یاد کوچهباغها همیشه جاوید باد

روزگاری نــه چنــدان دور در ایــن هیربــد: کوچهباغهای زیبا از هر ســو که مینگریستی هیاهــو بــود و کار و رفت و آمــد چهارپایان و ستوران و هر سو نوای خوش هایهای چوپانان که هر گاه از کنار گله رد میشــدیم سگها با واقواق به پیشــوازمان میآمدند و به ما چنگ و دندان نشــان میدادند که اگر چوپانان آنان را آرام نمیکردند دیرگاهی بود که از ترس، انسان به لرزه میافتاد چوپانان با ندای «های» ویژهی خویش آنان را به ســوی خــود فرامیخواندند. یادش همیشــه مانا، با درختان رز و انگور از تن درختان بادام دالورانــه باال آمده بودند و گویی میخواستند بدانند در گرداگردشان چه میگذرد و از دیوار باغ سرک میکشیدند. هنگامی که باران میبارید از بوی کاهگل خیس ایــن باغهای زیبا انســان را به اوج آســمانها میبرد بوی سحرانگیز و مستکنندهی کاهگل یاد جاویدان باد. در این کوچهباغها که هماکنون ســکوت نعره میزند دیر زمانی در درازای این مرزوبوم چنان آمدوشــدی بود که هر کاروان و کاروانســاالر به ســوی در گذر و هر چهارپای بر رویش گوناگون باری بود و هر ســوی زیبای خود را داشت یاد این کوچهباغها همیشه جاوید و خجســته باد. هنوز هم چون پرتــرهای زیبا ماندگاریشان را نگه داشــتهاند و انگار تنها از ندای هیاهو خالی شدهاند اما رفتن و پای نهادن در ایــن کوچهباغهــا هنوز هم مــرا به دوران کودکی و زیباییهای آن میبرد ... یادشــان تا همیشه جاویدان ...