رژیمحقوقیدریایکاسپینرادرنیمهیراهمتوقفکنید

همایــش «دریــای کاســپین، دریــای ایران بازماندگان دریای شــوروی» در بررسی رژیم حقوقی دریای خزر با همیاری مسعود صفاریان، دبیــر همایشهای دریای کاســپین و انجمن مهربوم، در سرای محلهی یوسفآباد برگزار شد. دکتر مهرداد میرســنجری، اســتاد دانشگاه و کنشــگر فرهنگی و از ســخنرانان نشست، در بخشی از سخنانش یادآور شد که نخست مردم باید بدانند چه دارند و چه شناسه (:هویت) و ملیتی دارند، سپس به دنبال خواستهها و داشتههایشان بر پایهی ســنجههای (:موازین) قانونی بگردند و حقــوق خود را اثبــات کنند ولی هنگامی که خودمان را نپذیریم، ندانیم چه داشتههایی داریم و حقوق قانونی خود را پنهان نگه داریم بیگمان نه روســیه، نه امریکا و نه هیچ کشور دیگری برای ما سرش درد نمیگیرد. وی در دنبالــه گفت: آرمان ما این اســت که اگرچه کنوانســیون تــا نیمهراه رفته اســت، نمایندگان مجلس -که بیگمان برخی از آنها نگاه ایرانگرایانه- دارند، به خاطر مادر میهن، دســت نگه دارند، زیرا چالشهــای گوناگون حقوقی، ژئوپولوتیک و زیستبومیای که وجود دارد تــا هنگام کنار زدن و گرفتن حقوق ایران دستکم مسکوت گذارند. میرســنجری بــه نکتههایــی دربــارهی این کنوانســیون پرداخت: «کوتاه آمدن از حق برابر و مشاع ایران، به گفتهی دیگر حق 50 درصدی ایران در دریای کاســپین ریشــه در مذاکرات 1375 خورشــیدی 1996( میــالدی) دارد که دولت وقت در اقدامی شگفتانگیز با پسنشینی از حق برابری، بخشبندی 20 درصدی را بین 5 کشور مطرح کرد. همین دولت در سال 1371 خورشیدی بدون توجه به هشدارهای کارشناسان و صاحبنظران با شــتابزدگی شــگفتانگیز خودمختاری کشــورهای همسایه ایرانیتبار در شوروی پیشین را به رسمیت شناخت و فرصتی تاریخی را رایگان از ملت ایران گرفت. جایگاهــی که پــس از فروپاشــی اتحادیه جماهیر شــوروی در ســال 1991 میالدی و پس از 163 ســال از پیماننامهی ننگین ترکمانچای فراهــم و با همراهی و همدلی ایرانیتباران آن ســوی ارس که مشــتاقانه آرزوی بازگشــت به مــام میهــن را فریاد

میزدند همراه شــد. دولت وقت میتوانست برای تشــکیل اتحادیه یا کنفدراســیونی با کشورهای نواستقالل آستین همت باال زند، چشمداشــتی که شــوربختانه کارا نشد و ما هیچگاه این خلل را از یاد نمیبریم.» این اســتاد از زیانهای زیستبومیای که در این کنوانســیون نهفته است یاد کرد: «در بند 2، مــادهی 8 و بند 2 مــادهی 12 و بند 1 تا 3 مادهی 14 پروانهی ســاخت و بهرهبرداری از جزایر مصنوعی و ســاخت سازهها، بافهها و خطوط زیردریایی داده شده که هم ضد امنیت ملی و هم آلودهکننده زیستبوم است. پافشاری بر عبارت مسیرهای بافهها و خطوط زیردریایی بر پایهی توافق با طرفی که بافه یا خط لوله از بخش بستر آن گذر میکند، تعیین خواهد شــد. این بدین معنا است که ایران با اینکه بیشترین آسیب استراتژیک و ژئوپولتیک و ریســک باالی آلودگی زیســتبومی را از بهرهبرداریهای نفتی همسایگان خواهد دید، حق دخالت و جلوگیری در توافقهای ساخت بافهها و خطوط زیر دریایی بین ترکمنســتان و ارمنستان، روسیه و جمهوری باکو را ندارد. گزارش کامــل این نشســت را در تارنمای امرداد بخوانید.

درخواست مهرداد میرسنجری از نمایندگان ایراندوست مجلس