یادداشت:«خشونتکالمیتاکی؟»
عجیــب اســت، عجیب! قابــل فهم نیســت که یک کشور تا این حد از طرف ابرقدرت جهانی به چالش طلبیــده شــود و همیــن امــروز و فــردا قصــد اعــالم موضع علیه برجام را داشــته باشــد و از ســوی دیگر با مشــکالت و مســائل منطقهای پیچیدهای مواجه باشــد و در عیــن حــال در داخل کشــور و در ســطوح بــاالی سیاســی و اجتماعی، با لحنــی گزنده علیه یکدیگر ســخن بگویند! این رفتار در چهار دهه گذشــته اگر نگوییم بیســابقه حداقل باید گفت کمسابقه بوده... که انداختنهای رؤسای قوه مجریه و قضائیه به یکدیگر قابل پذیرش نیست. اینکه چه کسی آغاز میکند و چه کسی پاسخ میدهد، مسأله اصلی و حتی فرعی ماجرا نیست. هنگامی که در این سطوح نتوانیم با ادبیاتی حقوقی و سیاســی آرامشدهنده با یکدیگر گفتوگو کنیم و مســائل را با این لحن به عرصه عمومی بکشانیم، حتماً یک جای کار ما در تعامل در این سطوح لنگ اســت و باید نسبت به عوارض آن حســاس بود. اگرچه در سطوح باال، تعداد افــراد و شــاید جمــالت و کلمات رد و بدل شــده از ایــن نوع زیاد نباشــد، ولی سرایت آن به سطوح میانی هر دو قوه و نیز قوه قانونگذاری، امری قابل انتظار است... جامعهای که در آن سازش ارزش منفی تلقی شود، هیچ گاه نمیتواند یاد بگیرد که چگونه مسائل خود را از طریق گفتوگو و منطق و قانون حل کند؛ ستیز شیوه غالب حلاختالفات میشود.