاریخ بپیماییم. پس در میان دلنگرانیها و زدوخوردهــای سیاســی و مشــکالت اقتصادی امیدوار بــه آینده بمانیم و ایران خود را فراموش نکنیم.