صدای خیابان را بشنویم

به مســأله آســيب های اجتماعی در سطح کشور جوری نــگاه کنيم که اگر اين آســيب در داخل خانــواده خود ما بــود، آنجور نگاه می کرديــــم. اگر بنده يــک بچه معتاد داشــته باشــم چه حالــی دارم؟» واقعيت اين اســت که کودکان به عنوان ســرمايههای اصلی هر جامعه بايد در اولويت برنامه ريزیهای سياستمداران قرار بگيرند. بايد دقت کنيم کودکان در مواجهه با فقر و آسيبهای اجتماعی بشــدت آسيب پذيرند. فقر و آسيب های اجتماعی اگر کودکان را هدف قرار داده نه تنها به بازتوليد نسل فقير آينده کمک کرده، بلکه از حرکت جامعه در مســير رشد، توسعه اجتماعی و بهبود شاخصهای رفاهی ممانعت میکنند. در اين ميان کودکان کار و خيابان از محرومترين افرادند که از بيشترين حقوق اساسی خــود بیبهرهانــد و ضرورت حمايت از آنان در چارچوب دفاع و حمايت از حقوق کودکان بشــدت احســاس میشــود. همچنين اين کودکان عــالوه برآنکه به علت شــرايط خاص زندگی خود بشــدت مورد انواع آزار و ســوء اســتفاده قرار میگيرند، سهلترين طعمه برای باندهای سازمان يافته و بزهکارهستند. بر اين اساس با چه رويکردی میتوان، مداخالتی اجتماعی به منظور شناسايی، جذب و ارائه خدمات حمايتــی به ايــن کودکان تدوين کرد؟ باور من اين اســت کــه حمايت اجتماعی و مداخالت حوزه کودکان بايد در چارچوب رويکرد شهروند مداری و عائله محوری باشــد. مناســب اســت در اينجا اشــارهای به يک مطالعه بينالمللی داشته باشم که بيان میکند اگر کودکان در ســنين ۵ تا 7 ســالگی مورد آمــوزش و حمايت قرار بگيرند، تا 70 درصد احتمال مجرم شدن آنها تا سنين 18 سالگی کاهش میيابد. نتيجــه اينکه در مواجهــه با پديده کودک کار و خيابان، اوالً بايد همه دســتگاههای عضو از يک رويکرد واحد تبعيت کنند و نبايد دستگاههای مختلف برای مداخله، رويکردهــای متفــاوت اتخــاذ کنند. ثانياً ايــن رويکرد مداخله محــور بايد بر مبنای رويکرد شهروند مداری و به تعبير رهبر معظم انقالب عائله محوری باشد.